Fálkinn - 30.08.1961, Síða 27

Einar prestlausi -
Framh. af bls. 9.
ið lýstur faðir að barni. Eftir það þótti
ekki taka því að efast um réttmæti þess
að dæma hann frá.
Um dómsmenn sagðd Einar að þeir
héngju saman á hölunum eins og Sam-
sons refar.
Eftir þetta gegndi Einar aldrei prests-
skap og var kallaður Einar prestlausi.
Þóra Sigurðardóttir, kona hans, hafði
aðeins verið hjá honum þrjú ár, og eins
og fyrr var sagt dó hún hjá Ólafi á
Haukagili eftirað hafa verið húskona
þar allmörg ár. Við jarðarför hennar
sagði Einar prestur þegar hann gekk
frá leiðinu:
„Lof sé guði vor lausn er gerð.“
Síðan gekk hann nokkur fet, hló þá
dátt og mælti:
„Létt er þeim sem lausum flákkar."
Eftir þetta bjó hann um skeið með
systur sinni, er Kristín hét. En barn
það sem hann var lýstur faðir að meðan
á málunum stóð, átti hann með vinnu-
konu sinn,i er íngibjörg Guðmundsdóttir
hét. Hana kallaði hann Imbu strympu.
Síðan giftust þau, og munu siðir Einars
hafa haldizt svipaðir. Þegar Einar mat-
aðist fékk auðv.itað einginn nærri að
koma, og við íngibjörgu sagði hann:
Þú hefur lyktina Strympa. Um þessa
giftíngu orti Einar:
Leingi hefur lúðurinn góma
látið fyrir erum hljóma
Sinfónía -
Frh. af bls. 19.
As long as life and memory lasts
we shall remember thee.
Og á hinum var þessi áletrun;
D. 61. 494. Corporal
A. J. D. Slavin.
Canadian infantry corps.
16th October 1940.
Vægast sagt fannst okkur þetta mjög
ósmekklegt. Þetta er óvirðing við hinn
látna, hvernig svo sem steinaxmir eru
fengnir.
Það er hlaupinn örlítill órói í Ómar,
enda komið fram undir hádegi, og hann
hefur varla unnið handtak eftir kaffi.
— Ég er búinn að fá móral yfir öllu
þessu slóri, segir hann, mér finnst ég
heyra kallinn vera að öskra. —
Og þar með er hann hlaupinn af stað.
Við kveðjum nú Jón og höldum á bi’aut.
Við vorum líka eitt sinn í verkamanna-
vinnu og erum minnugir þess, hve okk-
ur leiddust skelfilega öskrin í kallinum,
ýmist í dúr eða moll.
— SveTom.
að hún vildi eignast prest,
aldrei komst hún að þeim sóma
af því missti meydóms blóma,
í tómri tunnu bylur bezt.
Þau íngibjörg eignuðust son er skírður
var Ólafur, en Einar kallaði hann jafn-
an Ólaf drelli eða Drelli Strympuson.
Ólafur þessi varð mikill kvæðamaður.
Ein af vinnukonum Einars hét Helga,
og mælt var að hún hafi orðið þúnguð.
Fóru þau þá eitt sinn saman fram á
Grímstúnguheiði. og eftir það þótti
þúnginn horfinn. Þegar Einar varð var
við að menn hefðu orð á þessu sagði
hann í spotti:
„Ójá, ójá, maður, ef Sýrvatnsás kynni
að tala, vissi hann af barninu hennar
Helgu.“ — Aldrei var hann þó sakfelld-
ur um þetta.
Eitt sinn eftir að hann giftist íngi-
björgu var hann að sjóða hángikjöt í
jólamatinn og bannaði öllum að stíga
fæti í eldhúsið. Heimafólk allt og þar
með kona hans var svángt. og var það
nú ráð einnar af vinnukonum, að hún
dulbjó sig einkennilega með rekkjuvoð
yfir sér og mætti Einari þannig í gaung-
unum. Einar var myrkfælinn, hljóp til
konu sinnar og sagði: „Komdu íngi-
björg, það gánga undur á frammi.“ Kona
hans lézt þá sofa, en á meðan veiddi
vinnukonan upp úr pottinum og gæddi
fólkið sér á því síðar.
★
Kirkjusiðir Einars voru ekki allir við
hæfi, meðan hann stundaði prestskap
sinn.
Hvort hann leyfði fólki að vera til
altaris hjá sér, fór algerlega eftir dutt-
lungum hans. Eitt sinn ætlaði gömul
kona, Sesselja að nafni, að vera til alt-
aris, en fékk neitun. Hún fór þá að
gráta. Einar mýktist ekki meira en það
að hann sagði: „Nei, snúðu aftur Lánga-
Setta. Þú skalt nú snapa gams í dag.“
Eitt sinn þegar biskup vísiteraði kom
hann til séra Einars, og þegar biskup
ætlaði burt með sveinum sínum að
loknum kveðjum, byrjaði prestur að
sýngja hann úr hlaði einsog siður var.
Hann var raddmaður mikill og saung:
Hér kom einn með hettu,
höldar til sem fréttu,
rétt af ráði sléttu
róla híngað náði,
þýða veizlu þáði.
Graut og spað spað spað
graut og spað spað spað
graut og spað, ég greini það
gráðugt éta náði.
Síðan gekk prestur heim hlaðið og
sagði:
„Þetta er fullgott í hann. Þetta skal
hann hafa.“
Eftirfarandi niðurlag á einni af stól-
ræðum séra Einars hefur varðveitzt og
bendir til ærinnar mælsku jafnframt
sérkennilegri túlku á síðasta dómi:
„Hvar mundi það lenda á sínum tíma,
sá lifnaðarmáti sem nú yfirgeingur í
þessari sýslu, svo sem hórui’í, lauslæti,
agg, reiði, flokkadráttur öfund, bak-
mælgi, lygi, þjófnaður, drykkjuskapur
og annað því um líkt? Hvar mundi það
lenda segi ég, þegar hann sá voldugi
myrkranna konúngur kemur til að end-
urgjalda einum og sérhverjum þann eða
þann glæp sem hver hefur með þeim
eða þeim líkamans lim framið, að end-
urgjalda segi eg með því hárbeittasta
pínslarfæri sem hann sá voldugi myrkr-
anna konúngur getur verst upp fundið
í því díkinu, sem vellur af eldi og
brennisteini, og hvar munuð þér þá
standa, rauðir af blygðun ykkar and-
litis og skömminni íklæddir? Amen.“
Ævinlega hrækti Einar á leiði Þóru,
fyrri konu sinnar, þegar hann átti leið
framhjá því.
★
Eftirað Einar missti hempuna var
hann annars leingstum í húsmennsku,
en á sumrin flakkaði hann og sagðist
þá vera á reisu- Leingstu vist hafð'i
hann á Akri hjá Arnbirni Árnasyni
(d 1835) og konu hans, Sigurlaugu.
Um veru sína þar sagði hann:
„Þar er aðgerðarlaust meinleysi,
ánægjulegur friður og yfirgnæfaniegt
húngur.“
Arnbjörn bónda kallaði hann Skarn-
björn pjaka en Sigurlaugu ýmist
Laungu nurtu eða Tíkina Doppu.
Einar átti tík, sem hann kallaði
Dimmu og hafði mikið dálæti á henni.
Svo virðist sem einhverjir hafi drepið
hana fyrir honum, því hann orti brag
sem byrjar svo:
Þeir sem drápu Dimmu kind
drýgðu mikla höfuðsynd.
Hann orti einnig sjálfum sér grafskriít,
þótt sumir segi raunar að aðrir hafi
kveðið hana undir nafni hans af skensi;
en hún er svona:
Þegar dauðinn sýnir sig
og síðast ríður mér á slig
þá vil ég láta leggja mig
loks hjá minni bleyði
sem ég leingi þreyði.
Erum við þá þá þá
erum váð þá sem allir sjá
undir sama leiði.
Á leiðinu skal liggja tré
loftskorið með E og E,
fágað allt og fagurt sé
svo finnist eingin lýti
þó krummar á það kríti.
Úti er þá þá þá
úti er þá allt eymdarstjá
og Einar kominn í Víti
og betri komin býti.
Einar var eitt sinn á Stóru-Giljá.
Vinnumaður einn er Hrólfur hét ræddi
við hann um mann sem orðið hafði vit-
skertur. Þá sagði Einar:
„Nú, mundi ég ekki þegar ég var
prestur uppi á Grímstúngu, hafa getað
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 27