Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 16

ENGINN VARÐ vitni að því þegar
svarta bifreiðin ók út af veginum.
Það var dögun snemma í október-
mánuði, ýringur og vott laufið gerði I
það að verkum, að vegir voru hálir.
Þau höfðu ekið alla nóttina og þetta
var síðasti áfanginn. Þegar bifreiðin
tók beygjuna, var hraðinn of mikill
svo að hún hafnaði í fjallshlíðinni.
Andartak lýstu bílljósin upp hrikalega
klettana fyrir framan bílinn. Hið síðasta
sem hann heyrði var hróp hennar.
Síðan brak í málmi og brothljóð.
Þau voru bæði látin, þegar ökumað-
ur flutningabifreiðar fann þau. Litla
stúlkan var ein með lífsmarki, en með-
vitundarlaus og annar fótur hennar var
fastur undir brakinu. Ökumaðurinn lét
félaga sinn vera eftir á staðnum, ef
stúlkan skyldi komast til meðvitundar.
Sjálfur ók hann eins hratt og hann
mátti til næsta síma. Hann veitti því
ekki eftirtekt hversu hendur hans
skulfu, fyrr en hann tók símatólið og
valdi númer sjúkrahússins.
HLIÐ SJÚKRAHÚSSINS lokaðist á
eftir henni. Stóra klukkan í anddyrinu
var tíu mínútur í sjö og fótatak hennar
bergmálaði, þegar hún gekk í áttina að
lyftunni. Hún kinkaði kolli til nætur-
varðarins og andartaki síðar var hún
komin inn í lyftuna á leið upp.
Ósjálfrátt virti hún fyrir sér mynd
sína í speglinum, lagfærði hettuna,
strauk burt hárlokk. Hún huggaði sig
við þá staðreynd, að hún, systir Cristel
Sundell, skurðlækningadeild 3, gat
staðizt hið strangasta próf hvað útlit
og útbúnað snerti. Saumar sokkanna
voru þráðbeinir. Skórnir voru lághæl-
aðir góðir gönguskór. Systir Magda
hafði sýnt þá sem gott dæmi um fyrsta
flokks skó fyrir hjúkrunarkonur, þegar
hún vandaði um við hjúkrunarnema,
sem gengið hafði í háhæluðum, ítölsk-
um skóm.
— Þér eyðileggið fætur yðar á einu
ári, systir, hafði hún sagt og þar með
voru karlmennirnir á deildinni sviptir
þeirri ánægju.
Hún opnaði lyftudyrnar og gekk inn
ganginn. Andartak staðnæmdist hún
við gluggann og horfði út. Dökk ský
hengu yfir trjánum í garði sjúkrahúss-
ins. Það gnauðaði í haustvindi og dauf
morgunbirtan var köld og dapurleg.
Aðeins fáein blöð voru eftir á vínviðn-
um og hvítu bekkirnir í garðinu höfðu
verið fjarlægðir.