Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 15

LITLA
SAGAN
EFTIR
WSLLY
BREIIXIHOLST
samkvæks
KLÆÐNAfO
Það er enginn furða að vítt um ver-
öldina búi frumstæðir þjóðflokkar, sem
vilja ekki siðvæðast og kjósa fremur að
búa við þau steinaldarkjör, sem þeir
hafa búið við um aldaraðir. Hið eina,
sem þeir krefjast að minnsta kosti hvað
lýtur að klæðaburði, — er mittislenda-
klútur og við hátíðleg tækifæri vilja
þeir kannski hafa grímu fyrir andlit-
inu eða hring í nefi. Ég get alveg sagt,
hvað það er, sem þeir óttast. Það er,
að menning þeirra komizt á það hátt
stig, að þeir verði við sérstök tækifæri
að klæðast viðbjóðslegum hátíðabún-
ingi, sem gengur undir nafninu, kjóll.
í hann var ég neyddur til þess að fara,
er ég átti að vera við brúðkaup. Það
hafði nefnilega staðið á boðskortinu,
að samkvæmisklæðnaður væri nauð-
synlegur.
— Segðu mér, hrópaði ég til Mari-
önnu, meðan ég bókstaflega tæmdi
klæðaskápinn, — á ég enga hreina
skyrtu?
— Auðvitað áttu hana.
Þá tæmdi ég klæðaskápinn algjörlega.
Engin hvít skyrta kom í ljós. Þær höfðu
verið sendar í þvott, ég komst að því
seinna.
— Get ég ekki farið í eina af brúnu
skyrtunum, — þú veizt, þessar rönd-
óttu.
Það gat ég ekki. Vitanlega. Var ég
orðinn geggjaður?
— Hringdu til Thomasens og fáðu
eina lánaða hjá honum.
Ég hringdi til Thomasens. Hann átti
bara eina hreina, en hann var sannur
vinur og lofaði að senda leigubíl með
hana á minn reikning. Fimm mínútum
síðar var ég aftur skelfingu lostinn.
Askjan með brjóst- og flibbahnöppun-
um var tóm. Það eru reyndar þeir
hnappar sem halda öllu draslinu saman.
Óljóst minntist ég þess, að ég hafði lán-
að þá. En hverjum? — Ég finn ekki
hnappana. Get ég ekki farið í venju-
legri skyrtu?
— Auðvitað ekki, maður. Hringdu til
einhvers og fáðu þá lánaða.
Ég hringdi til Thomasens. Það var á
tali og þess vegna hringdi ég til Svend
Áge . Átti hann nokkrar brjóst- og
skyrtuhnappa við kjól og hvítt. Vildi
hann lána mér þá og senda þá strax
með leigubíl á minn kostnað. Það ætlaði
hann að gera.
Ég fór í svörtu silkisokkana og leit-
aði í örvæntingu eftir hvítu slaufunni.
Hún var horfin, og fannst hvorki tang-
ur né tetur af henni. — Get ég ekki
notað dimmrauða bindið?
Það get ég ekki. Ég hringi til Thoma-
sens. Það svaraði ekki hjá honum. Þá
hringdi ég til Svend-Áge. Þar var á
tali. Þá reyndi ég að hringja til Karls
frænda. Hann vildi gjarnan lána mér
hvíta slaufu. Hann spurði, hvort það
væri ekki eitthvað annað sem mig vant-
aði. Ég bað hann að bíða meðan ég að-
gætti það. Jú, vestið. Hvíta vestið mitt
var horfið eins og dögg fyrir sólu.
— Jú, sagði ég, geturðu lánað mér
hvíta veskið þitt?
Hann gat það, ef ég mundi eftir því
að skila því aftur. Hann lofaði að senda
bíl með draslið. Litlu seinna komu svo
bílarnir hver á eftir öðrum. Og smátt
og smátt breyttist ég úr karlmanni á
hnjásíðum nærbuxum, í sokkaböndum,
sem héldu uppi svörtu sokkunum, hvltri
skyrtu, í herramann í kjól og hvítu.
Loksins þegar ég varla hreyfði legg né
lið innan í þessari viðbjóðslegu spenni-
treyju, og gat varla snúið hausnum
vegna stífa flibbans og náði varla and-
anum af því að vestið var of iítið, og
var búinn að fá magapínu af því að
buxurnar voru of þröngar, gaf ég Mari-
önnu merki um að ég væri tilbúinn og
við ókum af stað. Sperrtur sem kúst-
skaft gekk ég inn í salinn og hið eina,
sem ég get áreynslulaust hreyft voru
augun.
Þeir komu þarna hver á fætur öðr-
um, Thomasen, Svend-Áge og Karl
frændi og tóku í höndina á mér, þétt-
ingsfast.
— Þakka þér fyrir að þú hringdir,
sögðu þeir.
Þeir höfðu séð sér fært að koma til
veizlunnar án þess að vera í samkvæm-
isklæðnaði, enda höfðu þeir góða af-
sökun, því að þeir höfðu lánað mér úr
búningnum.
Allt kvöldið dönsuðu þeir af hjartans
lyst í dökkbláu jakkafötunum sínum og
skemmtu sér konunglega.
Willy Breinholst.
15
FALKLNN