Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 5

úrklippusafnið
Sendið okkvir spaugilegar
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yðar
birtist í, sent ókeypis heim.
-.f \*i.Vsr tkki ííój^aö
bvassa tónBdaroQttcmu, £ub»
hljö hmnar tyrsVu
Vikan 15. tbl.
Sendandi: B.
’63.
V.
Figendur
Mörris ’47 í góðu standi, _en meS vélarbilun, til sölu
fyrír mjög lítið verð. Upplýsingar í sTma 3-21-83
fyrir hádcgi og seint á kviiidin.
Morgunblaðið 21. apríl ’63. Send.; Aðalheiður Sigurðard.
Morgunblaðið í apríl ’63.
Sendandi Ámi Árnason.
Þér iáið yður ekki K.R. sveínherbcrgissettið nema einu sinni.
Fálkinn 17. apríl ’63.
hrrh. íhúðjjsc af 3 ?yefn-
Útboígu-a kr!'Jjbí,
Vílhjúlmur Purliallssuu titll.
:1|1||1IÍ|ÍÍ^1Í111Í|11III||||
&g ztmi 12ú3,
Morgunblaðið 2. apríl ’62.
Send.: Hákon Einarsson.
' Soádðmarimi. sem Btöfhístt
j Vcrður hávasrarí cr þessi; B)Ö
Hayes hleypur 180 metrœaa
fyrstur msnna tin4ir 100 selcj
Sendandi: Þ. Á.
, Hín vt««et;l. dasjní'i.tg&SBWg'-
Adda iiraöJ.ís, befw »ý.
íega Atmgíf: liyetnwfc bift á þiöíM ,
iyrfr H. S. R ÍVsúm), scm Mi;
syftgur, iu?far áS&ir tjirin f 15,V.
Af Jtcjísw tíí«£m ijáiíj' þíj Mi
nJ'ja mj-rid, íúmaka }>ví íeyti,
áð i^bpftw pktcj Mbt ,w'A i
ííeRmwi ót ú sx%,
Bezt og vinsælast 1956.
Send.; Elísabet I. Jóhannsd.
Morgmiblaðið í apríl ’63.
Send.: Brynjólfur Gautason.
Rithöfundarnir
Alexandre Dumas eldri sat
einhverju sinni niðursokkinn
í að lesa bók, þegar son hans
bar að og spurði hvað væri
svona ákaflega spennandi.
— Truflaðu mig ekki, sagði
Predikarinn og púkinn
Kennið börnunum
að tala, rétt og skýrt.
Ja, maður verður
vist að gera það. En
síðan er stríðið að
kenna þeim að
þegja.
Dumas, ég er í ákaflega spenn-
andi kafla, og verð að sjá
hvernig honum lyktar.
— Hvaða bók er þetta og
hver hefur skrifað hana?
— Það hef ég sjálfur gert,
en það hlýtur að vera langt
síðan.
Blaðamennskan
Við seljum þessa sögu ekki
dýrari en við keyptum. Ung-
ur blaðamaður hér í borg var
sendur af ritstjóranum til þess
að eiga viðtal við gamlan
kaupmann, sem verzlað hafði
með gamla muni í tugi ára.
Hann hafði alltaf kosið rétt og
kannski var það þess vegna,
sem viðtalið var framið.
Blaðamaðurinn leggur nú
af stað með ljósmyndarann á
hælunum og hittir gamla og
trygga flokksmanninn í búð-
inni. Hann spyr gamla mann-
inn náttúrlega spjörunum úr
og þegar hann ætlar að fara
að leggja af stað, man hann
allt í einu eftir einni spurn-
ingu:
— Hvaða hlut er þér nú
sárast um af öllum þeim
munum, sem þú hefur selt?
— Ja, ég veit nú varla,
sagði gamli maðurinn, en
þegar ég lít um öxl, þá held
ég það sé nú sálin mín, bless-
uð, — drengur minn.
Skrifstofurnar
Saga þessi gerðist í Pia-
cenza, litlum og snotrum ít-
ölskum bæ. Svo var, að skatt-
stofan í þessu þorpi hafði um
áraraðir notast við sömu rit-
vélina, en nú var hún orðin
svo slitin, að hún gat ekki
slegið skjölin í sexriti eins og
krafizt er af ríkisskrifstofn-
unum á Ítalíu. Skattstjórinn
skrifaði því bréf til yfirvald-
anna og fór þess á leit við þau,
að útvegað yrði leyfi til kaupa
á nýrri ritvél.
Eftir aðeins átta vikur kom
svarið: „Því miður getum við
ekki tekið umsókn þessa til
greina, því að hún var ekki
send í sexriti.“
DOIMMI
Ég þekki forstjóra,
sem er orðinn svo
gamall, að hann veit
ekki hversvegna hann
er að elta einkaritar-
ann í kringum skrif-
borðið sitt.
— Jóna, sagði hann, þegar
þau hittust, — Jóna ....
viltu, viltu verða konan mín
ha .... ?
— Ó, var það bara það, að
sjálfsögðu, ég hélt, að þú ætl-
aði að biðja um peninga.
Kongafólliið
Fjármálin
Hann var ungur og elsku-
legur háskólastúdent. Hann
hafði duflað við sömu stúlk-
una í þrjú ár og var fremur
gott á milli þeirra. Tímarnir
voru erfiðir og drengurinn var
eyðslusamur, enda var hann
óspar á peningana, þegar
hann var að skemmta sér. En
nú langaði pilt til að fara að
festa ráð sitt og verða góður
borgari. Hann hugðist því
biðja sér stúlku þeirrar, sem
hann hafði duflað við.
Hinrik IV. Frakkakonung-
ur var ótrúr konu sinni og
einhverju sinni, er hann hafði
brotið af sér, refsaði skrifta-
faðirinn honum.
Konungur lét þá upp á
hvern einasta dag færa presti
sama málsverðinn. Að lokum
þoldi presturin honum þetta
ekki og sagði:
— Sýknt og heilagt eru ak-
urhænur á borðum, yðar há-
tign?
— Sýknt og heilagt er
drottningin á yðar vörum,
svaraði konungur.
sá bezti
Við sögöum hér á síöunni jyrir nokkru
söguna af manninum, sem varð sjóveikur og
missti af sér hattinn. Gleðimaður einn las
þessa sögu og sendi okkur aðra útgáfu. Hér kemur hún:
Einu sinni bjuggu hjón nokkur á Njálsgötunni rausnar-
búi. maöurinn var starfsamur og kom oftast nœr þreyttur
heim á kvöldin, því að hjónin voru að koma sér upp íbúð
glœsilegasta hverfi borgarinnar. Þaö var því ofur skiljanlegt,
aö hann vildi sofa á kvöldin. En konan var ástrík og vildi
fá að njóta þess unaðar, sem kristilegum manneskjum veit-
ist aðeins í hjónabandinu. Þá var þaö eina nátt að eiginmað-
urinn lofaði konunni, að hann skyldi gefa henni nýjan hatt,
ef hann fengi að sofa þrjár nætur í rö& án þess aö gera.
skyldu sína til hennar. Konan gekk að þessu.
Fyrstu nóttina var allt með kyrrum kjörum og maðurinn
svaf svefni hinna réttlátu. Aðra nóttina fór allt á sömu
leið. En þriðju náttina gat konan ekki dulið ástarþörf sína,
hún ýtir við honum og segir:
— Heyrðu, elskan mín^ ég held að það sé alveg nóg að
gera við gamla hattinn.
FÁLKINN 5