Fálkinn - 30.08.1961, Qupperneq 15

Ekkert, hvorki stríð né
hungursneyð gat fengið
Gladys til að yfirgefa
litla barnið og þann
mann, sem hún unni.
aðarlaus börn, sem kristniboðsstöðin
rekur í Tsechow. Okkur tókst að sleppa
út, rétt áður en Japanarnir hertóku
þorpið, en mennirnir, sem áttu að
fylgja okkur hingað, fóru frá okkur á
leiðinni. Ég er með bréf frá kristni-
boðanum. Ég heiti Timothy, bætti hann
svo við.
Gladys las bréfið, og sagði áköf við
Hoka. — Kristniboðinn í Tsechow vildi
ekki yfirgefa sjúkrahúsið, og hann
segir mér að inni í landinu hafi verið
komið upp stóru barnaheimili. Ég á að
fara með börnin til Sian, og þann 12.
nóvember koma flutningabílar frá
hernum til að sækja okkur. í Sian tek-
ur æðsti yfirmaður kristniboðsins, dr.
Robinson, á móti börnunum.
Gladys brosti ósjálfrátt. — Dr. Ro-
binson er gamall kunningi minn, sagði
hún. — Það var hann, sem vildi ekki
senda mig til Kína. Hann yrði líklega
undrandi. ef honum yrði sagt að ég
væri hérna og væri viðriðinn málefni,
sem hann áður taldi mig óhæfa til að
framkvæma.
— Og ætlið þér nú að bíða eftir bíl-
unum fe'á hernum? spurði Hoka.
— Nei, ég þori ekki að gera það.
Við ættum að geta komizt gangandi til
Sian á einni viku, ef við færum Honan-
leiðina.
Næsta dag kom Hoka aftur til Wang-
cheng, en þá var borgin yfirgefin. Hann
reið fljótlega til Lin Nan, ofursta, og
skýrði honum frá því, sem hann hafði
séð.
— Hún var þar ekki, sagði hann. —
Fjörgamall maður, sem enn var kyrr
í kofa sínum, sagði mér, að hún hafi
farið með barnahópinn til Sian fót-
gangandi eftir Honan-leiðinni. Lin Nan
horfði sorgmæddur eftir veginum. sem
sást óljóst við rætur fjallanna.
— Honan-leiðin? Japanarnir hafa
komið vegartálmunum fyrir um 50 km
frá Wangcheng. Hvenær fór hún af
stað?
— í gærkvöldi. Og það mun taka
sinn tíma, hún er með 100 börn.
— Ég fer ríðandi á eftir henni, sagði
Lin ákveðinn. — Við hittumst við búð-
irnar hjá Hantow-skarðinu.
Lin stökk af hesti sínum og andar-
taki síðar lá Gladys í örmum hans. —
En hvað það var gott að ég náði þér,
áður en það var of seint, Jen-Ai, sagði
hann hrærður. — Þú ert á leið ánn í
vegartálmanir Japananna.
— En ég verð að komast til Sian
með þessi börn, svaraði Gladys og lét
sig ekki. — Ég get ekki snúið við héð-
an af en við getum þá farið yfirfjöllin,
þó að það sé þá lengra.
— Það er helmingi lengra og geysi-
lega hættulegt, sagði Lin aðvarandi.
— Og því miður get ég ekki farið
með þér og leiðbeint þér. Ég hef feng-
ið skipun um að veita mótspyrnu
hérna, á þessum stað, með hermönn-
um mínum og þeim mönnum, sem eftir
eru.
— Þú mundir líka bara færa okkur
í meiri hættu, ef þú og hvaða hermað-
ur sem væri. Annars hef ég fengið ung-
an hermann sem fylgdarmann, Li að
nafni. Hann hafði týnt herdedld sinni,
og nú hjálpar hann mér óeinkennis-
klæddur hann fer á undan og njósnar.
Ég hugsa að þessi ferð mín með börnin
sé verkefni, sem Guð hefur hugsað mér.
Ég hugsa að til þess hafi ég komið til
Kína, til að frelsa þessi saklausu og
hjálparvana börn.
Lin kinkaði kolli skilningsgóður. —
Lofaðu mér því að minnsta kosti að
forðast alla fjölfarna vegi. Á þetta kort
hef ég merkt þá fjarlægð sem þið ætt-
uð að geta farið á hverjum degi. Jafn-
skjótt og þú kemur til Sian verður þú
að fara til bækistöðva hersins. Þeir
geta svo á einhvern hátt komið boð-
um til mín um að þú hafir komizt
heilu og höldnu.
Það skal ég gera, sagði Gladys ró-
lega, — en ég hef ekki í hyggju að
fara með börnunum á öruggan stað
inni í landinu. Ég kem aftur til þín
og þess héraðs, sem mér þykir svo vænt
um. Ég mundi aldrei geta svikið það
undir þessum kringumstæðum.... Nú
ætlar þú að fara að skamma mig aftur?
Hann brosti að ákafa hennar. — Nei,
þvert á móti, sagði hann lágt og blíð-
lega, — ég þekki þig of vel til að vita
að þú svíkur aldrei köllun þína. Ég
elska þig fyrir það. Hann tók hring
af fingri sínum og setti hann á hennar
fingur. Síðan kyssti hann hana. — Þú
verður að fara af stað, áður en það
dimmir, sagði hann og gekk að hesti
sínum. — Góða ferð, mín eina. Megi
ég fá að sjá þig bráðum aftur.
Ferðin til Sian var eins og draumur,
ljótur draumur. Kjarklaus og þreytt
gengu börnin af stað á aumum og sár-
um fótum, og þau fengu alltof lítið að
borða, örlítið af hrísgrjónasúpu, sem
mestmegnis var soðin úr vatni. Mörg-
um sinnum vörpuðu flugvélar sprengj-
um að þeim úr lofti, og það var skotið
á þau af Japönunum, sem höfðu komið
njósnurunum fyrir á mikilvægum stöð-
um í fjöllunum. Þau óðu yfir ískaldar
og úfnar ár, svo að það lá við að mörg
þeirra drukknuðu. Þau fengu hitasótt
og þoldu ótrúlega hrakninga.
En Gladys hélt lífi í sér og börnun-
um, sem fylgdu henni í blindni og
kvörtuðu aldrei að óþörfu. Li var drep-
inn, hann gekk í gildru, sem Japan-
arnir höfðu sett við einn fjallveginn,
en Gladys og börnin sluppu.
Frh. á bls. 28
FÁLKINN 15