Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 31

Klessan -
Frh. af bls. 15
drengjum var það ég, sem hafði gert það.
Ég ásakaði guð fyrir að láta einmitt mig
henda þetta óhapp.
Þeir urðu að bjarga sér án mín í
þriðja þætti leikritsins. Ég sagðist vera
með höfuðverk og þeir sendu mig upp
til húsvarðarins. Hann sagði, að höfuð-
verkurinn stafaði af vorinu og gaf mér
asperín.
Ég lá vakandi alla nóttina og hugs-
aði um afbrot mitt.
Við morgunsönginn daginn eftir
sögðuð þér mjög alvarlegur í bragði
öllum skólanum frá því, sem gerzt hafði.
Það fór hrollur um alla viðstadda. Allir
elskuðu gólfið sitt. Þér sögðuð, að ekki
aðeins hefði alvarlegt afbrot verið fram-
ið, heldur hefði sökudólgurinn enn ekki
gefið sig fram, eins og honum bar skylda
til. Og þér báðuð þann, sem hefði gert
þetta, að gefa sig fram á skrifstofu yðar
fyrir hádegi þennan sama dag. Þér sögð-
uð, að sá heigull, sem væri staddur hér
á meðal okkar, og varpaði grun á alla
félaga sína, mætti sannarlega skammast
sín.
Það var ekki af því að ég væri heig-
ull. Ég ól í brjósti fáránlega von um að
meðan ég segði engum frá þessu, þá
mundi kraftaverk gerast og breyta þessu
öllu í ímyndun, breyta því í vondan
draum, martröð, sem ég mundi brátt
vakna af. Engin hegning gat verið verri
en þær kvalir, sem ég leið.
— Fyrir klukkan tólf á hádegi,
höfðuð þér sagt. í frímínútunum gekk
ég út, þar sem pílviðartrén slúttu yfir
grænt grasið. Ég varð að hugsa málið.
Partridge gamli hlýtur að hafa veitt mér
eftirför, en ég heyrði ekki til hans fyrr
en hann sagði:
— Hvernig atvikaðist þetta, Carstairs?
Það var samvizka mín, sem talaði vin-
gjarnlega við mig.
— Hvernig gátuð þér vitað, að það var
ég, herra kennari? sagði ég.
— Það voru blekklessur á stílabók-
inni yðar.
Hann stóð þarna í gömlu fötunum sín-
um með hnýttar hendurnar — og beið
eftir svari.
— Það gerðist bara, stamaði ég og
hann beið enn.
Þannig gekk þetta líka til í lat-
ínutímanum. Partridge gamli var
þolinmóðasta manneskja í heimi. Hann
vissi, að maður vinnur ekki hug lítils
stráks með áhlaupi. Ef hann átti að
kenna okkur eina sögn, og við áttum erf-
itt með að muna hana, gerði hann hana
lifandi á þann hátt, að við gleymdum
henni aldrei. Meðan ég lifi man ég eftir
sögninni „nubere“ — að gifta sig — og
ég sé fyrir mér Partridge gamla, þar
sem hann gekk fram og aftur og hafði
töfluklútinn fyrir brúðarslör. Þá hlógum
við að sjálfsögðu. En það var margt í
fari Partridge. gamla, sem vakti hlátur
með okkur: aflagaðir fingur hans, blett-
óttu gleraugun hans, sem gerðu það að
verkum, að við ímynduðum okkur, að
hann sæi ekki þegar við vorum að svíkj-
ast um. Og síðast en ekki sízt: loðnar
augabrúnir hans, sem hvor um sig voru
eins og yfirskegg.
Og þarna stóð hann og beið eftir út-
skýringu minni. Rifnir skór hans voru
svo tötralegir í samanburði við ferskt
grasið. Þegar ég þagði stöðugt sagði
hann:
— Þú skilur það, Carstairs, að heim-
urinn ferst ekki út af þessu.
Og af því ég var ungur og hann gam-
all, þá hélt hann áfram:
— Þú lifir í öðrum heimi en ég. En
það er aðeins til einn raunveruleiki.
— En þétta var svo fallegt gólf, sagði
ég. — Hvers vegna þurfti ég endilega
að lenda í þessu?
— Lífið er fallegt, Carstairs, sagði
hann. — Enginn getur haldið sér full-
komlega flekklausum.
— Hvað getum við gert?
— Aðeins okkar bezta. Og sjá um að
gera sem bezt úr þessu.
— Strákarnir verða æfir út í mig.
— Ef þú gerir aldrei neitt, sem er
verra en þetta, Carstairs, þá verður allt
gott.
Þegar hann gekk burt, hrasaði hann
um pílviðargrein, en ég hló ekki. Ég
held, að upp frá þessari stundu hafi ég
byrjað að verða fullorðinn.
★
Við höfðum nú gengið þrjá hringi í
kirkjugarðinum, — eða fjóra. Ég hafði
talað allan tímann. Nú sagði Heather-
ington:
— Og um hádegisbilið komuð þér upp
á skrifstofuna til mín og meðgenguð.
— Já, sagði ég. — Gátuð þér kannski
greint bank mitt á dyrnar frá hjart-
slætti mínum?
— Þér voruð náfölur, en við því hafði
ég búizt.
— Partridge gamli var klókur.
Heatherington bretti upp kragann, gaf
mér hornauga og sagði:
— Þér vissuð ekki, hve klókur hann
var.
Ég lyfti augabrúnum spyrjandi og sló
saman höndunum til þess að halda á
mér hita.
— Við vissum, að það voruð þér, sem
höfðuð verið óheppinn með blekið.
— Vissuð þér það, rektor?
— Partridge sá, þegar það gerðist.
Hann var á leið inn í bókasafnið og
sá það gegnum glerhurðina. Hann sagði
mér það strax. Ég varð æfareiður. Ég
hefði farið niður á stundinni til þess að
standa yður að verki. En það mátti
Partridge ekki heyra nefnt. Hann sagði:
„Ef þér farið niður núna, rektor, þá
fer sá blettur aldrei af,“ — og það var
ekki gólfið, sem hann hafði í huga.
★
Við vorum aftur komnir að gröfinni
og í þetta skipti stönzuðum við. Ég
vissi, að við sáum hann báðir fyrir
okkur í síðasta sinn — í snjáðu fötun-
Selur plastpoka
í öllum stærðum,
óáprentaða eða áprentaða,
í mörgum litum.
um og með vingjarnlega andlitið, sem
geislaði af mannúð og skilningi. Við
minntumst sérstæðs manns, sem vissi
hvað er mikilsverðast í þessum marg-
brotna heimi.
— Ætti hann ekki skilið að hafa
stein, sagði ég og leit á legsteinana í
kring, sem voru af ýmsum stærðum
og gerðum.
Heatherington leit hvasst á mig með
þessu stingandi augnaráði, sem annað-
hvort er honum meðfætt eða hann hef-
ur tileinkað sér.
— Partridge hefur reist sér hundruð
lifandi legsteina.
Ég tók upp veskið.
— Ég vildi gjarnan fá að gera eitt-
hvað.
— Það var vingjarnlegt af yður, svar-
aði hann.
— Það hefur enga fjárhagslega þýð-
ingu fyrir mig.
Hann tók við seðlunum, sem ég rétti
honum og vöðlaði þeim saman.
— Á að letra nokkuð sérstakt á stein-
inn?
— Aðeins „Hygginn maður“, sagði ég,
— á latínu náttúrlega, en ég man því
miður ekki hvernig það er.
— Partridge mundi hafa fyrirgefið
yður.
Hann lagfærði frakkakragann og leit
á úrið sitt.
Við réttum hvor öðrum höndina,
stöppuðum hita í kalda fætur okkar
og kvöddumst. Það var ekki senni-
legt, að leiðir okkar lægju saman í
þriðja sinn.
Heatherington gekk burt og beygði
höfuðið móti vindinum. Ég horfði á eft-
ir honum. Ég gleymdi að spyrja hann,
hvort blekklessan hefði dofnað á hin-
um tuttugu árum.
FALKINN 31