Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 17

er þetta með hann Jón, ætlar fj....
maðurinn ekki að koma? Kannski
Jiefði ég átt að standa upp áðan. Ég
Jield ég missi meðvitund, ef liann
kemur ekki. Ég píri út undan mér
öðru auganu. Jeremías, vörður lag-
ann er kominn á vettvang. Hann
gefur skipanir á fyrirmannlegan hátt.
„Ekki lireyfa hana. Við'híðum eflir
sjúkrabílnum.“ Einliver leggur ofan
á mig rykfrakka og ég reyni allt
hvað af tekur að missa meðvitund.
Og þegar ég stuttu siðar lieyri sírenu-
væl nálgast, ligg ég eins og malbik-
uð í göturæsið. Svo stöðvar Jjíll
skammt frá, bílhurð er skellt og lög-
regluþjónninn útskýrir málið fyrir
hinum miskunnsömu Samverjum i
sjúkrahilnum. Og þegar ég er hafin
á loft á sjúkrabörum, opna ég augun
pínu, pínulítið. Yzt i mannhafinu
stendur Jón minn. Hann þrýstir að
brjósti sér kvenskóm nr. 40. Mér
sýnist hann náfölur. Síðan er mér
rennt á börunum í skoltið á sjúkra-
bílnum, rétt eins og þegar myndar-
leg húsmóðir stingur jólaköku í bak-
arofn. Annar bjargvætlurinn snarar
sér fram i og setur sírenuna í gang
og ekur af stað. Hinn situr lijá mér
og ég finn, að hann virðir tilfellið
mig fyrir sér af áhuga. Ég ákveð
að telja liægt upp að hundrað, áð-
ur en ég opna augun. — 48 — 49 —
50 —. Nei, ég tel ekki lengra. Nú
verð ég að rísa upp. Og ég rís upp.
„Afsaldð," segi ég og er óvenju blið-
mælt, „má ekki lækka aðeins í síren-
unum.“ Bjargvætturinn opnar munn-
inn, hann gapir. „Læklva svolitið,“
segi ég aftur og hrýni raustina. Hann
bankar í rúðuna lijá bílstjóranum.
Sírenuvælið deyr ámáttlega úl og
bílstjórinn dregur úr ferðinni. Við
erum á Éríkirkjuveginum. Ég dreg
djúpt andann. „Þetta er hræðilegur
misskilningur.“ „Misskilningur ?“ seg-
ir bjargvætturinn. „Já, mér þykir
þetta af-skap-leg-a leiðinlegt.“ Ég
legg áherzlu á afskaplega með þvi
að draga seiminn á hverju atkvæði.
Bjargvætturinn bankar aftur í bíl-
stjórann, sem leggur bílnum strax
upp að gangstéttarbrún. Hann opn-
ar afturlmrðina og klöngrast inn.
„Heyrðu, Guðmundur, þetta er víst
misskilningur,“ segir bjargvætturinn,
„stúlkan er bara ekkert meidd.“
„Hvaða vitleysa,“ fulKrðir Guð-
mundur ljúfmannlega. Ég flýti mér
að grípa fram í. „Mér þykir það af-
skaplega leitt, en ég er eklcert slös-
uð.“ „Ja hérna,“ segir Guðmundur,
„ekkert meidd?“ „Ekkert meidd,“
segi ég afsakandi. Vandræðaleg þögn.
Bjargvætturinn fær fyrstur málið
aftur. „Það er svo sem ekki verra.“
Guðmundur bílstjóri samsinnir: „Ja,
það er Jjara aldeiíis bærilegt.“ Ég telc
í sama streng, „anzi gott,“ segi ég.
Þeir liorfa á mig og smátt og smátt
breiðist stórt bros yfir englaásjónur
þeirra. Blessaðir karlarnir brosa út
undir eyru. Ég ln'osi lika, en eklci
eins breitt. Mér finnst það ekki við-
eigandi. „Jæja þá,“ segi ég, „þetta
nær þá ekki lengra. „Nei, jiað nær
ekki lengra,“ segja þeir brosandi. Svo
tökumst við öll í hendur, Guðnmnd-
ur bilstjóri og bjargvætturinn lika,
og ég þakka fyrir. Ég stend eftir
á Frikirkjuveginum og veifa á eftir
þeim, þar sem þeir heygja inn á Skot-
húsveginn. Þá rölti ég af stað í átt-
ina að Lækjartorgi: M i Jv i ð s k e 1 f-
inger m é r k a 11 á f ó t u n u m.
Heiðbjört.
FÁLKINN
17