Fálkinn - 30.08.1961, Síða 17

dauður í grafhvelfingu dómkirkjunnar,
með lokið af einu skríninu yfir andlit-
inu. Enginn vafi er á tilgangi hans, því
að við hlið hans fannst skál með svíns-
blóði, en sá óþverra vökvi var aðaltæki
galdramanna til að vekja upp illa anda.“
,,Var, faðir,“ sagði ég, — ,,er það enn-
þá?“
,,Nú, jæja, ég þekki ekki aðferðir
djöfladýrkenda nú á dögum,“ svaraði
presturinn, ,,en sá sem býr í þessu húsi
nú „virðist litlu betri en hinn upphaf-
legi eigandi þess. Nágrannar hans segja,
að hann stundi einhverja undarlega siði,
enda er hann hinn eini, sem hefur get-
að búið í þessu húsi síðan.“
Við átum hádegisverð saman og tók-
um síðan að skoða kirkjuna. Okkur
dvaldist lengi við það, því að hún er
ein hinn fegursta kirkja, sem byggð var
í rómönskum stíl. Er klukkurnar minntu
okkur á tímann, sýndu úr okkar hálf
níu. Presturinn mundi þá, að hann átti
skyldum að gegna í sókn sinni næsta
dag, og neyddist til að taka lest þegar
í stað. Ég þakkaði honum greiðvikni
hans og hélt áleiðis til grafhvelfingar-
innar. Hún liggur undir háaltarinu, hún
hefur járngrindur í hurðarstað, en er
opin á daginn. Að henni liggja boga-
göng, og er gengið niður nokkur þrep.
Meðfram veggjum ganganna eru dýr-
lingsmyndir í allt að eðlilegri líkams-
stærð.
Auðvelt reyndist að finna hina ensku
dýrlinga, og sá ég þar á spjöldunum
upplýsingar um Albigensastríðin, sem
að gagni máttu koma. Ég skrifaði því
niður það, sem á þeim stóð. Er ég hafði
lokið við að skoða allar dýrlingaleifar,
sem þarna var að finna, voru allir gestir
farnir, og ég fór að hugsa um örlög
Amaury gamla. Hvað hafði skeð hina
örlagaþrungnu nótt árið 1563? Gátu ill
áhrif ennþá geymst á jafnhelgum stað?
Hrollur fór um mig, og ég fór að hugsa
um, hvað myndi koma fyrir, ef ég reyndi
að komast burt með leifar hinna ensku
dýrlinga, mér höfðu nefnilega flogið í
hug orð föður Mansons, að synd væri
að láta bein þessi hvíla á erlendri grund.
„Drottinn min dýri, hvílík endaleysa,"
sagði ég hvasst við sjálfan mig. Þú,
Gregory Wayne, M.A., F.S.A. vísinda-
maður, einn helzti sérfræðingur í for-
sögu Englands, ert að hugsa um að stela
beinum úr franskri kirkju og flytja þau
til Englnads.“ Eg hef, sem betur fer,
alltaf verið of efasemdafullur til að
verða trúaður, og hristi af mér þessa
fáránlegu hugmynd.
Skyndilega skullu grindurnar aftur
og ljósin slokknuðu. Gamli kirkjuvörð-
urinn hafði haldið, að allir væru farnir
og læst mig inni. Ég kallaði og hljóp
í átt til dyra, en gamli maðurinn var
nærri heyrnarlaus, og ég sá hann haltra
burtu.
Ég sá nú, að ég var illa staddur.
Þarna yrði ég að dúsa glorsoltinn alla
nóttina í félagsskap þeirra, sem ég í
sakleysi mínu hélt að svæfu að eilífu.
Brátt heyrði ég að aftantíðir voru
sungnar. Þær virtust aldrei ætla að taka
enda, og ég fór að leita að einhverjum
veikum bletti í grindaverkinu. Eini ár-
angurinn var sá, að ég eyðilagði vasa-
hnífinn minn. Ég tók nú að rölta um
og aftur sótti sama hugsunin á mig.
Hvílík skömm .... lík enskra dýrlinga
.... í útlegð.
Hálf tíu. Aftur Ave María. Ég hef
hatað tíðasöng eins og pestina alla tíð
síðan.
En þetta gullna tækifæri. Er ekki
staðurinn fullur af dýrlingabeinum
hvar sem er? Auðvelt að laumast út
eldsnemma næsta morgun.
Hugsanagangur minn varð sífellt
skelfilegri og óheiðarlegri. Öðru hvoru
leit ég á svörtu handtöskuna, sem inni-
hélt glósubækurnar mínar, og þaðan inn
í hornið, þar sem skrín St. Játmundar
stóð í skugganum.
Beinin kæmust auðveldlega í tösk-
una. Ég gæti fengið föður Mason þau
og sagt, að ég hefði betlað þau út úr
yfirvöldum kirkjunnar með hjálp föð-
ur Saloux.
Loks gat ég ekki staðizt mátið leng-
ur. Ég opnaði töskuna og læddist upp
þrepin til að vita hvort nokkuð merki
um návist manna heyrðist. Ekkert heyrð-
ist nema undarlegt næturhljóð, sem ég,
með vaxandi sjálfstrausti, áleit að
kæmu frá leðurblökum og uglum í turn-
inum.
Ég læddist nú aftur niður og herti
upp hugann, sagði sjálfum mér, að þetta
væru ekki helgispjöll, þvert á móti. Ég
gat heyrt hjartaslög mín í þögninni. Allt.
í einu hætti ég að reyna að friða sam-
vizku mína, og gekk beint til verks.
Með því að þreifa fvrir mér, gat ég
fylgt kantinum á skríninu, það var úr
hömruðu gulli og með kirkjulagi.
Lokið var fast, en þegar ég tók á,
leið ekki á löngu unz aldagamlir lás-
arnir gáfu sig. Lokið var níðþungt, og
ég varð að nota báðar hendurnar til
að geta reist það upp.
Eitthvað kom fyrir. Þyndslin hurfu af
höndum mér, og lokið skall upp að
veggnum. Glampi, eins og af eldingu,
blindaði mig.
Áður en ég gat náð jafnvægi, steypt-
ist eitthvað yfir mig, ofan frá, og kaldir
beinfingur gripu um háls mér og köst-
uðu mér með ógnarkrafti þvert yfir
grafhvelfinguna.
Ég kastaðist á glerkistu, sem innihélt
skikkju heilags Dominikusar. Hún brotn-
Framh. á bls. 31.
FALKINN