Fálkinn - 19.06.1963, Qupperneq 29

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
HÆTTULEGUR STARFI
hann í skrifstofu Sörensen yfirboðara
síns, gegndrepa og skjálfandi af kulda.
— Ég hef lokið verkinu, herra yfir-
lögregluþjónn, sagði hann og vatt jakk-
ann sinn.
— Ég sé það, sagði Sörensen ánægð-
ur og gaf honum leyfi til að fara heim.
Hans hinn ungi varð að liggja rúm-
fastur í viku. Hann hafði ofkælzt. Síðan
tilkynnti hann sig aftur reiðubúinn til
þjónustu og aftur var hann kallaður inn
á skrifstofu yfirlögregluþjónsins, Sör-
ensen.
— Þá höfum við aftur mjög hættu-
legt verk fyrir yður að vinna, Hans,
sagði hann, um leið og hann fiskaði
sakamálasögu upp úr brjóstvasa hins
unga Hans. „Maigret leynilögreglu-
maður gefur ekki eftir,“ hét hún sagan
sú.
— En verið fyrir alla muni varkár,
hélt hann áfram alvarlegur í bragði,
þér vitið, að það getur kostað yður lífið,
ef þér vinnið verkið ekki eins gætilega
og hægt er.
stendur! Spurðu mig ekki, hvar ég verði
í ágúst.“ Drengurinn hlustaði ákafur á
svar miðstöðvar. „Það eru nokkur önn-
ur númer, þar sem kannski væri hægt
að ná í hann,“ sagði hann. Hann gaf
henni upp númerin og beið átekta.
„Gera svo vel að hringja lengi í þetta
númer,“ sagði hann eftir stundarkorn
„Hann gæti hafa blundað, eða eitt-
hvað.“
„Ég hringi í númer yðar,“ sagði mið-
stöð. ' j
„Hvort mér líkar Acapulco?“ heyrði
hann móður sína spyrja. Hún var inni
í dagstofunni.
Þegar móðir hans kom aftur fram i
eldhúsið, hafði hann lagt tólið á og stóð
þarna aðeins. Hún sagði: „Náðirðu í
hann, góði?“
„Hann er farinn af skrifstofunni,
hann er ekki í klúbbnum, og það svarar
ekki í íbúðinni,“ sagði hann.
„Jæja, þú getur kannski reynt að ná
í hann seinna.“
Hann fór ofan í skyrtuvasa sinn. „Hér
er miðinn fyrir áfenginu, mamma.“
„Ó, þakka þér fyrir, góði.“
Hún opnaði ísskápinn og tók fram
— Ég skal nú samt ljúka því, herra
lögregluþjónn.
Sörensen yfirlögregluþjónn stóð á
fætur og klappaði hinum unga Hans
á öxlina.
— Við treystum yður, Hans. Þér fá-
ið nánari upplýsingar hjá Mikkelsen í
slysadeildinni. Og gangi yður vel.
Hans,hinn ungi bar höndina að húf-
unni og kvaddi.
Nokkrum klukkustundum seinna stóð
hann aftur fyrir framan Sörensen yfir-
lögregluþjón, gegnvotur, skjálfandi af
kulda og tennurnar glömruðu í munnin-
um á honum, hendurnar bólgnar og eyr-
un stíf.
— Þér hafið lokið við þetta, Hans?
Hans ætlaði að fara að segja eitthvað,
en gat Það ekki. Hann varð að láta sér
nægja að kinka kolli.
— Ágætt. Við getum áreiðanlega gert
góðan lögreglumann úr yður. Hér eftir
trúi ég yður fyrir að sjá um þetta hættu-
lega verk, það sem eftir er vetrar. Og
ef þér getið ekki lært neitt annað af
bakka með ísmolum. Hún bar hann að
vaskinum og sagði: „Elskan, viltu losa
ísmolana fyrir mig?“
Þegar hún fékk ekkert svar, leit hún
við og sá, að hann var farinn, horfinn
eins og dögg fyrir sólu.
Svo að Alice Amis opnaði ísbakkann
sjálf og með fingrunum setti hún mola
í nokkur glös. Maður kom aftan að
henni og tók utan um hana, hún ýtti
honum frá sér hlæjandi og sagði:
„Ó, haltu þér á mottunni!“
„Hvar er þessi myndarlegi sonur
þinn?“ spurði hann.
„Horfinn!“ sagði hún og hló. „Hanr.
er alltaf að hverfa.“
„Hvernig tekur hann skilnaðinum?“
„Alvarlega, ég held, að báðir dreng-
irnir vilji að ég sé hamingjusöm,“ sagði
hún.
Maðurinn rölti aftur inn í dagstof-
una, og hún lauk við að blanda í glösin
og koma þeim fyrir á bakkanum. Þegar
bakkinn var tilbúinn, tók hún hann
upp, hikaði, og lagði hann frá sér. Hún
leit í áttina að dagstofunni, þar sem
gestirnir voru, tók bakkann upp aftur,
og lagði hann enn á ný frá sér.
þessu starfi, þá vona ég, að þér gerið
yður grein fyrir að starf lögregumanns-
ins er annað en eltingaleikur við bófa,
varúlfa og ungar ljóshærðar stúlkur í
höndum glæpamanna.
Já, herra yfirlögregluþjónn, stamaði
hinn ungi Hans. Síðan var hann laus úr
vinnunni, fór heim og beint í rúmið, þar
sem hann lá með hitapoka undir þykkri
dúnsænginni.
— Hvað er það eiginlega, sem þú ger-
ir á lögreglustöðinni, Hans minn, spurði
móðir hans áhyggjufull, — annan
hvern dag kemur þú heim alveg gegn-
drepa?
— Mér hefur verið trúað fyrir mjög
hættulegu starfi, sagði Hans og ljómaði
af stolti, það er ég, sem legg út á ný-
lögð sundin og set upp skilti sem á
stendur; „Varúð. ísinn heldur ekki.
Lögreglan.“
Willy Breinholst.
Alice Amis stóð á báðum áttum við
eldhúsdyrnar, eins og hún vægi salt á
brún einhvers, eins og harðviðarhurð-
in milli eldhússins og dagstofunnar
væri fjallstindur og hún ætti um það
að velja, að halda áfram inn í skýran
raunveruleika dagstofunnar, eða snúa
aftur inn á skákreiti eldhúsgólfflísanna.
Hönd hennar snerti húninn sem snöggv-
ast. Síðan sneri hún við. Hún fann
sjálfa sig ganga þvert yfir eldhúsið að
herbergisdyrum sonar síns. Það var
hugsað sem vinnukonuherbergið, sem
hann hafði af einhverjum ástæðum kos-
ið sér í þessum sumarbústað, sem þau
höfðu á leigu. Minnsta svefnherbergið
í húsinu; hann hafði heimtað að gera
það að sínu.
Hún heyrði milda rödd sína kalla:
„John? John?“ Og síðan dálítið hærra:
„Jonnie? Johnnie?" Hún sló taktinn
léttilega með vel máluðum nöglum á
slétta hurðina. Að lokum tók hún í
húninn. En hann hafði læst að innan-
verðu, og var þama inni, og mundi ekki
svara henni.
★
F^LKINN 29