Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 29

eyjarnar horfnar niður fyrir sjóndeild-
arhring.
Um kvöldið sat ég á barnum og hitti
þar mann, sem ég kannaðist við. Hann
var ekki forvitinn og spurði einskis um
ferð mína, en sagði: „Fréttuð þér um
slysið?“,
„Hvaða slys?“
„Áætlunarbílinn! Hann fór út af veg-
inum og veltist niður í sjó. Rúmlega
tuttugu manns fórust.“
„Hvaða bíll?“ sagði ég. En ég þurfti
ekki að bíða eftir svari. Ég vissi hvað
hafði gerzt.
Það kólnaði með kvöldinu og ég fór
í frakkann. Ég stakk höndunum í vasann
til að hann sæi ekki hve þær titruðu.
— Þá greip ég um það .. .
Ég fór upp þilfarið og þegar ég hafði
gengið úr skugga um, að enginn sæi til
mín, tók ég „það“ upp. Þetta var svolítil
leirmynd af manni og ég vissi, að hún
var af mér. Um háls hennar var hengd
festi, nákvæm eftirlíking minnar, og
litlu viðarkubbarnir voru allir útkrot-
aðir. Og í gegnum brjóst þessa leirkarls
var stungið nál.“
ÉG hitti Hardy aftur nokkrum dögum
seinna. Hann hafði fengið stöðu á skrif-
stofu í Mombasa og bjó á hótelinu. Við
fengum okkur drykk saman og eftir
nokkra stund spurði ég hann um festina,
sem Zatte hafði gefið honum.
„Eigið þér hana ennþá?“ spurði ég.
„Já,“ svaraði hann hikandi, — og það
leið svo langur tími áður en hann svar-
aði, að ég hélt að hann vildi ekkert
meira um þetta tala.
„Jú,“ sagði hann. „Ég á hana ennþá.
Ég lét gera við hana hér í Mombasa, hún
er í öskju í herberginu mínu, ég hefi
ekki sett hana á mig síðan ég fór frá
eynni.“
„Mætti ég kannske fá að sjá hana?“
sagði ég. „Ég hefi áhuga á þess háttar
gripum.“
„Já, auðvitað,“ svaraði ann. „Ég skal
sækja hana.“
Hann kom aftur með festina og leir-
karlinn eins og ég hafði beðið hann um.
Nálin var enn í karlinum, stungið í
lúartastað.
„Trúðuð þér á þessa hluti meðan þér
voruð á eyjunum?“
„Já, — meðan ég var þar, en ekki
hérna. Hér eru þeir bara ...“ hann veif-
aði hendinni óþolinmóður eins og hann
vildi reka eitthvað burt. „Hér eru þeir
— ekkert.“
Að svo mæltu tók hann festina og brá
henni um háls sér, — ég athugaði leir-
myndina. Ég gat ekki haft augun af
henni. Hún var mjög frumstæð að allri
gerð, merkin eftir fingurna, sem mót-
uðu hana, sáust enn. Það var augljóst,
að myndin var af Hardy. Enda þótt and-
litið væri ómótað, þá var allur vöxtur-
inn sláandi líkur. Og um hálsinn var
festin, mjög nákvæm eftirlíking af hinni
festinni, aðeins margfalt minni. Ég leit
á Hardy til að bera þær saman.
Hann sat hreyfingarlaus og horfði
út á hafið. En þá sá ég, að augu hans
voru lokuð.
Þegar ég snart handlegg hans, féll
hann fram yfir sig og lá máttlaus á
gólfinu. Þegar ég reyndi að lyfta hon-
um upp, hristi hann höfuðið, með tóm-
látu vonleysi í svipnum, — ég hristi
hann og kallaði til hans æstur í skapi.
Hann svaraði aðeins með því að bera
hendina upp að hálsinum, en hún féll
strax máttlaus niður aftur. Ég var alltaf
með leirkarlinn í höndunum. Mér fannst
hann hreyfa sig í hendi mér og ég minnt-
ist þess, sem Hardy hafði sagt mér um
óveðursnóttina, er Zatte kom til hans og
sagði: „Ef þú yfirgefur mig nokkurn
tíma, mun ég deyja“, — og ég minntist
þess, sem hún hafði bætt við. Mér fannst
ég skilja allt núna.
Ég þreif festina af hálsi Hardys og
henti henni eins langt og ég gat út í
myrkrið, vindur stóð af hafi og þeytti
festinni eitthvað út í buskann.
Hardy kom snöggvast til meðvitund-
ar. Hann opnaði augun og leit á mig.
Varir hans bærðust eins og hann væri
að reyna að segja mér eitthvað, en hann
gat ekkert sagt, hné saman, augun
stirðnuðu og — hann var dáinn.
Hjartaslag, — sagði læknirinn. Og
ætti ég að efast um það, að hann hefði
rétt fyrir sér, — eða . ..
Fallegri hendur -
Framh. af bls. 23.
í nál. 5 mínútur. Notið uppþvottabursta
með löngu skafti, svo að hendurnar
þurfi sem minnst að koma í snertingu
við uppþvottavatnið. Einnig er gott
að nota gúmmíhanzka, þó ekki of mik-
ið, og alls ekki sé verið með húðkvilla,
nema læknir gefi samþykki sitt.
Stökkar neglur.
Mörgum konum er mikill ami að
stökkum nöglum, þær brotna upp við
kviku fyrirvaralaust. Styrkja má negl-
urnar með Því að baða þær 5—7 mín.
í volgri salatolíu, áður en háttað er.
Sé um kalkskort að ræða, má bæta
úr honum með réttu mataræði, mjólk,
ostur, skyr og/eða kartöflur, auk lýsis
eða D-fjörefnis.
Verði þér fyrir því óláni, að nögl
brotni þegar verst lætur, má lagfæra
hana til bráðabirgða með því að líma
hana saman með glæru límbandi og
lakka svo yfir. Ágætt er að nota mörg,
þunn lög af naglalakki, en þess skal
gætt, að hvert lag sé þurrt, áður en
það næsta er borið á. Rennið þumal-
fingrinum eftir naglarröndinni; það
varnar því að lakkið flagni.
Notið ætíð naglalakkseyði með olíu
og skiptið um lakk vikulega. Notið
aldrei litað naglalakk, ef þér hafið
ekki tíma til að halda því gallalausu.
Sverfið helzt neglurnar með sand-
pappírsþjöl, síður málmþjöl, en klipp-
ið þær ekki. Sverfið ætíð frá nöglinni.
Harmleikurinn -
Framh. af bls. 17.
sést til fleira fólks, og varð að ráði, að
þeir Þorsteinn og Ólafur riðu í veg fyrir
það, því að einhvern veginn var eins og
fólkið fyndi á sér, að tryggast væri, að
sem flestir væru vitni að þvi, með hvaða
ummerkjum líkið fannst. Bættust brátt
fimm í hópinn, er stóð agndofa um-
hverfis líkið — Jón bóndi Helgason í
Hólsgerði og Helga Björnsdóttir, kona
hans, Jón Jónsson á Halldórsstöðum og
feðgar frá Tjörnum, Árni Einarsson og
Bjarni, sonur hans.
Loks var lík Guðrúnar tekið upp. —
Veitti fólkið því athygli, að ekki rann
neitt vatn úr vitum þess, og öll voru
fötin blaut. Skórnir voru líka traðkaðii'
niður af hælunum, en sátu fastir á tán-
um. Andlitið var rautt og þrútið og aug-
un lukt.
Eftir nokkur umsvif var líkið borið
heim að Hólum og látið þar í kirkju.
Fimm bændur og tvær vinnukonur frá
Hólum drógu af því flíkurnar, og veitti
þetta fólk því athygli, að hálsinn var
þrútinn. Það hugði þó, að þrotinn gæti
verið því að kenna, hve skyrtan var
þröng. Ekki sá neitt á líkinu umfram
það, er nú hefur verið nefnt.
Það varð að ráði, að sóknarprestur-
inn, séra Þorsteinn Ólafsson, jarðaði
stúlkuna þá þegar, svo að sem minnst
umstang og fyrirhöfn hlytizt af hinum
óvænta dauða hennar. Vinnukonan frá
Hólum, Sigríður Einarsdóttir, saumaði
að líkinu, áður en því var sökkt í gröf-
ina.
Þeirrar varúðar gætti séra Þorsteinn
þó,að hann lét fjóra af bændunum hand-
sala sér munnlega vitnisburð þess efnis,
að þeir teldu, að stúlkan hefði ekki sjálf-
viljug fargað sér, heldur dáið hastar-
lega að öðrum hætti.
Meira var ekki gert að sinni. En ekki
hefur messufólkið skort umræðuefni,
þegar það kom heim frá kirkjunni.
*
BRUÐKAUPSFERÐ.
Lestarvörðurinn gekk milli klef-
anna til að klippa farmiða farþeg-
anna og rak þá augun í gamlan
mann, sem lá í hnipri undir einum
bekknum.
— Góði lestarvörður, kjökraði
gamli maðurinn, ég skal vera graf-
kyrr og ekki ónáða nokkurn mann.
Ég er fátækur, og nú ætlar hún dótt-
ir mín að gifta sig og ég er að fara
i brúðkaupið.
Lestarvörðurinn var góðmenni,
yppti öxlum og lét þetta gott heita.
En undir næsta bekk sá hann aðra
mannpísl i felum.
— Hvað er nú þetta? Eruð þér
líka að fara i brúðkaup dóttur yðar?
spurði lestarvörðurinn.
— Nei, tisti maðurinn. — Ég er
brúðguminn!
FALKINN 29