Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 19

Meg Turner er ung stúlka, sem strokið hefur af hæli fyrir afvegaleiddar
stúlkur. Saga hennar hefst þar sem hún gægist úr felustað sínum og sér
mann, Robert Greene lækni, búast til brottferðar með sumarhjólhýsi sitt.
Lögreglumaðurinn kemur aðvífandi og spyr lækninn, hvort hann hafi séð
stúlku í einkennisklæðum hælisins. Meðan þeir aka niður að benzínstöð,
stelst Meg inn í hjólhýsið og verður þar kyrr, þegar læknirinn leggur af
stað heim. Á leiðinni ætlar hún að stökkva úr hjólhýsinu, en Greene sér
hana í speglinum. Hún kemur illa niður og fellur í yfirlið. Hún vaknar aftur
á heimili Iæknisins. Ráðskona hans kemur með svefntöflur til hennar. Hún
tekur þær ekki, en sofnar samt. Um nóttina kemur Greene til hennar. í
fyrsta skipti á ævinni trúir hún öðrum fyrir sögu sinni...
hann og reyna að lesa hugsanir hans.
Tilboð hans gerði hana næstum mál-
lausa. Loksins stamaði hún:
— Ég .... ég .... skil ekki, hvað
þér eigið við.
— Ekki það? sagði hann. — Hafið
þér aldrei verið á bögglauppboði? Upp-
boðshaldarinn segir allt, sem í böggl-
unum er, séu góðir og gagnlegir hlutir,
hlutir, sem þér hafið ágirnd á. Svo er
það bara húmbúkk. En það, sem ég býð
þér er ekta. Það er kærasta ósk yðar
að verða fögur, er ekki svo?
Hjarta hennar barðist ótt.
— Hvað viljið þér hafa í staðinn?
spurði hún lágt.
Hann yppti öxlum.
— Það bíður síns tíma, sagði hann,
— en ef þér þorið þessu ekki, þá skul-
um við bara gleyma öllu saman. Reynið
nú að sofna svolitla stund. Það fer bráð-
um að daga. Þegar við höfum snætt
morgunverð, þá ek ég yður til lögregl-
unnar.
Hún hrópaði á eftir honum, um leið
og hann tók um hurðarhúninn:
Bíðið. Ó .... verið svo vænn að bíða.
Hann sneri sér hægt við. Síðan
gekk hann að rúminu. Hann brosti og
bros hans var óviðfeldið. Það fór hroll-
ur um Meg. Það var eitthvað í fari
þessa manns, sem Meg fannst mjög
óviðfeldið og o'lli því að hún fékk stund-
um gæsahúð. En samt spurði hún:
— Getið þér í raun og veru breytt
mér svona mikið?
— Svo mikið, að lögreglan mun ekki
einu sinni geta þekkt yður aftur, sagði
hann.
Andartak hafði hún gleymt, að hún
var strokustelpa og brátt var hægt að
loka hana inni á vandræðaheimilinu.
En svo snérust hugsanir hennar um
það, sem hinn ókunni maður hafði boðið
henni. Hann hafði boðið henni sjálfa
fegurðina. Þá yrði hún dáð af karlmönn-
um, en öfunduð af konum. Þá losnaði
hún við minnimáttarkenndina og öðlað-
ist trú á sjálfri sér. Þá fyrst fengi hún
að vita, hvað lífið er.
Hún hafði lokað augunum við þá til-
hugsun. Nú leit hún upp. Ungi lækn-
irinn stóð enn kyrr og rannsakaði and-
lit hennar. Hann var með hendur í vös-
um og var hugsandi á svip.
— Jæja, sagði hann, hafið þér ákveð-
ið yður?
— Ég .... ég veit nú ekki, stamaði
hún.
Hverju hætti hún, ef hún lét hann
um það að ákveða verðið. Hann mundi
áreiðanlega krefjast mikils. Hvers
vegna hafði hann áhuga á henni? Nei,
hún gat. ekki gengið að þessu boði.
— Leyfið mér að hugsa um það, bað
hún.
Hann yppti öxlum.
— Þér fáið 24 klukkustundir, sagði
hann. Á meðan getið þér búið hér. Þér
getið notað föt konunnar minnar. Þau
munu fara yður vel.
Meg reis upp við dogg.
Framh. á bls. 28.
FÁLKINN 19