Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 28

ÖRLAGADÓMUR
> Framh. af bls. 19.
— Konan yðar, sagði hún, — frú
Verney minntist ekkert á það, að þér
væruð kvæntur.
Svipur hans harðnaði og það fór
hrollur um Meg. Hann sagði harð-
neskjulega:
— Konan mín dó fyrir sex mánuðum.
Allt í einu var hann á bak og burt.
Hún heyrði fótatak hans í stiganum.
Hún sat lengi uppi í rúminu og hugs-
aði. Hún reyndi árangurslaust að berj-
ast við óttann, sem bjó innra með henni.
*
— Þér hljótið að hafa sagt læknin-
um ákaflega skemmtilega sögu, úr því
að hann fór ekki með yður til lögregl-
unnar, sagði frú Verney þegar Meg
kom niður um morguninn. — Og svo
fáið þér að nota föt konunnar hans sál-
ugu. Hún hristi höfuðið og andvarp-
aði. — Ég hélt að enginn fengi nokkru
sinni að snerta þau.
Meg langaði allt í einu til þess að
segja frú Verney frá tilboði Greenes
læknis, en ákvað að þegja um það. Ráðs-
konan fengi áreiðanlega nógan tíma til
að hugsa um þau mál, ef Meg segði já.
Meg var ekki lengur hrædd. Það var
komnin dagur. Samt dreymdi hana enn
um kraftaverkið.....
— Hvers vegna sögðuð þér ekki, að
Greene læknir væri ekkjumaður?
spurði hún.
— Hvers vegna átti ég að gera það?
sagði frú Verney hvasst. — Ég hafði jú
ekki hugmynd um, að þér mynduð
dveljast hér lengi. Annars tölum við
aldrei um slíka hluti hér.
Morgunverðurinn var dásamlegur og
Meg var vel lystug. Hún var skrafhreyf-
in að eðlisfari og nú gat hún ekki stillt
sig um að spyrja:
—- Hvernig dó hún? Greene sagði
bara, að hún hefði dáið fyrir sex mán-
uðum.
— Ef þér viljið endilega fá að vita
það, þá drukknaði hún í vatninu hérna
hjá. Það var sorgarsaga. Hún var úti
á báti. Læknirinn hafið varað hana við
straumunum hér, þeir eru þungir. —
Frú Verney tók að bera af borðinu.
— Báturinn fannst á reki, mannlaus.
Hún var komin í gott skap yfir að
fá að segja frá þessari sorgarsögu. —
Ég hélt, að læknirinn hefði misst vitið.
Fyrstu dagana eftir að slysið bar að
höndum, sat hann klukkustundum
saman niður við vatnið og það var eins
og hann vonaði, að aldan mundi skola
henni lifandi á land aftur.
Meg mundi glögglega eftir svip hans
og nú skildi hún allt.
— Hann hlýtur að hafa verið mjög
hrifinn af henni, sagði hún.
— Hann nánast tilbað hana. Ég hef
aldrei séð annað eins. Hún var honum
allt. Það var slæmt, mjög slæmt, svo
að hann hafði varla rænu á nokkrum
hlut eftir að hann missti hana. Hann
28 FALKINN
lagði bókstaflega árar í bát. Hann hefur
ekkert að lifa fyrir lengur. Ég held, að
hann jafni sig naumast.
— Var hún fögur?
Ráðskonan stanzaði með bakkann.
— Hún var töfrandi fögur. Annars
hafði hún sama augna- og háralit og
þér. Hún var líka svipuð yður á hæð.
Frú Verney hló stuttaralega. — En að
öðru leyti eruð þér ekki líkar henni.
Hún var töfrandi. Læknirinn hitti hana,
þegar hún starfaði sem fyrirsæta hjá
þekktum málara í Lundúnum.
Meg reyndi að sjá hana fyrir sér.
— Og hún var næstum alltaf hlæj-
andi, hélt frú Verney áfram, — stund-
um finnst mér ég heyra hlátur hennar
hér í húsinu. Hún var alltaf iðandi af
fjöri, kát og hressileg og fann upp á
ýmsu skemmtilegu. Hún hafði mikið
yndi af að baða sig í tunglskini og fara
í gönguferðir, þegar flestir sváfu.
Meg brosti. Það var vissan um yndis-
þokka sinn, sem gerir konur léttar í
lund, hugsaði hún með sjálfri sér. Kona
Roberts Greene hafði notið lífsins.
Hún hafði haft allt.
Skömmu seinna var Meg vísað inn í
herbergi það, sem hafði verið íveru-
staður læknisfrúarinnar. Ráðskonan fór
burtu og leyfði henni að vera alein.
— Ég megna það ekki að sjá ókunn-
ar hendur snerta á fötunum hennar,
hafði frú Verney sagt, þegar hún fór
út. Læknirinn hlýtur að vera genginn
af vitinu.
Meg stóð nokkra stund fyrir framan
spegilinn og rannsakaði sjálfa sig frá
hvirfli til ilja. En allt í einu brugðust
allar vonir hennar. Hún gat aldrei orðið
fögur, — með þetta afskræmilega
andlit.
Þá kom hún auga á sundfötin. Sólin
skein í gegnum gluggann og hún heyrði,
hvernig aldan gjálfraði við steinana.
Dagurinn var tilvalinn til þess að fá sér
bað.
Sandurinn var heitur og þegar hún
fór úr kjólnum, þá baðaði sólin allan
líkama hennar.
En verðið? Hvers vegna hafði hann
ekki viljað segja henni, hvað hann vildi
fá í staðinn. Hún mundi vel hvert ein-
asta orð, sem Robert Greene hafði
sagt. Hann hafði boðið henni það, sem
hún hafði alltaf þráð. Hann hafði full-
vissað hana um, að hann gæti gert hana
að fagurri og glæsilegri konu.
Hún kastaði þessum hugsunum frá
sér og afréð að njóta frjálsræðisins sem
bezt, þessar fáu stundir, sem eftir voru
af frestinum. Hún stökk út í vatnið.
Hún var vel synd og vatnið hafði þau
áhrif á hana, að hana langaði mest til
að fara að syngja.
Hún var komin góðan spöl frá landi,
þegar hún tók eftir því að straumur-
inn fór vaxandi. Þá kom henni í hug,
hvað frú Verney hafði sagt.
En nú greip straumurinn hana. Ör-
vingluð reyndi hún að synda á móti
straumnum, en henni miðaði ekkert.
Og hana tók að reka.
Hún mundi allt í einu að kona Ro-
berts Greene hafði drukknað. Hún vildi
ekki sæta sömu örlögum og hugsunin
um það færði henni nýjan þrótt.Umfram
allt mátti hún ekki láta hræðsluna ná
tökum á sér. En það þýddi ekki að
synda á móti straumnum. Hún varð
heldur að reyna að ná til oddans hinum
megin. Hún barðist á meðan kraftarnir
entust. Loksins náði hún taki á steini,
en aldan reyndi að soga hana til sín
aftur. Svo gat hún fikrað sig upp á
dálitla syllu á hinum snarbröttu klett-
um. Hún var örugg um stund.
Sólin hvarf og henni varð kalt. Hún
horfði yfir til Cliff House. Kannski
væri straumurinn minni nú. Allt í einu
reis hún upp. Var það ekki vélbátur,
sem hún heyrði í. Hún tók að veifa.
— Hjálp, hjálp, kallaði hún.
Báturinn hélt áfram sömu stefnu og
hún veifaði og hrópaði til skiptis. Loks-
ins sá hún að báturinn beygði og hún
varp öndinni léttar. Maðurinn hafði séð
hana. Þetta var ungur maður, dökk-
hærður.
— Verið róleg, kallaði hann og veif-
aði til hennar, — nú kem ég og sæki
yður.
Röddin var djúp og karlmannleg.
Hún sá hann greinilega nú. Hann var
hár og grannur, snjóhvítar tennur og
sólbrúnn í framan. Hann stýrði varlega
að klettunum og stjakaði bátnum frá.
— Hoppa, kallaði hann og baðaði út
höndunum. Hún stökk og lenti til allrar
hamingju í bátnum.
— Ég var næstum farinn að halda,
að þér væruð vatnadís, sem væri að
kalla mig inn í eilífðina, sagði hann og
hló.
Hún tók andköf. Aldrei hafði hún
hitt nokkurn mann, sem hafði haft önn-
ur eins áhrif á hana. Hún varð því fyrir
talsverðum vonbrigðum, þegar hann
sleppti hendinni af henni.
— Hefur enginn sagt yður, að það
er hættulegt að synda svo langt út á
þessum tíma dagsins? sagði hann með-
an hann virti hana fyrir sér allsendis
ófeiminn. — Ég man ekki til þess að
hafa séð yður fyrr.
Hann tók eftir því að hún skalf og
ekki aðeins vegna þess að henni var
kalt.
— Ég er ný hér um slóðir, sagði hún.
Hann settist við stjórnvölinn.
— Ég heiti Bruce Preston, sagði hann.
Ég á heima hinum megin vatnsins ....
það er bezt að þér komið heim með
mér og hlýið yður, svo að þér verðið
ekki veik.
— Getið þér ekki heldur sett mig á
land einhvers staðar á ströndinni, spurði
hún, fötin mín eru þar.
— Ég skal sækja þau á meðan þér
yljið yður, sagði hann. Yður er nauð-
syn á að hvíla yður vel.
Á leiðinni yfir skotraði hún oft til
hans augunum. Hún gat ekki annað en
dáðst að því hve glæsilegur hann var.
Hvað hann var öruggur í framkomu
og elskulegur. Þetta var eins og í ævin-
týri.