Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 21

— En — Helga, ég get ekki lagt
árar í bát! Hún þagnaði allt i einu
og leit á Helgu. — Þykir þér vænt
um Frank, Helga?
Helga svaraði ekki.
— Ég er þreytt, sagði hún eftir
nokkra bið. — Ég þarf að hvíla mig,
Kata.
Það þyrmdi yfir Kötu — þjáning
og vonbrigði.
— Skilurðu ekki, Helga, að ég hef
farið alla þessa löngu leið til þess að
fá skýringu á þessu?
— Ég get ekkert sagt, svaraði
Helga hvíslandi. — Ef þér þykir
nokkuð vænt um mig, Kata, þá bið þú
mig ekki um það.
Nú kom hjúkrunarkona inn með
stóran blómvönd til Helgu. Hann var
frá Fredu og Rodney Dennison. Kata
tók eftir að Helga ýtti honum til hlið-
ar — nærri því með fyrirlitningu. En
hún sagði upphátt:
— Einstaklega var það fallega
hugsað af þeim! Viljið þér gera svo
vel að setja blómin í vatn, systir!
Þegar hjúkrunarkonan var farin
sagði Kata, hugsunarlaust:
— Helga, líður þér vel — líður þér
eiginlega vel hjá Dennisonshjónun-
um?
— Liður? Helga hló kuldahlátri.
— Væri ekki full ástæða til þess að
mér liði vel? Þau eru einstaklega
góðir húsbændur, — það veiztu sjálf.
En Kötu fannst, að Helga mundi
hafa hlegið, ef hún hefði ekki verið
of veik til þess.
— Ég er viss um að þér verða eng-
in vandræði úr að fá þér aðra stöðu,
ef þig langar til þess, sagði hún.
— Vertu róleg, Kata mín. Ég verð
þar — ég verff að vera þar.
— Get ég hjálpað þér nokkuð?
spurði Kata og horfði fast á hana.
Helga brosti. — Hættu nú að kvelja
mig með öllum þessum spurningum.
— Áttu við spurningarnar um
Frank? spurði Kata hvasst. — Skil-
urðu ekki, að ég neyðist til að spyrja
þig um hann, Helga?
— Þú getur ekkert hjálpað honum
— þú stofnar honum kannske í beina
hættu, sagði Helga lágt.
— Þá heldur þú að hann sé lifandi!
Þú heldur að hann sé lifandi, Helga?
Hún titraði frá hvirfli til ilja. — Ó,
Helga!
Nú kom hjúkrunarkonan inn með
blómin, og hafði raðað þeim kyrfi-
lega í stórt glas.
— Gerið þér svo vel, ungfrú Prava
— eru þau ekki falleg? Hvílikir litir!
Ég held að ég setji þau í gluggann.
— Þakka yður fyrir systir. Nú
finnst mér ég vera orðin skelfing
þreytt... sagði Helga.
Ljóshærða systirin leit hvasst á
Kötu.
— Ég held að ungfrú Prava ætti
að fá að hvilast núna.
Kata laut niður að rúminu.
— Vertu sæl, Helga, sagði hún. —
Ég lít inn til þín á morgun.
— Þakka þér fyrir, Kata. Það er
fallega gert af þér, sagði Helga, en
svo bætti hún við hvíslandi: — Það
er réttast að þú gerir það ekki.
Kata gekk fram ganginn og út í
forsalinn án þess að gera sér ljóst
Frh. á bls. 33
FALKINN 21