Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 33

Höskuldur -
Frh. af bls. 9
og var með 19 stykki. Hann kom út á
hlaðið, breiddi út faðminn á móti mér
og kvað:
Höskuldur, sem hefur mest
hestaval á þessu landi,
klára 19 keyrði í lest.
Karlinn var í bezta standi.
— Hvað geturðu sagt okkur um
hrossakaupin í gamla daga?
— Ja, sumir stunduðu og stunda enn
prang og svik og þaðan er komin þessi
niðrandi merking í orðið hrossakaup.
Einu sinni kom maður á markaðinn, þar
sem prangararnir voru með helgisvip,
þótt þeir væru að pretta og snuða. Þess
vegna kvað hann:
Svíkja og pretta seggir hér,
sveimér vel útfarnir.
Helgisvip þó hafa á sér
hestaprangararnir.
★
Það er orðið áliðið dags og við höf-
um setið dágóða stund að spjalli hjá
Höskuldi. Honum verður aftur hugsað
til sinna breyttu haga og segir:
— Nei, það var ekki með mér að
flytjast úr frjálsræðinu. Þið sjáið það á
þessari vísu, sem ég gerði, þegar ég var
á landamærum byggðarlagsins:
Byggðarlagið bljúgur kveð
með beiskum tárum.
Farinn er að æviárum,
ýtist svona fyrir bárum.
Mætti segja mér ég stryki héðan ein-
hvern daginn!
Næturlíf -
Frh. af bls. 25
inum. Ameríkanarnir voru auðsjáanlega
alveg að springa af fögnuði, en við næsta
borð sátu nokkrir menn, sem hugsuðu
meira um bjórkollurnar en drulluglím-
una.
— Svíar! sagði Martha.
Það var fróun að komast út aftur.
Tíu—tuttugu kvenmannsaugu horfðu
á mig, þegar ég kom út. Fólk tróðst inn,
ég heyrði norðurlandamál í þvögunni,
ýmsar norskar mállýskur meðal annars.
Næturklúbburinn Colibri var troðfull-
ur af skandinövum, sem virtust ekki
hafa sérlegt gaman af sífelldum fata-
skiptum kvenfólksins á leiksviðinu.
— En stelpurnar skríktu og þóttust
skemmta sér — sumar þóttust þó vera
listamenn og tóku sjálfar sig alvarlega.
Framreiðslustúlkurnar voru þokkaleg-
ar og hæverskar, með hvítar svuntur
eins og á trúboðshótelum og báru skutla
hlaðna ýmsum drykkjum á borðin. En
ég komst að barnum:
— Kennen Sie Anne-María?
— Nei.
Ég sneri frá og þá blasti við mér
undarleg sjón. Sigurvegarinn í rokk-
samkeppninni, þurrlegur Breti, hafði
hlotið þann heiður að fá að dansa
við fegurðardrottningu kvöldsins —
hún hét Natacha. Hann gekk óskjálf-
hentur að verkinu. Lyfti vinstri augna-
brúninni ofurlítið — og bað um
leið afsökunar á fallegustu enskunni,
sem hann kunni. Vinir hans fyrir neðan
leiksviðið göptu af ánægju yfir heiðr-
inum, sem blóð þeirra hafði hlotið.
Þessi brezka þátttaka var eins og
kampavínsflóð í eyðimörku. Hláturinn
smitaði — Þjóðverjar hlóu líka og
skelltu hramminum hver á annarra öxl.
Meira að segja dyravörðurinn brosti svo
hlýlega, að mér varð vel til hans. Og
hann tók í höndina á mér um leið og
hann var að fara út.
— Þér þekkið Önnu-Maríu? segir
hann.
— Já, ég þekki hana. Hvar á hún
heima? segi ég.
— Rétt hérna fyrir handan hornið —
önnur kráin til vinstri — þér megið
ekki segja, að ég hafi sagt yður það.
Góða skemmtun.
Ég hljóp — og ég fann krána. Þar
sátu sællífismenn við hvert borð og
störðu ýsuaugum á rauðu ljósmerkin,
sem alltaf voru að birtast í skífunum,
sem voru á hverju borði. Rautt — gult
— grænt. Og úr eins konar jarmkór inni
hjá hljómsveitinni heyrðust á þýzku
orðin: „Hallo, mein lieber (heyrðu, elsk-
an mín), „comment allez vous, m’sieur
— hellou-u dear, I am so glad to see
you here ...“
Á nokkra mínútna fresti var hægt að
ná í síma, og ég greip fyrsta tækifærið.
Ég var rakur í lófanum, þegar ég tók
um heyrnartólið.
— Anna-María?
— Já!
— Það ert þú, er það ekki, Anna-
María?
— Já.
— Vertu sæl, Anna-María!
— Vertu sæll, elskan mín, og þakka
þér innilega fyrir að þú skyldir spyrja
eftir mér.
— — Þetta var samtal gegnum myrk-
við skemmtanalífsins á Reeperbahn. —
Þegar ég ók heim til mín var farið að
rofa fyrir aftureldingu í austri, yfir Al-
sterstjörnunni í Hamborg.
Bjartsýnismaöurinn sér grænt Ijós
allsstaöar, bölsýnismaöurinn sér
rautt Ijós alls staöar, en sá sem raun-
verulega er vitur, er — litblindur.
Albert Schweitzer.
BROÐURLEITIN -
Frh. af bls. 21
hvert hún væri að fara. 1 hjarta sinu
hafði hún alltaf trúað því að Frank
væri lifandi, — nú var hún sannfærð
um það. Henni var þetta mikill létt-
ir. Eins og á stóð vildi hún alls ekki
hugsa um gátuna — hvernig hann
hefði horfið. Þessa stundina var henni
nóg að vita, að hann væri lifandi —
einhvers staðar.
Hún var komin langleiðina út að
sjúkrahliðinu þegar hún þekkti bíl
Berns, sem kom akandi inn. Það var
gaman að hann skyldi gefa sér tíma
til að lita inn til Helgu, hugsaði hún
með sér. En einhverra hluta vegna
varð henni órótt um leið.
Hann stöðvaði bílinn og kom út.
— Halló, Kata! Varstu að heim-
sækja sjúklinginn okkar? Ég er að
fara þangað líka, eins og þú skilur.
Hann var með stóra konfektöskju
undir hendinni.
— Helga verður eflaust glöð, þeg-
ar hún sér þig, sagði hún stirðlega.
Hann kinkaði kolli og Kötu fannst
hann forðast að líta á sig.
— Það er það minnsta, sem mað-
ur getur gert fyrir sjúkling, Kata.
Ekki sízt ef maður minnist þess,
sem hún hefur gert fyrir þig.
— Já, það er víst um það, sagði
Kata. — Þetta var mjög hugulsamt
af þér.
Hann virtist hálfvegis ólundarleg-
ur, alveg eins og stráklingur, sem
hefur verið staðinn að einhverju ó-
leyfilegu.
— Þegar á allt er litið, sagði hann
— hefur hún bjargað lifi þínu.
— Og ég er innilega þakklát fyrir
það, sagði Kata. — En nú er ég að
fara til baka í skrifstofuna.
— Vertu ekki að hugsa um að fara
þangað aftur i dag, sagði hann sam-
stundis. — Þú ert búinn að hrein-
rita minnisgreinarnar mínar, sá ég.
Og þá er eiginlega ekki meira að
gera i dag. Þú hefur átt svo slæma
nótt, Kata — farðu heldur heim og
reyndu að hvíla þig og fá þér blund.
Hún var á báðum áttum. — Eg
verð að játa, að mér finnst það
freistandi. Svo að ef þú þarft ekki
á mér að halda í dag, þá held ég
að ég taki þig á orðinu.
— Já, það er alveg áreiðanlegt,
sagði hann brosandi. — Hvíldu þig
nú vel!
— Þakka þér fyrir, Bem.
Hann greip allt í einu í handlegg-
inn á henni og sagði lágt en alvar-
legur:
— Við vorum trufluð í morgun,
Kata ,en ég vona að þú hafir skilið
hvað ég ætlaði að segja við þig —
einhvern tíma, þegar þú gefur mér
tækifæri til þess. En ég vil alls ekki
þvinga þig á nokkurn hátt — þú
skilur það?
Hún hvislaði: — Já, Bern, og brosti
þakklát til hans. Hann brosti líka
— hikandi — nærri því feimnislega.
Frh. á næstu síðu.
FALKiNN 33