Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 16

Við Jón erum kærustupar. Meira
að segja mjög ástfangið par, eða svo
hélt ég þangað til í gær. Guð má
vita, hvort ég sé hann nokkurn tíma
aftur. Allar líkur benda nú til þess,
að ég eða öllu heldur grimm örlög
liafi fælt frá mér tilvonandi heim-
ilisföður og fyrirvinnu. Eftirfarandi
frásögn flokkast að vísu ekki undir
lífsreynslusögur af „Satt og logið“-
tagi, líklega heyrir hún fremur und-
ir „Svaðilfarir á sjó og landi“-tagið,
þ.e.a.s. ef við undanskiljum sjóinn.
En engu að síður á liún erindi til
allra þeirra, sem einu sinni voru
kærustupar, en strönduðu á' því ár-
ans sleeri misskilnings og illra ör-
laga.
TIMBÚKTÚ
1_________
Sem ég hleyp þarna nið-
ur BankastrætiS, þá
bregða örlögin fyrir mig
fæti og sjá: Þarna hend-
ist ég fram yfir mig,
skórnir mínir staðnæm-
ast hjá Ritfangaverzlun
ísafoldar, en sjálf er ég
á leið út í óvissuna ...
ISLENZK GAMANSAGA
EFTIR HEIÐBJÖRTU.
16 FÁLKINN
Að þessum heimspekilega inngangi
loknum, sé ég mér loks fært að leiða
lesandann inn á sjónarsviðið, þar sem
við Jón lötruðum niður Laugaveg-
inn í nepjunni í gær. Hann Jón er
svo ægilega vel að sér í heimspóli-
tíkinni og þess vegna var það, að
umræðuefnið snerist um efnahags-
bandalagið. Ekki svo að skilja, að
ég hafi snefil af áhuga á efnaliags-
bandalaginu né öðru þvílíku umræðu-
efni. Hins vegar er ég reiðubúin, i
krafti ástar minnar, að slcjóta inn
gáfulegum athugasemdum. Eitthvað
í áttina við: Er það? Af hverju? og
lil tilbreytingar öðru hvoru samsinn-
andi Já og áherzluríkt Nei. Vand-
inn er sem sé að vita, hvenær má
skjóta hverri athugasemd inn í sam-
talið. Þegar mér loks datt í hug að
segja eitthvað frá eigin brjósti, varö
sú örlagaþrungna setning, sem hér
fer á eftir, sá smásteinn, sem kom
skriðu geðillskunnar af stað lijá Jóni
mínum: „Je minn, hvað það er kalt.
Þetta er næstum eins og í Timbúk-
lú.“ Ósköp hversdagsleg staðliæfing
um íslenzka' veðráttu, eins og sjá
má. Minn tilvonandi litur hneyksl-
aður á mig. „Elsku Ileiða mín,“ seg-
ir hann yfirlætislega, „þetta er held-
ur óheppileg samlíking. Timbúktú er
nefnilega í Afríku.“ „Góði Jón,“ segi
ég hvasst, „ég efast ekki um, að þú
vitir allt um efnahagsbandalagið og
ýmislegt um Ben Kibba i Alsir, en
Timbúktú er í Alaska.“ „Ástin mín,“
hreytir Jón út úr sér, „hver fábjáni
veit,aðTimbúktú er í Afríku.“ „Elsku
góði Jón minn,“ segi ég og kuldinn
i rödd minni er kominn þó nokkr-
ar gráður niður fyrir frostmark, „ég
er ekki viss um að liver fábjáni viti,
að Timbúktú sé í Afríku. Ég veit
ekki um annan en þig.“ Jón minn
fölnar af bræði. „Kallarðu mig fá-
bjána?“ Ég liugsa mig um stundar-
Ivorn og læt mér nægja að staðfesta
orð mín, að Timbúktú sé í Alaslca.
„I Afríku,“ urrar Jón. „Góði maður,"
segi ég, „villu gjöra svo vel að hvæsa
ekki svona, þegar þú talar við mig.“
„Hvæsi ég?“ hvæsir Jón og er alll
í einu hættur að urra. „Já,“ svara
ég, „það er einmitt það; þú hvæsir.
Og þegar ég fer að hugsa um það,
þá þoli ég ekki fólk. sem hvæsir."
„Það er af því, að þú ert svo illa
gefin,“ segir maðurinn, sem ég hing-
að til hef nefnt Jón minn. Ég fæ eklci
skilið, hvers vegna fólk dæmisl illa
gefið, þólt það sé mótsnúið hvæsi
og spyr þvi illskulega: „Er ég illa
gefin?“ „Já, illa gefin. Timbúktú i
Alaska. Ha-ha!“ Hann hlær stór-
karlalega. Nú er mér nóg boðið. „Ef
þér finnst landfræðileg lega Tim-
búktú svona óstjórnlega hlægileg,
geturðu skemmt þér við þá tilhugs-
un í framtíðinni EINN.“ Ög til þess
að vera viss um að hafa síðasta orð-
ið, hleyp ég af stað niður Banka-
sti'ætið. Auk þess getur ekkert í al-
heimi fengið mig til að ganga eitt
fótmál með þessum manni niður
umrætt stræti, hvað þá upp að alt-
arinu.
Fyrir koma þær slundir í lífi
manns, þegar örlögin taka í taum-
ana. Tökum til dæmis, að ung stúlka
hefur ákveðið að skeiða niður Banka-
stræti, til þess að ná í strætisvagn
inn í Kleppsholt. Og setjum svo, að
unga stúlkan eigi það takmark eitl
að ná í Kleppsstrætó, til þess að losna
við nærveru ónefnds manns með
ótrúlega lélega kímnigáfu. Hvað get-
ur þá stöðvað hana? Ekkert, segi og
skrifa ekkert. Nema örlög.
En sem ég hleyp þarna niður
Bankastrætið, þá bregða örlögin fyrir
mig fæti, og sjá! þarna hendist ég
fram yfir mig, skórnir mínir stað-
næmast hjá Bitfangaverzlun Isafokl-
ar, en sjálf er ég á leið út í óviss-
una. En allt tekur þetta enda, jafn-
vel það að delta í Bankastrætinu.
Örlögin ákveða mér lendingarstað i
göturæsinu hjá Álafossi. Þar ligg ég
á maganum, ómeidd og skólaus. Ég
ligg grafkyrr. Mér er ógjörningur
að lýsa tilfinningum mínum þessa
stund, þar duga engin orð til. Ég
loka augunum. IJugsa. Ákveð, að
opna ekki augun aftur, a.m.k. ekki
i bráð. Hugsanir minar taka til að
streyma. Alaska er í Timbúktú, nei,
það skipti annars ekki máli lengur.
Jón, helv.... hann Jón. Ég skal ekki
gera honum það til geðs að standa
upp. Nú skal Jón fá að iðrast. Ég
sé hann i anda krjúpa hjá mér, full-
an iðrunar. Elsku Heiða mín, auð-
vitað er Timbúktú í Alaska. Fyrir-
gefðu, elsku, elsku o.s.frv. Mér fer
að liða ögn betur. Þá heyri ég radd-
ir. Margar raddir. Raddir, sem
spyrja og aðrar, scm svara. Hvernig