Fálkinn - 26.12.1962, Síða 5

ggagsaitjfmw rwjurwmiaB——
Predikarinn og púkinn
Eitt sinn skal hver
deyja.
ÞaS er nú venjan,
að hann rísi upp og
fagni nýju ári, áður
en hann deyr í ann-
að sinn.
IMýárskortið
Hann hafði fengið nýárs-
kveðju að utan. Á því stóð:
— Gleðilegt nýtt ár. Hef ekki
tíma til þess að skrifa þér,
svo að ég skrifa á póstkort,
en þar sem það kemst ekki
mikið á eitt kort, þá ætla ég
að enda hér.
Kvensemin
Vinur okkar segir frá því,
að hann eigi 15 ára gamlan
son, sem þegar hafi verið með
fjórum stelpum og hafi strák-
ur nýlega fengið sér litla bók,
þar sem hann skráir síma-
númer stelpnanna. Utan á
bókina hafði strákur skrifað
af kostgæfni: Fyrsta bindi.
Hjónabandið
Prestur nokkur auglýsti eft-
ir þjóni. Næsta dag eftir
auglýsinguna kom ungur og
vel klæddur maður til hans.
— Getið þér kveikt í arni
og búið til morgunverð?
spurði prestur.
— Ég geri ráð fyrir því,
svaraði ungi maðurinn.
— En, getið þér pússað all-
an silfurborðbúnaðinn, þvegið
upp og haldið húsinu vel
hreinu?
— Heyrið þér nú séra minn.
Ég kom hingað til þess að
biðja yður um að taka að yður
hjónavígslu, .... en ef þetta
verður eins mikið erfiði og
þér voruð að telja upp, þá
held ég....
Afkomendurnir
Þær voru orðnar dauð-
þreyttar hjúkurnar á fæðing-
ardeildinni, enda voru þær
búnar að skipta á bleyjum á
öllum barnahópnum. Þegar
þær höfðu lokið við síðasta
barnið, leit ein yfir hópinn og
sagði:
— Ég neita þeirri staðreynd,
að börnin séu aðeins 80%
vatn.
Jólasveinar
Það hafði verið lagt óvenju-
mikið á manninn í skatta og
fékk hann enga leiðréttingu
mála sinna, hvernig sem hann
réyndi. Loks er áliðið var des-
embermánaðar, barst honum
ábyrgðarbréf frá skattstofunni
þar sem hann var beðinn af-
sökunar vegna of mikils tekju-
skatts. Bréfinu fylgdi ávísun,
sem nam fjárhæð þeirri, er
skattstofan hafði lagt um of
á hann.
Maðurinn skrifaði skatt-
stofunni svohljóðandi þakkar-
bréf:
— Árin liðu og aldur fór
að færast yfir mig, veiktist
stöðugt barnatrúin, sú er hún
amma mín kenndi mér. En
nú er trú mín styrk; nú veit
ég fyrir víst að til eru jóla-
sveinar í orðsins fyllstu merk-
ingu.
Verzlunin
68 ára gamall bóndi aug-
lýsti eftir konu, í dagblaði.
Hann tók á móti yfir 100 til-
boðum, og valdi auðvitað það
bezta úr. Því næst seldi hann
afganginn hæstbjóðendum.
sá bezti
Tristan Bernard, hinn kunni leikritahöf-
undur, var eitt sinn borðherra skáldkonu
nokkurrar, sem einkum var frœg fyrir hve
djúpa rödd hún hafði, og hve ákaft hún barðist fyrir kven-
réttindum. Skáldkonan talaði mikið um kynin og talaði mjög
hratt, og í hvert skipti sem hún stanzaði til þess að draga
andann, þurrkaði Bernard sér um yfirvaraskeggið og tautaði:
— Oui, oui (já, já).
Það var ekki laust við að borðgestir yrðu fyrir vonbrigð-
um, því að þeir bjuggust við einhverju ákaflega snjöllu
frá skáldinu, en ekkert snilliyrði hraut af vörum hans með-
an á máltíðinni stóð. En þegar búið var að drekka kaffið,
stóð skáldkonan upp. Bernard stóð einnig upp, klappaði
kumpánlega á öxlina á henni og sagði upphátt:
— Jæja, þér komið þá með mér, og síðan leiddi hann
hana í áttina að karlaklóseitinu.
Ekki vitum við hvort vinur okkar Haukur Guð-
mundsson (oft kenndur við Vífilsstaði) á afmæli um
þessar mundir eða ekki, enda liggja ekki á lausu hjá
honum upplýsingar um svo persónuleg mál. En þeg-
ar við sáum hjá honum þessa teikningu, sem Hall-
dór Pétursson hafði gert, fengum við leyfi til að
birta hana. Margir Reykvíkingar þekkja Hauk af
persónulegum samskiptum og þeir munu fáir, sem
ekki bera lilýjan hug til þessa síhýra samborgara
okkar. Hann sést daglega á ferð um götur Reykja-
víkur, ýmist fótgangandi eða í strætisvögnum. Oft-
ast hefur hann pressuhest undir hendinni og ber
þungt pressujárn. Þá er hann á leið til vina sinna
og viðskiptamanna.
Skuldirnar Þá endarnir í skinnið og var
_ , , , þá mjög sárt að láta aftur
Maður nokkur, semvar ny- augun Settu húsbændur þetta
kominn fra Kina, skyrði fra kvalræði á þá sem þeim
þvi, að Kinverjar væru svo þótti iaegir til vinnu.
skilvisir, að þeir gættu þess
jafnan að borga upp skuldir
sínar á gamlárskvöld.
— Nú, sagði kunningi hans,
eru jólin hjá þeim ekki fyrir
áramót?
Vinnan
Síðasta vika fyrir jól var
kölluð stauravika. Heitir hún
svo vegna þéss, að menn
settu vökustaura á augnalokin
til þess að sofna ekki út af.
Staurarnir eða augnatepr-
urnar voru gerðar úr smá-
spýtum, ámóta stórum og eld-
spýtur eru nú á dögum.
Stundum var notað baulubein
úr þorski, höfði eða eyrugga-
bein úr fiski. Var skorið inn í
beinið eða spýtuna til hálfs,
en haft heilt hinum megin,
og gerð á lítil brotalöm og
skinninu á augnalokinu
smeygt inn í lömina. Stóðu
DOIMIMI
Heimilið er sá stað-
ur, sem maðurinn leit-
ar til, þegar hann er
orðinn leiður á því að
vera vingjarnlegur við
fólk.
RÁLKINN 5