Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 5

úrklippusafnið
Sendið okkur spaugilegar
klausur, sem |iér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið. sem klausa yðar
birtist i. sent ókeypis heim.
Is-t'-' a, w, ■>.. ^ -/i\ s c' //r> '<.^É
-/:;ívíétrsÍ:jj;;;Iréi«-i
.- . -1 ■ ■, : .i ft. l»;br skíkiu
uldrei tH'
Vatf cr vou ->ks 1 hg Usfl, aö mi

T5: rstt+ÍI twiS
Morgunblaðið 11. maí ’63.
Send.: B. H. H.
Vísir 29. júli ’63.
í’cir höfðu íengift luigmyntt
sína um Islandsíera' fv.-i gtíml-
|wm emb.Ttiismarwii, sem bafði
fullvisað þá um að íslenzkt
| fcversíiVH-: vmrl fjömcasta kven-
. fölk i heiml og væri siður
kvenmaTma að ganga buxna-
Jaus.-.r, annað talið prjál ti Is-
Iandf.
Viö farðalok ielja þeir sig
b'afa komír.t aft annarrt níður-
slöðu.
Þjóðviljinn 28. júní ’63.
Send.: Valgerður Guðlaugsd.
Nú cr h’átur nývakinn, s?rr
; Tjarnarbmr msm endtn'vekja
? tli sýnjngar, i þessari mynd
Þjóðviljinn í júní.
Send.: Viðar.
Send.: Sigrún Lóa Sigurðard.
isl engin hné. Frrtr.mir vsrtest
lirgja belnt frí's mjoðmunúm niö-
ur á oldss, Og svo sannariegá v«r
hrein unun aö siíí hvcrja íá henn-
ar. Sömisleiðis hendurnar. Höriiud-
ifi var eíns og alnbasUsr. Úegar
hún reis nakin upp. var hún hríf-
andi eíns og skðgargyfija. Hs'm vrss
ung, og mér er ekkert ilia viö
æskuna.
Vikan 19. tbl. ’63.
Send.: B. V.
SÍÐDEGXS i gti’f m'ösi imgir
ðrt'ngsi tvívegis f.vrir m!i i-ifium
ug hluiu nókí.us mt iteii-
Morgunblaðið 11. júlí ’63.
Send.: B. V.
Maávörðurinn áfili « meirí erfiðSeikum
með buxurnar en bolfiann
Morgunblaðið 23. júlí ’63. Send.: Þorsteinn Nielsson.
tcáftardiMatr ftskaf,: Jti kaup.-:..--
, vagj ? \ ais SSrcihftrfiipgaúúfi, Fínsi-
- andi hrbtg'i t sítísa tkS.'.'ö.
Vísir 27. júlí ’63.
Send.: Jóhanna Jóhannsdóttir.
Snarræði
Á bannárunum voru nokkr-
ir ungir menn staddir í her-
bergi á Hótel ísland. Þetta
var á sunnudagsmorgni og
áttu þeir eina flösku af koní-
Predikarinn og púkinn
Ekkert er betra en
flaska af góðu vinl.
Jú, tvær flöskur.
nmm
aki, sem stóð undir borðinu.
Þeir fengu heimsókn af kunn-
ingja einum, sem var talsvert
við skál og vildi hann fá hina
ungu menn tii að splsesa í
flösku, en fékk heldur daufar
undirtektir. Var rætt um dag-
inn og veginn og snerist sam-
talið brátt að dulrænum efn-
um, þar á meðal að hinum
svokölluðu miðilsfundum, sem
flestir eldri menn munu kann-
ast við. Loks stakk einhver
upp á því að farið væri í
andaglas og var það sam-
þykkt. Hinn hýri náungi tók
þátt í þessum tilraunum með
hangandi hendi og hafði aug-
sýnilega lítinn áhuga fyrir
málefninu. Féll svo einn
fundarmanna í trans og töl-
uðu í gegnum hann hinir og
þessir framliðnir menn. Að
lokum heyrðist rödd látins
Reykvíkings, er hafði þótt
nokkuð vínhneigður í lifanda
lifi. Var hann nú spurður,
hvernig ástatt væri með
brennivín hinum megin og
hvort þar væri líka bann og
sagði hann að það væri öðru
nær. Þar fengist alltaf nóg
áfengi og það gleðilegasta
væri, að það kostaði ekki
grænan eyri. Nú fór áhugi
þess kennda að vakna. Fór
svo einn fundarmanna á leit
við hinn framliðna að hann
útvegaði eina flösku af koní-
aki, og fékk það hinar beztu
undirtektir. Hvarf hinn fram-
liðni um stundarsakir og var
hans beðið með mikilli eftir-
væntingu. Að lokum kom
hann aftur og hvíslaði:
— Hún er undir borðinu.
Sá hýri var fljótur til,
snaraðist undir borðið, þreif
flöskuna og hrópaði:
— Aðra til! Aðra til!
Læknarnir
Maður nokkur kom til
læknis i rannsókn. Eftir ná-
kvæma rannsókn sagði lækn-
irinn:
— Það þarf að skera yður
upp.
— Er það hættulegur upp-
skurður?
— Jú, svaraði læknirinn,
mjög hættulegur. Það er gert
ráð fyrir að 9 af hverjum 10
sem skornir eru upp við þess-
um sjúkdómi, deyi. — En
þér hafið ekkert að óttast, því
að þeir 9 síðustu sem ég skar,
dóu allir.
Æskan
f kauptúni nokkru var
kona, sem átti svo vangefinn
son, að ekki voru tiltök á að
kenna honum undirstöðuatrið-
in í kristnum fræðum.
Móðir hans vildi þó fyrir
hvern mun láta ferma piltinn
og presturinn var því sam-
þykkur, ef hún gæti kennt
honum eina ritningargrein til
þess að hafa yfir á kirkjugólf-
inu. Hann valdi greinina:
„Þú ert lampi fóta minna og
ljós á vegi mínum.“
Móður hans tókst þetta með
DONNI
Það sem er skemmti-
legt í lífinu er því
miður annaðhvort ósið-
Iegt eða fitandi.
erfiðismunum og fer hann nú
í kirkju til fermingar.
Þess skal getið strax, að
rafmagnsljós voru í kirkjunni.
Nú spyr prestur hvort hann
kunni ekki einhverja fagra
ritningargrein, en hann þegir.
Prestur spyr þá aftur og
þá bendir strákur á ljósa-
krónu eina og segir:
— Pera.
Tengdasy nirnir
Norðlenzkur bóndi átti
sunnlenzkan tengdason. Nábúi
hans spurði hann hvernig
honum líkaði við tengdason-
inn.
— O, svona og svona, svar-
aði bóndi, — ég hef aðeins
séð lífsmark með honum.
— Og hvenær var það?
— Hann geispaði.
Réttlætið
Kennarinn var að útskýra
fyrir börnunum hvað væri
réttlæti og hvað væri rang-
læti. Hann sagði við einn
strákinn:
— Ef nú, Pétur minn,
hann bróðir þinn fær epli hjá
honum föður þínum og þú
stelur því frá honum. Hvað
gerirðu þá?
— Nú, ég et það.
A ástandsárunum gerðist margt sögulegt
hér í bœnum. Hér er ein saga, sem við heyrð■
um nýlega.
Bifreiðarstjóri á ákveðinni stöð hér í bœnum hafði fyrir
fasta atvinnu að flytja liðsforingja á götuhorn eitt og bíöa
þar eftir honum. Varð biðin stundum alllöng.
Þetta var skammt frá heimili bílstjórans.
Og einu sinni dettur honum í hug að skreppa heim til
konu sinnar og fá sér kaffi á meðan á biðinni stœði.
Rakst hann þá i liðsforingjann uppi í rúmi hjá konu sinni.
FALKINN