Fálkinn - 30.08.1961, Qupperneq 25

að þrífa skammbyssuna. Bófinn stóð upp bölvandi og reyndi
að losa á sér höndina, en tókst það ekki. Helen flaug á hann
og brá fæti fyrir hann. Mennirnir tveir byltust fram og aft-
ur á bifreiðargólfinu.
Þarna urðu talsverðar sviftingar, en brátt stóð bófinn upp.
Cornell var ekki æfður íþróttamaður. Helen blöskraði, er
hún sá blóðið laga niður yfir andlitið á honum úr sári, sem
hann hafði fengið á ennið. Varðmaðurinn hafði lamið hann
með byssuskeftinu.
„Þetta er ekki til neins,“ sagði hann og horfði reiðilega
til stúlkunnar. „Hurðin er læst og enginn kemst út héðan
fyrr en hann vill.“
Þetta var eins og dómsorð. Hvers vegna gerðist ekkert?
Hvers vegna sýndi hann sig ekki — maðurinn, sem öllu
réði?
Hún hafði ekki úr, en þegar dyrnar loksins voru opnað-
ar, fannst henni að hún hefði verið lokuð þarna inni í marga
klukkutíma, þó að í raun réttri væru ekki nema nokkrar
mínútur síðan vagninn nam staðar.
Hinn varðmaðurinn stóð fyrir utan með vasaljós og lét
birtuna falla á hlaupið á skammbyssu sinni.
„Flýtið ykkur út!“ skipaði hann.
Helen hlýddi. Það var gott að koma út í hreint loft, þó
að henni væri afar kalt í þunnum samkvæmiskjólnum. Svo
gengu þau að dimmu húsi ekki langt frá bifreiðinni, með
vopnaðan mann á undan sér og eftir.
Þarna voru vefnaðarvörubirgðir. í stórum sal á neðstu
hæð var gangur í miðju, en skápar á báðar hliðar. í bjarm-
anum frá vasaljósinu sá hún tvo hægindastóla, sem stóðu
spölkorn hvor frá öðrum.
Cornell rak upp óp. Hann minntist brunans í sinni eigin
verzlun og vissi hvað mundi eiga að gerast þarna.
Brún, mögur hönd kom út úr myrkrinu og tók um vasa-
ljósið. Allt í einu miðaði Eldflugan ljósinu á andlitið á sér
og brosti. Helen starði á hann, með viðbjóði og þó forvitni
um leið.
„Þarna er brennuvargurinn,“ muldraði hún.
Eldflugan hneigði sig afkáralega kurteislega. En svo varð
brosandi andlitið á honum allt í einu eins og það væri höggv-
ið í granít.
„Mér þykir það leitt, madame,“ sagði hann. „En þetta er
óhjákvæmilegt. Þér og Cornell eruð erfið fyrir þrif fyrir-
tækis míns. Ég hef fengið upplýst hvert starf yðar er í raun
og veru, og ég harma að forvitni yðar hefur leitt yður í
þessi vandræði.“
„Það er ekki nauðsynlegt að brenna fólk inni, þó að mað-
ur vilji losna við það úr veröldinni,“ sagði Helen áköf.
„En það er — þægilegt."
Hann lét ljósið leika um gólfið undir stólunum tveimur,
svo að fórnarlömbin gætu séð, að búið var að strá þykku
lagi af snjóhvítu dufti undir þá. „Ég skal ábyrgjast, að hver
snefill af ykkur hverfur svo gersamlega, að ekki verður urm-
ull eftir,“ sagði hann og hló. „Það dettur meira að segja eng-
um í hug að setja hvar ykkar í samband við þennan bruna.
Það er ekki einu sinni hægt með smásjárrannsókn, að finna
vott af leifum nokkurs mannlegs líkama í öskunni, þegar
húsið er brunnið .... svo er þessu hvíta dufti undir stólun-
um fyrir að þakka......Þið gereyðileggizt, heillirnar mínar
— ef ykkur er nokkur huggun í að vita það.“
„Það er léleg huggun,“ sagði Helen og beit á vörina. Aldrei
á ævi sinni hafði hún verið jafnhrædd og núna. En samt
hélt hún að þessi skafni, djöfullegi heimsmaður væri að
ljúga um áform sín. Saga hans var of ótrúleg til að vera
sönn. Hvað gat hann unnið við þetta?
Cornell var í svitabaði. Varir hans titruðu og hann barðist
við að koma upp úr sér orði.
„Takið .... allt, sem ég á,“ sagði hann, „en þyrmið lífi
okkar. Ungfrú Truby hefur ekki gert ykkur neitt, — mér
er kunnugt um það.“
„Mér verða margskonar hrellingar af að láta hana lifa
áfram,“ sagði Indverjinn. Hann sneri sér að Cornell og fyrir-
litningarbros kom á varir honum.
„Þér eigið enn yfir 40.000 dollara eftir af tryggingarfénu,“
sagði hann hægt. „Þér skuluð ekki halda, að ég hafi gleymt
því. Hvar geymið þér peningana .... hérna?“
Cornell hristi höfuðið. Nú fannst honum vottur af von.
„Takið þessa 40.000 dollara og sleppið okkur. Við skulum
aldrei minnast á það, sem við vitum um yður,“ sagði hann
stamandi.
„Hvar eru peningarnir?“ spurði Eldflugan.
„í geymsluhólfi .... á gistihúsinu. Látið ungfrú Truby
fara og sækja þá!“
„Ómögulegt. Hún er viðsjálli en svo, að þorandi sé að
sleppa henni,“ sagði Eldflugan.
Hann smellti með fingrunum.
„Bindið þau við stólana!“ sagði hann og sneri sér frá þeim.
Annar böðullinn þreif í handlegginn á Helen og dró hana
að öðrum stólnum. Það var eins og þessir menn væru undir
dáleiðsluáhrifum þegar þeir voru staddir nærri Eldflugunni.
Helen barðist við að losa sig, en það var eins og böðlunum
yxi ásmegiin í nærveru hins þeldökka kynblendings. Annar
böðullinn sveigði hendur hennar aftur fyrir stólbakið og batt
þær, og fæturna sömuleiðis. Svo hjálpuðust þeir báðir að
því að binda Cornell, sem veinaði hátt. Eldflugan stóð og
smástappaði fætinum í gólfið.
„Ég verð að fá hjá yður umboð,“ sagði hann við Cornell.
Kaupmaðurinn kinkaði kolli í ákafa. Þeir fengu honum
penna og pappír og slökuðu á böndunum meðan hann var
að skrifa. Veslingurinn, hugsaði Helen með sér. Honum dett-
ur í hug að bófarnir hlífi okkur þegar þeir sjá peningana!
Eins og þeir meti ekki meira að losna við okkur. Pening-
arnir eru ekki nema svolítill kaupbætir.
Eldflugan leit á úrið sitt. Allt var búið undir íkveikjuna
í vefnaðarvörubirgðunum, eins og venjulega. Tveggja senti-
metra kertisstúfurinn stóð tilbúinn i púðurrákinni, og ekki
annað eftir en að kveikja á honum.
„Ef maður ekur fljótt, Glenn, er hægt að komast á gisti-
húsið á sjö mínútum,“ sagði Indverjinn hugsandi. Sjö mín-
útur fram og sjö mínútur til baka og fjórar mínútur að auki
til þess að taka við peningunum hjá ármanninum, .... það
eru átján mínútur. Þú hefur eitt kortér.“
„Á ég að taka bifreiðina?“ spurði Glenn.
„Nei, hún er of dýrmæt til að trúa þér fyrir henni. Og
hver veit nema hún veki eftirtekt. Við höfum vakið talsvert
mikla eftirtekt í Albany. Þú verður að ná þér í aðra bif-
reið.“
Glenn tók við umboðinu og hvarf út úr dyrunum. Eld-
flugan fór aftur að stappa fætinum í gólfið. Helen gat ekki
betur séð en hann væri órór. Hún leit á Cornell. Hann sat
hnípinn í böndunum, eins og gamall maður.
Lock MeMredith sat í ársalnum á gistihúsinu og hélt á
dagblaði. Hann reykti pípuna sína og þagði. Þessi einka-
njósnari var hættulegastur þegar hann var svona sakleysis-
legur á svipinn. Þá vissu þeir sem þekktu hann, að heilinn
í honum starfaði eins hratt og hraðpressa.
(Framh.)
Bófinn stdð upp bölvandi og
reyndi að fosa á sér höndina,
en tókst það ekki. Helen flaug
á hann og brá fæti fyrir hann.
Mennirnir tveir byltust fram og
aftur á bifreiðargólfinu...
FALKINN 25