Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 27

aúarmanni sinum, í staíS þess að bera
allt sjálf.
Of seint, hugsaði hann. Ef hún hefði
bara talað um það, myndi það hafa
breytt öllu. Og hann fann til einmana-
kenndar hið innra með sér, svo þungrar
og hræðilegrar að honum fannst hann
vera að kikna undan henni.........
Þá heyrði hann, að hurðin var opnuð.
Er hann sneri sér við, stóð Cristel á
þröskuldinum.
Hún kom inn fyrir og lokaði hurðinni
að baki sér.
— Mark, sagði hún lágt. Ert þú
hérna?
Á næsta augnabliki lá hún í örmum
hans.
Hann hélt henni þétt að sér og fann
hvernig líkami hennar hætti smám
saman að skjálfa. Hann lagði handlegg-
ina utan um hana eins og hlíf gegn öll-
um heiminum, hann strauk hendinni
um hárið eins og hann þyrði ekki að
trúa, að það væri raunveruleiki og að
hún væri hér, lifandi og heit í örmum
hans, og hann hvislaði að henni róandi
orðum.
Að síðustu sleit hún sig varlega lausa.
Hún reyndi að segja eitthvað, en hann
stöðvaði hana.
— Ég veit allt, sagði hann. — Þú
þarft ekki að útskýra neitt. Talaðu ekki
um það meir, elskan, ekki núna. Það
er afstaðið núna, Cristel.
— Ég gat það ekki, sagði hún hægt
og undrandi. Ég hélt að öllu væri lokið,
en ég gat ekki gert það samt sem áður.
Mér varð skyndilega ljóst, hversu rangt
það væri. Það hefði ekki leyst neinn
vanda. Þess vegna kom ég aftur til að
segja eins og var, að ég eigi Moniku og
hún þarfnist mín og ég hennar. Mark.
— Cristel, ég veit það. Það, sem þú
heyrðir í dag um Ingu og mig, er ekki
satt. En það er satt, að ég hef hugsað
mikið um Moniku, og um þig, Cristel.
Þú hefur haft nóga byrði að bera. Hættu
að kvelja sjálfa þig. Verður heimurinn
betri, þótt þú gangir fram og segir, að
þú sért móðir Moniku? Verður Monika
hamingj usamari?
— En hvað get ég gert? sagði hún.
— Giftast mér. Þú og ég getum tekið
Moniku að okkur, þegar tími er til kom-
inn og þetta er afstaðið. Láttu mig um
þetta, Cristel. Nú er minn tími kominn
til að hugsa fyrir þig. Ef þú treystir
mér, lofaðu mér þá að bera byrðar þín-
ar núna. Það er ekkert, sem ég kýs
fremur.
— Já, Mark, ég treysti þér, sagði hún.
Ég er svo þreytt.
Ég elska hana og hún þarfnast mín,
hugsaði hann. Meira get ég ekki krafizt
núna. Einhvern tíma mun hún einnig
elska mig. Ég skal fá hana til þess að
gleyma og ég skal færa henni Moniku
aftur.
Hann kyssti hana og fann að munnur
hennar skalf lítillega.
Svo lagði hún handleggina um háls
hans og langa stund stóðu þau þannig
í kyrrlátu herberginu.
NÝ FRAMHALDS-
SAGA HEFST
í NÆSTA BLADI

GLIIGGI AÐ
GÖTUMMI
£g var hræðilega taugaóstyrk, en ég beit á jaxlinn og opnaði
hurðina að biðstofu læknisins. £g gat ekki einu sinni sagt mitt
falsaða nafn. Eg mundi bara mitt eigið. En læknirinn fór sér að
engu óðslega. I hans augum var þetta smávægilegt ... Þannig
hefst nýja framhaldssagan okkar, sem byrjar í næsta blaði. Hún
er eins og framhaldssögur Fálkans eru jafnan, spennandi frá
upphafi til enda.
FYLGIST MED ÞESSARI SÖGU FRÁ BYRJUN
(Endir).
FALKINN
27