Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 25

á þetta og gengu svo hneyksluð áfram,
þegar einhver opnaði hurðina og fór
inn í húsin. — Góða fólkið verður
miklu betra því verr sem aðrir haga
sér. En ég gat ekki að því gert, að ég
hafði samúð með skækjunni og sjómann-
inum, sem fór inn til hennar. Og ég
hugsaði með mér: — Ekki er hún Anna-
María orðin svona:
Ég fór milli gildaskálanna og bjór-
kránna. Mér fannst leitin að Önnu-Maríu
vera meir áríðandi nú en nokkurntíma
áður. Hún hafði ákveðinn tilgang, hún
var lífsauðsyn, hafði meiningu í öllu
meiningarleysinu, var sannleikur í öllu
lygafeninu.
En heimsóknirnar fóru að hafa áhrif.
Dýru droparnir — tveir sentilítrar af
lélegu brennivíni á hverjum stað, sem
maður varð að kaupa til þess að fá að
setjast og hlusta á hljómsveitirnar og
horfa á lappasprikl og nektarsýningar,
eða glímu í forarpolli — fóru að stíga
mér til höfuðs, og ég varð frakkari, en
dálítið loðmæltari, er ég spurði:
— Kennen Sie Anne-Marie? (Þekkið
þér Önnu-Maríu?).
— Hvernig spyrjið þér? Ég er hérna.
— Kennen Sie Anne-Marie?
— Já, ég þekki þúsund.
Svo gefst ég upp við hana. Fer í einn
gildaskálann enn. Og annan til. Og loks
mókti ég yfir ölglasi og horfði á tvær
stúlkur skemmta áhorfendunum með því
að fljúgast á í drullupolli. Sem betur
fór voru þær þó í buxum.
Þarna sat ég og þverneitaði að láta
framreiðslustúlkuna flá mig. Hún
fræddi mig á því, að ef ég keypti litla
flösku af þýzku kampavíni fyrir
DM 8.50, skyldi ég fá að koma heim
með henni undir morguninn.
— Til hvers? spurði ég
— Ertu flón?
— Nei, ég er hygginn.
Við það sat. En ekki varð hún reið.
Gerfibrosið kom aftur á sinn stað, hún
varð auðmjúkur þjónn skemmtilífsins
og bar mér bolla af kaffi án þess að
nöldra um að ég keypti líkjör með. Og
svo settist hún hjá mér við borðið.
— Hvers vegna eruð þér að spyrja
um Önnu-Maríu?
— Af því að mig langar til að vita,
hvort hún er að farast eða ekki. Þetta
er persónulegt mál. Eins konar veðmál
við sjálfan mig. Hún hafði heilbrigða
lífsskoðun — annaðhvort væri maður
manneskja eða ó-manneskja. Ég vil
frétta nánar af því.
— Er maður ekki bæði manneskja og
ó-manneskja í senn, maður minn.
— Jú, hérna í Þýzkalandi.
Og áreiðanlega í þínu landi líka,
kunningi.
Samtalið lognaðist út af. Hljómsveitin
tók lúðrana sína og fór, lélegur ballett-
flokkur kom í staðinn, smjörlíkistenór
söng og kvensurnar fóru að fljúgast á í
drullupollinum á ný. Þjóðverjarnir
störðu úr sér glyrnurnar, Ameríkumenn-
irnir skelltu á lær, yfir sig glaðir yfir
þessari hámenningu, sem auðsjáanlega
átti mjög vel við þeirra lundarfar.
Valkyrjurnar í drullupollinum á leik-
sviðinu kútveltust og flugust á af kappi.
Ég smellti fingrum til að ná í fram-
leiðslustúlkuna — hún hét Martha — og
spurði hvers vegna það þætti svona
skemmtilegt að sjá strípaðar kvensniftir
velta sér í drullunni, og hve lengi svona
skemmtanir hefðu tíðkazt á Reeperbahn.
— Oh lala, sagði hún og vildi sýnast
frönsk, — Þetta hefur verið sýnt hérna
í mörg ár — fólk hefur gaman af því
og kemur langar leiðar að til þess að
sjá það. Þú líka!
— Er eitthvað í þýzku þjóðarsálinni,
sem heillast af þessum „Schlamm-
kámpfe“ — drulluáflogum, sagði ég og
reyndi að vera meinlegur.
— Ef svo er, þá er áreiðanlega mikið
af þessu sama í amerísku þjóðarsálinni,
sagði Martha og benti með þumalfingr-
Frh. á bls. 33
FALKiNN 25