Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 26

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
DÁSAMLEGUR DAGUR.
Eftir hádegisverðinn fóru þau aftur til Lissabon og
gengu þar um göturnar. Brian gerði sitt ítrasta til þess
að skemmta henni. Hún hlustað á allt, sem hann sagði
um staðina, sem þau sáu, en furðaði sig á hve mikið
hann vissi, hafandi aðeins verið þarna einu sinni áður.
— Hvenig farið þér að vita þetta allt, Brian? spurði
hún. — Hafið þér lært leiðsögubókina utan að?
— Ég hef gluggað i hana, játaði hann. — Mér þótti
vissara að vera við þvi búinn að geta fylgt yður um
borgina.
— En ég sagði yður, að Hugh ætlaði með mér í land.
—- Ég vissi það, en .... mér hefur alltaf þótt vissara
að hafa baðið fyrir neðan mig, sagði hann og flýtti sér
svo að bæta við, eins og hann hefði sagt of mikið: —
Hvað viljið þér gera næst?
Hún horfði á röðina af búðargluggum, fullum af alls-
konar varningi, sem henni þótti nýstárlegur. — Mig
langar til að skoða búðargluggana um stund, sagði hún.
—• Ef yður leiðist það ekki mjög mikið.
— Mér leiðist aldrei með yður, sagði hann. — Ef þér
þurfið eitthvað til heimilisins, veit ég af ágætri verzlun
hérna skammt frá. Það eru aðallega vörur frá Mad-
eira þar.
— Dásamleg handavinna er þetta! hrópaði Irena. Hún
stóð við lítinn búðarglugga og var hugfangin af dúkun-
um, sem hún sá. Og allt í einu langaði hana til að
kaupa eitthvað í búið. Hún benti á dúk og sagði: —
Þennan vil ég kaupa! Viljið þér koma með mér inn og
hjálpa mér til að gera mig skiljanlega?
— Ég skal vera túlkur yðar, sagði hann, en hún hristi
höfuðið. — Nei, ég verð að læra málið sjálf. Hún leitaði
í töskunni sinni og tók upp lítið kver. — Brytinn á skip-
inu lánaði mér þetta orðakver, og mig langar til að
reyna að bjarga mér sjálf.
Brian gægðist yfir öxlina á henni meðan hún var að
blaða í kverinu og finna setningarnar, sem hún þurfti
að nota. — Hve mikið kostar hann? Quanto custa ....
Hún þagnaði þykkjufull, þegar Brian fór að hlæja.
— Ekki að segja það svona. ,,Qua“ er borið fram sem
,,kwa“ og „Custa“ hér um bil eins og „kostar". Reynið
þér aftur.
Þarna við búðargluggann varð fyrsta kennslustundin
hennar í portúgölsku, og hún hirti ekki um þó þeir sem
fram hjá gengu góndu á hana. Hún endurtók setning-
arnar eftir Brian þangað til hann taldi þær skiljanlegar
og lét hana fara inn I búðina. Eftir fyrstu spurninguna
kom óstöðvandi orðaflaumur upp úr afgreiðslustúlkunni
og hún breiddi fjölda af dúkum á búðardiskinn. Brian
varð að hjálpa henni, og flýtti það mikið fyrir, og Irena
keypti dúkinn, sem hún hafði séð i glugganum. Hún
var hróðug, þegar hún fór út úr búðinni með bögguul-
inn undir hendinni. Þetta var það fyrsta, sem hún hafði
FORSAGA:
Irena er ung, munaðarlaus stúlka og býr í London. Hún rœðst
sem einkaritari hjá Hugh Congreve, sem hefur aðalbœkistöð sína í
Rio, en þarf að dvelja um Þriggja mánaða skeáð í London. Hún verð-
ur hrifin af Hugh og hann biður hana að koma með sér til Rio, sem
eiginkonu sína. Þau gifta sig með leynd daginn sem þau leggja af
stað sjóleiðis til Rio. Á skipinu hitta þau vini Hughs, Valerie og Bill
Wilson, og virðist gifting Hughs koma mjög flatt upp á þau, en þau
eru mjög vingjarnleg við Irenu. Irana kynnist einnig ungum manni,
Brian Fairburn, sem henni fellur mjög vel við.
26
keypt handa nýja heimilinu, og hún hlakkaði til að
sýna Hugh dúkinn.
— Það fer að verða mál að komast um borð, sagði
Brian. Dúkskaupin höfðu tekið lengri tíma en áætlað var.
— Já, við skulum fara, sagði hún og bætti við: — Þetta
hefur verið dásamlegur dagur, Brian, og ég hef haft
ánægju af hverri mínútu, en samt er nú ekki vert að
verða strandaglópur.
Það létti yfir honum, er hann sá hve hrifin hún vra.
— Jæja, hafið þér haft dálítið gaman af þessu? Ég
vildi óska að við hefðum getað verið hérna lengur. Það
er svo margt hérna, sem ég hefði haft gaman af að
sýna yður.
Hann hélt áfram að tala um margt, sem vert væri að
sjá í Lissabon, en hana langaði ekki að sjá meira. Hún
þráði að komast til Hugh aftur og segja honum frá ferð-
inni í land — segja honum hve mikið hún hefði saknað
hans allan tímann, og að það eina, sem vaknaði, hefði
verið það, að Hugh hefði verið með henni, en ekki Brian.
Þegar þau voru komin um borð aftur þakkaði hún
Brian fyrir samfylgdina og bætti við hlæjandi: — Þegar
við komum heim verðið þér að borða miðdegisverð hjá
okkur og vígja dúkinn.
— Það langar mig, sagði hann.
Þetta var viðfeldinn maður, hugsaði hún með sér á
leiðinni niður i klefann. Þegar hann gleymdi að vera
feiminn var hann viðfelldinn og skemmtilegur.
Hugh var í klefanum og hún gleymdi öllu öðru, þegar
hún sá andlitið á honum. Hann var þreytulegur og
áhyggjufullur, og hún minntist þess allt í einu, að hann
hafði átt erfiðan og leiðinlegan dag við að rýna í skýrsl-
ur, meðan hún var að skemmta sér í sólskininu i Estoril.
— Halló, elskan mín, sagði hún. — Þú hefur sjálfsagt
átt leiðinlegan dag i dag.
Hann leit á hana og virtist forviða. — Leiðinlegan?
Nei, alls ekki, sagði hann önugur. — Þvert á móti. Við
gátum komið miklu verki af. Rodrigues er bezti maður,
og mér þótti vænt um að fá tækifæri til að ræða málin
við hann. Áður en hún gat sagt nokkuð bætti hann við,
rólega:
— Ég var í þann veginn að fara upp til að tala við
Bill. Við sjáumst í miðdegisverðinum! Og svo var hann
farinn.
EINS OG ÓKUNNUR MAÐUR . . .
Irena stóð lengi og horfði á lokaða hurðina. Hugh hafði
ekki þótt neitt vænt um að sjá hana. Hann hafði ekki
spurt hana hvernig henni hefði gengið i ferðinni. Það
var auðséð, að hann gilti alveg einu að hann hafði ekki
haft ástæðu til að fara með henni, eins og ráðgert hafði
verið. Hann gat alveg eins verið einhver gerókunnugur
maður, sem engan veg og vanda hafði af henni. Var
hann ergilegur út af því, að hún hafði farið í land án
hans? Út af því að hún hafði tekið boði Brians? Það
komu rauðir blettir í kinnar henni við þessa tilhugsun.
Ilafði hann ætlazt til að hún kúrði um borð í allan dag
og biði þolinmóð þangað til honum þóknaðist að muna
eftir að hún væri til — ætlaðist hann til að hún hætti við
þessa ferð, sem hún hafði hlakkað svo mikið til, úr því
að hann gat ekki farið með henni? — Hann nennti ekki
að fara með mér, sagði hún upphátt við sjálfa sig. — Ef
hann hefði langað til að fara með mér, hefði hann haft
einhver ráð með að losna einn—tvo klukkutíma. En hann
nennti þvi ekki.
Það var hryggilegt að hugsa til þess, og nú byggði
sorgin reiðinni út. Hún fleygði bögglinum ofan i skúffu
án þess að opna hann. Dagurinn var eyðilagður. Hvað
gat hafa komið fyrir, úr þvi að Hugh var orðinn svona
breyttur? Hvers vegna var hann svona? Því betur sem
hún hugsaði um þetta því sannfærðari varð hún um að
breytingin hefði byrjað á því augnabliki, sem hann sá
Valerie og Bill um borð —• þá hafði hann komizt í annað
andrúmsloft, sem Irena þekkti ekki.
Þetta er fráleit vitleysa, hugsaði hún með sér meðan
hún var að skipta um kjól. En þó — Hugh haföi breyzt,
og hún hafði ekki hugmynd um ástæðuna til þess.
Hún var að farða andlitið er drepið vra á dyrnar.
— Kom inn! sagði Irena og Valerie kom inn í klefann.
— Karlarnir okkar hafa steingleymt okkur, sagði hún
glettnislega. — Mig langaði til að sjá þig. Var gaman
í landi?
FALKINN