Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 25

Önnu var alveg við eyrað á mér, ég gat
fundið fyrir andardrætti hennar á háls-
inum.
„Far þú í rúmið,“ sagði ég án þess
að snúa mér við. „Mig langar til að
horfa á þetta. Þau leika sér eins og
krakkar.“
Þau hættu að henda diskum og
dreifðust. Stúlka stakk sér í sjóinn frá
borðstokknum. Innan mínútu höfðu
nokkur önnur farið að dæmi hennar og
kastljósið lék um þau, þar sem þau
busluðu í sjónum umhverfis snekkjuna.
Alexis stóð enn á þilfarinu.
„Hvar er Ercy?“ hvíslaði ég. Alexis
settist niður og horfði á glasið sitt.
Hann hlýtur að vera þreyttur, hugsaði
ég. Hvers vegna kemur hann ekki aft-
ur? Þá birtist dökkhærða stúlkan við
hlið hans og beygði sig yfir hann, hár
hennar féll á axlir hans. Hún var í hvít-
um sundfötum og brjóst hennar snertu
andlit hans. Hann stóð upp, hún gekk
áfram og stökk í sjóinn. Alexis hallaði
sér yfir borðstokkinn til að sjá hana
og þóttist skála við hana með glasinu.
Hvar var Ercy? Ég lét sjónaukann
síga, en hann var þungur og þreytti
handleggi mína. Anna var enn fyrir aft-
an mig. Ég leit í stór augu hennar og
vilji minn lét undan. „Allt í lagi —
hjálpaðu mér að hátta.“
Jafnskjótt og ég var háttuð og kom-
in í slopp, fór ég aftur að glugganum
og sjónaukanum. Núna gat ég ekki séð
Alexis á þilfarinu. Það var margt sund-
fólk umhverfis snekkjuna og aðeins fá-
einir um borð, sem dönsuðu eða horfðu
á sundfóikið. Skyndilega var kastljósið
fært aftur og ég sá að það elti einhvern,
sem synti langt út. Það virtist mjög
hættulegt að gera þetta um nótt með
alla hákarlana í kring......... Eftir
nokkra hríð kom annar syndandi í Ijós
og dró smám saman á hið fyrra, en það
virtist mikil áreynsla. Ég gat ekki séð,
hver þau voru. Kastljósið skein á þau,
þegar hið síðara náði hinu fyrra, og
brátt syndu þau til baka hægt og erf-
iðlega.
Fyrst þegar þau komu að snekkjunni
og klifruðu um borð, sá ég, að þetta
voru Alexis og Ercy. Hann lét hana
klifra fyrst upp og kom svo einnig upp
á þiifar og augnabliki síðar hurfu þau
aftur, í þetta sinn í áttina að káetunum.
Ég hélt ég vissi, hvað hafði skeð.
Litla tíkin þekkir öll brögðin, hugsaði
ég — hún synti eins langt út og hún
þorði til að skjóta öllum skelk í bringu
og draga að sér athygli og til að láta
Alexis koma á harðaspretti og bjarga
sér. Það hefði verið mátulegt á hana
hefði hákarl tekið bita úr hinum hvetj-
andi litla líkama hennar!
Ég imyndað mér að hann væri á-
hyggjufullur út af henni og hjápaði
henni að hita sig upp eftir sjálfskapar-
vítisraun hennar. Ég sá hana eins greini-
lega og sjónaukinn gat séð í gegnum
tré og málm skipshliðarinnar. — Hann
var nakinn að öðru leyti en þvi, að hann
var í stuttum baðbuxum og vatnið rann
af brúnum líkama hans niður á teppið,
þegar hann beygði sig yfir stúlkuna.
Ég gat séð hverja sin og hvern vöðva
og mig langaði til að hrópa upp, gera
rödd mína sterka og mig seiðandi eins
og sjávargyðju og koma með hann
aftur.
Ég beið í langan tíma en þau birtust
ekki aftur. Sumt af sundfólkinu var
að klifra upp aftur. Anna var enn í her-
berginu og beindi sínum knýjandi vilja
að mér úr dimmu horni sínu. Ég gafst
upp af einhverri þreytu og lagðist niður
á rúmið og beið.
Ég hlýt að hafa sofið, því að skyndi-
lega varð rúmið bjart af sólarupprás-
inni.
Ég stökk á fætur. Anna var farin, og
það voru blíðar raddir niðri. Ég gekk
að glugganum og sá, að það var ekki
lengur Ijós í snekkjunni og að þilfarið
var autt. Ég heyrði einhver hljóð úr
garðinum fyrir neðan, en gat ekki séð
hver það var. Ég opnaði hurðina mjög
varlega og læddist út úr herbergi mínu
út á svalir og horfði niður.
Ercy stóð þarna í stórum karlmanns-
sportjakka, hár hennar lék laust um
herðar hennar. Hér um bil beint fyrir
neðan mig, svo að ég gat varla séð hann,
stóð Alexis, skyrta hans var krumpuð
og hár hans úfið. Þau tóku ekki eftir
mér.
„Ég vil ekki að þú farir,“ sagði Ercy,
rödd hennar var óörugg og barnaleg.
Hann gekk nær henni og tók hend-
inni undir kinn hennar.
„Farðu ekki,“ hélt hún áfram og ég
vissi, þar sem ég stóð lömuð af spenn-
ingi, að það væri meiri þokki í þessari
litlu, úfnu veru heldur en í allri fegurð
og jafnvægi heimsins. „Ég læt þau
halda að þú hafir verið drukkinn,“ var
hún að segja, hraðar núna og biðjandi,“
og þér fellur ekki betur við Helen en
mig.
Hönd hans hélt enn um höku hennar
og hann sagði: „Nei.“ Ég óskaði þess, að
ég gæti séð andlit hans! Ég óskaði, að
ég vissi.......,Kysstu mig.“ Hún færði
andlitið nær honum og eftir augnabliks-
hik kyssti hann hana mjög snöggt og
dró sig til baka.
Hjarta mitt þandist út fullt þjáning-
ar þangað til það var að því komið að
springa.
Ercy hneigði höfuðið og sagði mjög
blítt og ég var ekki viss um, hvað hún
sagði: „Reyndu að verða ástfanginn af
mér.......“
Ég gat ekki einu sinni hatað hana.
Ég vildi deyja þar og þá og aldrei sjá
neitt framar. Ég tók andköf og beygði
mig yfir handriðið, ófær um sð .
lengur á.
„Phaedra!“
Þetta var rödd Ercy. Ég rétti úr mér
og stóð kyrr og horfði út á sjóinn og
reyndi að hafa stjórn á mér.
„Phaedra!“
„Kallaðu ekki á hana!“ Þetta var
rödd Alexis, köld og skipandi.
„Hvers vegna?“ Hún var rugluð.
„Kallaðu ekki á hana,“ endurtók
hann.
Ég óskaði, að ég væri þarna niðri hjá
þeim. Mig langaði til að klóra hið fall-
ega, heimskulega andlit hennar og rífa
það í tætlur með nöglunum. En ég vildi
ekki líta niður.
„Farðu inn núna,“ sagði hann. „Haltu
áfram:“
Ég snéri mér og fór aftur til berberg-
is míns. Þar í rökkrinu og í lokrekkju
minni endurheimti ég svolitla heil-
brigði. Hvað hafði skeð á skipinu? Hvers
vegna nefndi hún Heleni og hvers vegna
sagði hún, að hann gæti hafa verið
drukkinn? Þetta var allt sennilega ekki
meira en dálítið gáskafullur leikur, sem
hið heimska barn hafði tekið alvar-
lega.....
Það var barið að dyrum. Ég stökk
upp og hélt það væri Alexis og allur
líkami minn strengdist til hans.
Það var Ercy.
„Phaedra?“
„Hvað vilt þú?“
„Vertu ekki reið við mig, Phaedra.
Gerðu það!“ Hún gekk í áttina til mín
og ég hreyfði mig burt.
„Farðu úr þessum hræðilega jakka,“
skipaði ég.
Hún fór úr honum og stóð þarna, lít-
ill ræfill í gallabuxum og með hárlokkt
um hálsinn.
„Ég elska hann, Phaedra! Ég vil að
hann elski mig .... heldurðu, að hann
muni gera það? Hjálpaðu mér.“ Augu
hennar litu yfir náttborðið mitt og hún
tók litla ilmvatnsflösku og opnaði hana
og bar á hálsinn. „Segðu mér hvernig
ég á að vera aðlaðandi fyrir hann. Ég
veit hann getur elskað mig. Ég get séð
það.“
„Settu þetta niður.“
Hún setti flöskuna niður í fljótheit-
um og leit á andlit mitt, ráðþrota.
Augu hennar stækkuðu og ég gat lesið
dýpri ótta þar en tónn minn gaf ástæðu
til.
„Ég vil ekki, að annað fólk noti ilm-
vatnið mitt.“
Hún sneri sér við og byrjaði að ganga
Framh. á bls. 29.
Senn fer aÖ ljúka sögunni af Phaedru. Strax og sögunni lýkur hér í
blaðinu, verður myndin sýnd í TÖNABÍÖI. Myndin um Phaedru hef-
ur farið sigurför um heiminn og ekki er að efa að hún muni vekja
athygli hér sem annars staðar.
FALKINN