Fálkinn - 30.08.1961, Qupperneq 14

NÝ OG SPENNANDI KVIKMYNDASAGA - 5. HLUTI
Htá kimar Ajöttn hatningju
Hús gamla mandarínans höfðu Jap-
anarnir notað fyrir bækistöðvar, og því
var það ekki eins illa leikið. Þegar Lin
kom þangað og hélt undir handlegg
Gladysar, sagði Hsien Chang brosandi:
— Ég sé að þið tvö hafið fundið hvort
annað. Það eru því margar ástæður tdl
að halda hátíð, vinir mínir. Okkar
flokkar sækja fram, óvinirnir hafa
dregið ság til baka, og við getum. .. .
— Ég verð því miður að lægja hrifn-
ingu yðar, tók Lin fram í fyrir honum.
— Japanarnir hafa aðeins dregið sig til
baka til að sameina sig stórum innrás-
arher Við gerum allt til að geta mætt
þaim. Stríðið er fyrst að byrja.
— Þá verðum við að koma okkur
fyrir þarna uppi í Peh-Chu einhvern
tíma, andvarpaði mandaríninn. — Og
ég sem var að vona að ég gæti gefið
fólkinu skipun um að koma hingað á
morgun.
— En skipun stjórnarinnar hljóðar
nú á annan veg, Hsien Chang, sagði
Lin alvarlega. — Allir hér í Wang-
cheng eiga tafarlaust að fara til Lao.
— En Lao er í allt öðru héraði, mót-
mælti mandaríninn.
— En ef óvinirnir næðu yður hérna,
mundu þeir gera yður að foringja fals-
ríkisstjórnar og láta yður gefa fólkinu
fyrirskipanir, svo að það hlýddi.
— Þér talið eins og við værum þeg-
ar sigraðir þó að stríðið sé ekki enn
byrjað af alvöru, sagði mandaríninn
raiður.
— Við erum fyrirfram sigraðir,
sagði Lin þreytulega. — Við ætlum að
reyna að verja landamærin. En þeir
munu reka okkur á undan sér, skref
14 FÁLKINN
fyrir skref, þangað til þeir ryðjast yfir
okkur eins og stórfljót, sem fellur til
norðurs.
— Ég verð að tala við embættisbræð-
ur mína sagði mandaríninn virðulega.
— Þeir halda þakkarguðsþjónustu í
hofinu. Við hittumst svo hér í síðasta
sinn. Hann yfirgaf þau, og Lin sneri
sér að Gladys.
— Þú gætir auðvitað farið aftur til
Peh-Chu, þar sem þið yrðuð í nokkuð
góðu öryggi. En það er betra að fara
til Shengcheng. Þar eru aðalstöðvar
okkar, og þar gæti ég alltaf fundið þig.
Gladys leit þrjózkulega á hann. —
Þú getur fundið mig hérna eða í nær-
liggjandi fjöllum. Hérna, þar sem ég
á hedma.
— Allir trúboðar og aðrir ókunnugir
hafa fengið skipun um að yfirgefa hér-
aðið, svaraði Lin rólega
— Ég get ekki séð að það snerti mig
hið minnsta. Ég er ekki opinber trú-
boði og þar að auki er ég kínverskur
ríkisborgari, gleymdu því ekki. Hún
brosti allt í einu til hans. — Þú ert
ekki duglegur að segja ósatt, kæri Lin,
sagði hún blíðlega. — Þú fannst upp á
þessu bara til að þú vissir af mér á
öruggum stað.
— Viltu nú ekki gera það, sem ég
bið þig um, sagði hann biðjandi. — Ég
vil koma þér á brott, áður en stríðið
byrjar fyrir alvöru.
— Enginn fær mig á brott héðan,
sagði hún áköf. — Þetta eru landar
mínir, og hér vil ég lifa og deyja, með
þeim.
— En ég vil vita af þér á öruggum
stað, bað hann. — Ég er hræddur um
þig.
— Ég er líka hrædd um þig, svar-
aði hún^. — Margir munu deyja. En ég
elska þig ekki minna fyrir það, að þú
verður hér og gerir skyldu þína.
Hann gekk til hennar og faðmaði
hana að sér. — Lífið var miskunnsamt,
þegar það leiddi leiðir okkar saman,
okkar, sem álitum að hægt væri að lifa
lífinu án ástarinnar. í kvöld höfum við
fundizt aftur, enda þótt ég hafi ekki
þorað að vona það. Verður það ekki til
of mikils mælzt að vona, að við eigum
eftir að hittast aftur, ef þú verður kyrr
hérna?
— Ást mín verður ávallt sú sama,
hvíslaði hún og kyssti hann. En hann
hristi höfuðið og gaf upp alla von.
— Vonlaus og óbifanlega þrjózk eins
og alltaf, sagði hann og þrýsti hendur
hennar í sínum. — Aðstoðarforingi
minn. Hoka, verður fyrst um sinn
hérna í Wangcheng. í gegnum hann
getur þú alltaf komázt í samband við
mig. Og hvaða ákvörðun sem þú svo
tekur, skaltu vita það, að ég mun alltaf
elska þig. Eins lengi og ég lifi, mun ég
elska þig, Jen-Ai.
Aðstoðarforinginn, Hoka, kom ríð-
andi á eftir hópi flóttafólks, sem var
á leið frá Wangcheng, sem nú var að
mestu yfirgefið þorp. Hann beygði inn
að KRÁ HINNAR SJÖTTU HAM-
INGJU, þar sem Gladys átti enn heima
ásamt barnahópnum sínum, sem fór ört
stækkandi.
— Hafið þér heyrt nokkuð frá Lin
ofursta? spurði hún áköf.
Hoka stökk af hestinum og batt hann.
— Nei, svaraði hann, — en mikill fjöldi
kínverskra hermanna er umkringdur í
Tsechow, kannski er hann þar. . . . Get-
um við ekki farið innfyrir? Börnin hafa
svo hátt og ég þarf að tala við yður.
Þau fóru inn í veitingastofuna, og
Hoka lagði einfalda teikningu af hér-
aðinu á eitt borðið. — Hérna eru Jap-
anarnir, og hérna erum við. Á milli
okkar er aðeins Tsechow. Það er að-
eins um eitt að ræða fyrir yður, og það
er að fara héðan hið allra fyrsta, á
meðan einhver von er.
— Ég hef fyrir löngu haft það í
huga, ef Japanarnir kæmu svona ná-
lægt, svaraði hún, — en þá bar ég ekki
ábyrgð á 70 börnum. Það er hvergi
.staður fyrir þau. Ég hef verið að hugsa
um klettahellana, en nú er fardð að
kólna svo í veðri. Við verðum að vera
hér kyrr og vona það bezta, Hoka.
— Það er blátt áfram heimskulegt,
sagði hann vonleysislega. — Þér verð-
ið að fara frá Wangcheng.
— Það mundi ég líka gera, ef ég
bara vissi, hvaðan ég gætá fengið mat
og lyf fyrir börnin. Þar að auki er
kráin á hlutlausu landi, kristniboðs-
stöðdn á hana, og ég held að Japanamir
gera börnunum ekki neitt.
— Þeir munu að minnsta kosti ekki
sjá þeim fyrir mat.
Þau voru nú trufluð, þegar stór
hópur barna kom þrammandi dnn í
garðinn með 15—16 ára gamlan dreng
í broddi fylkingar. — Ert þú Jen-Ai?
spurði drengurinn, en börnin lögðu frá
sér böggla og teppi og settust í grasið.
— Já, það er ég kölluð, svaraði
Gladys. — Hvaðan komið þið? Rödd
hennar var þreytuleg og ráðaleysisleg,
því að hana grunaði að börn þessi
mundu verða til að auka áhyggjur
hennar.
— Við komum frá heimili fyrir mun-