Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 17

NÝ OG SPENNANDI FRAMHALDSSAGA
r
IA
L
Sjúkrahúslyktin barst að vitum
hennar um leið og hún opnaði gler-
hurðina. Henni geðjaðist vel að henni
á sama hátt og hún kunni vel við vina-
legt ljósið frá lampanum á skrifborði
yfirhjúkrunarkonunnar og glamrið i
kaffibollum úr eldhúsinu. Úr baðher-
berginu barst blómaangan og gegnum
hálfopnar dyrnar sá hún nemana, sem
skiftu um vatn á þeim. Það var ekki
mikið um blóm nú. Þau voru dýr á
þessum árstíma.
Systir Magda leysti systur Gretu af.
Þlún kinkaði kolli og brosti til hennar
um leið og hún hengdi frá sér regn-
kápuna. Síðan opnaði hún dyr eldhúss-
ins og gekk inn. Störf dagsins voru
hafin . . .
ÞAÐ VAR VENJA að fá sér kaffi
klukkan sjö. Anna Maria, Lollo og
rauðhærða Marta sátu í sófanum með
kaffibolla sína.
— Góðan daginn, Cristel, sögðu þær
allar og rýmdu til fyrir henni. Þær
voru allar þrjár laglegar og kátar stúlk-
ur og gott að vinna með þeim. Hana
grunaði að þeim fyndist hún leiðinleg.
Hún var sjaldan með þeim í frítím-
unum sinum. En samvinna þeirra á
vinnustað var árekstrarlaus. Henni
fannst eins og hún væri eldri en þær,
enda þótt hún væri ekki nema tuttugu
og tveggja ára gömul.
— Þetta varð ömurlegt, sagði Lollo
og hélt áfram að segja frá. — Pelle
neyddist til að taka vaktina af Lind-
berg, því hann var með þrjátíu og níu
stiga hita og allt vitlaust að gera á
deildinni. Og svo mátti ég sitja ein
heima allt kvöldið með nýlagt hárið
og í nýrri blússu, sem kostaði offjár.
Það lá við að ég færi að grenja . . .
— Ég skil ekki hvernig þú ferð að
þola að vera með honum, sagði Marta.
— Það er alltaf eitthvað í veginum
með hann. Aldrei í lífinu dytti mér í
hug að vera á höttunum eftir lækni.
Nei, takk. Maður fær nóg af þeim
hérna. Þeir háma í sig matinn og skoða
svo röntgenmyndir við matborðið.
Kaffið var heitt og sterkt. Cristel
tók sér kökubita og gekk að glugganum.
— Ég skal veðja við þig, að Randers
skoðar ekki röntgenmyndir við mat-
borðið, sagði Anna María. — Þið megið
segja hvað sem þið viljið, en síðan
hann kom er þá eitthvert líf hér á
deildinni. Það var sveimér gott, að þessi
ameríski háskóli skyldi bjóða prófessor
Forsmann að halda fyrirlestur. Það er
svo sem ekkert út á hann að setja, það
er ekki það. Hann er bara ekkert
spennandi. Vitið þið, að þegar ég mæti
Randers á göngunum, þá er eins og
kalt vatn renni niður eftir hryggnum
á mér. Hann lítur eitthvað svo ein-
kennilega á mann, eins og hann sé að
athuga hvernig maður bregst við.
— Hann horfir kannski á þig eins
og röntgenmynd, sagði Lollo og hló.
— Æ, það er svo notalegt að sitja
hérna. Gefið mér svolítið í bollann
aftur, svo er víst bezt að við förum
að byrja. Úff, þarna kemur sjúkrabíll-
inn. Þurfa þeir sýknt og heilagt að
nota þessa fjandans sírenu. Þeir vekja
alla í nágrenninu. Sérðu hann, Cristel?
Cristel beygði sig áfram. Hún sá
hvíta sjúkrabílinn með rauðu krossun-
um aka á fleygiferð inn í portið . . .
ÞEIR FLUTTU litlu stúlkuna af
sjúkrabörunum og upp á borðið eins
varlega og þeir gátu. Hún var enn með-
vitundarlaus og dökkt hárið var blóð-
ugt í hnakkann. Læknirinn rannsakaði
hana gaumgæfilega.
— Slæmt beinbrot á vinstra fæti og
ef til vill heilahristingur, sagði hann.
Akið henni inn á röntgendeildina strax.
Hversu lengi hefur hún verið meðvit-
undarlaus?
— Veit það ekki, sagði sá, sem hafði
farið með í sjúkrabílnum. Hún komst
ein lífs af. Maður og kona fundust látin.
Foreldrar hennar, álítur lögreglan.
— Ég vil fá myndirnar strax, sagði
læknirinn. — Það kemur sér vel að
Randers er snillingur í að setja saman
beinbrot.
Mark Randers var ekki aðeins snjall
að þessu leyti. Hann var að öllu leyti
mjög öruggur og traustur skurðlæknir.
Það sást bezt á því að honum var trúað
fyrir svo ábyrgðarmikilli stöðu, þótt
hann væri aðeins þrjátíu og þriggja ára
gamall.
Hann stóð og þvoði sér um hendurn-
ar. Klukkan var rétt rúmlega átta.
Hann hóf þennan starfsdag sinn eins
og venjulega hress og glaður. Hann
vissi ekki um marga uppskurði þennan
morgun og það kom sér vel, því að
hann vildi gjarna gefa sér góðan tíma
fyrir stofuganginn. Röntgenmyndirnar
af litlu stúlkunni höfðu verið sendar
honum. Á eftir þeirri aðgerð voru
nokkrar algengar aðgerðir, sem hann
var orðinn vanur.
Hún var þegar svæfð, þegar hann
kom inn. Berg svæfingalæknir kinkaði
kolli til hans hvetjandi.
— Hún kom til meðvitundar niðri,
sagði hann. — Hún spurði um móður
sína, en enginn veit með vissu hvort
það var móðir hennar, sem var í bíln-
um.
— Lögreglan kemst væntanlega til
botns í því, sagði Randers og skoðaði
myndirnar gaumgæfilega. — Þetta er
ekki sem verst, sagði hann. Ef þessi
litla stúlka á að geta dansað tvist,
þegar hún stækkar, þá verðum við að
standa okkur vel, systir, ekki satt?
Ef brotið hefði verið þremur sentimetr-
um ofar, hefðum við ef til vill ekki
getað bjargað hnénu. Jæja, við megum
engan tíma missa.
Hálftíma seinna var fóturinn í gips-
umbúðum og Randers fékk sér síga-
rettu í hliðarherberginu, meðan hann
beið eftir næsta sjúklingi. Allt í einu
rak ein af systrunum höfuðið inn:
— Það var hringt frá einu dagblaði
Pramh. á bls. 36.
Systir Christel kunni vel við andrúmsloftið á stóra sjúkrahúsinu.
Yfirlæknir þar var strangur skurðlæknir, prófessor Forsmann, og
kröfur hans um algjöra reglusemi og nákvæmm féllu systur Christel
vel í geð. Yfirlæknirinn var nú í leyfi og störfum hans gegndi í stað-
mn ungur og dugmikill skurðlæknir, Mark Randers. öllum geðjaðist
vel að Randers, bæði sjúklmgunum og hjúkrunarkonunum, öllum
nema systur Chnstel .... Fylgizt með þessari nýju og spennandi
framhaldssögu eftir Eva Perers.
FÁLKINN 17