Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 19

Munro sótti pakkann. Enginn veitti honum athygli. Eftir
að Kann hafði gengið úr skugga um, að enginn sæi hann. lét
hann pakkann síga niður. . . .
Það fyrsta, sem hann varð að gera, var að finna
góðan stað, þar sem hann gæti falið pakkann. Hann
gat ómögulega gengið með hann í heila viku. Hann
var 76 sm. langur, 30 sm. hár og 45 sm. á breidd
— allt of fyrirferðarmikill. Hvar mundi hann
vekja minnsta athygli.?
Munro athugaði þilfarið — salina, barina, kvik-
myndahúsið, bókasafnið, sundsalinn, leikfimisal-
inn og salernin. Eins og hann hafði búizt við, var
sólþilfarið hentugast. Þar voru björgunarbátarnir.
Hann gat falið pakkann í einhverjum þeirra.
Fólkið var í óða önn að koma sér fyrir og Munro
reyndi ekki að leynast, er hann sótti pakkann og
lagði hann á bekk á sólþilfarinu. Enginn veitti
honum athygli. Eftir að myrkrið var skollið á fór
hann aftur upp á þilfar og eftir að hafa gengið úr
skugga um að enginn sæi hann, lét hann pakkann
síga niður í einn bátinn og batt hann fastan við
borðstokkinn með seglgarni. Hann var ekki ánægð-
ur með þennan felustað, en hann var sá bezti,
sem hann átti völ á.
Næstu daga lagði Munro sig allan fram við að
lifa sem laumufarþegi á þessu stóra skipi án þess
að vekja grun. Hann hafði kynnt sér nákvæmlega
allar venjur og reglur, er giltu um borð, áður
en hann lagði af stað, og fæðið var heldur ekkert
vandamál fyrir hann. Hann gat að vísu ekki farið
niður í borðsalinn, en hann gat keypt heita súpu
á þilfarinu klukkan hálf ellefu, hann gat keypt
hnetur og pinnabrauð ásamt drykk klukkan tólf,
te og kökur klukkan fjögur og eins mikið brauð
og hann lysti við skenkiborðið í stærsta salnum
á miðnætti — án þess að eiga neitt á hættu. Þetta
var dálítið einhliða fæða, en hann mundi að
minnsta kosti aldrei svelta.
Hann átti heldur ekkert erfitt með að fela sig.
Á daginn gat hann eins og allir farþegarnir, 800
að tölu, gengið um á þilfarinu. Hann hegðaði sér
alveg eins og hann væri farþegi, það var engin
ástæða til að fólk tortryggði hann. Á nóttunni var
áhættan meiri.. . en næturnar voru stuttar. Það
var dansað til tvö og margir af farþegunum voru
enn lengur á fótum. Það hjálpaði honum mikið.
Það voru í raun og veru ekki nema örfáir tímar,
sem hann varð að sjá um að aðrir sæju hann ekki.
Venjulega sat hann þá á einhverjum bekk á aftur-
þiljum — og þegar hásetarnir komu í dögun til
að ræsta þilfarið færði hann sig aðeins þangað til
þeir höfðu lolcið vinnu sinni. Þeir virtust síður en
svo undrandi, það var jú ekki sjaldgæft að fólk
leitaði upp á þiljur vegna sjóveiki. Það var kalt
og óþægilegt að dvelja þarna uppi, en það var ekki
um annað að ræða.
Á morgnana hreiðraði Munro um sig í hæginda-
stól í einhverjum salanna og reyndi að bæta sér
upp svefnleysið á nóttunni. Á daginn var hann
mikið í bókasafninu þar sem hann gat sökkt sér
niður í lestur tímarita án þess að vera truflaður.
Hann varð fastagestur í kvikmyndasalnum — kvik-
myndasalurinn var honum ágætis hæli tvisvar á
dag. Hann hlustaði á tvenna hljómleika og eina
guðsþjónustu.
Hann æfði leikfimi í leikfimisalnum. Hann forð-
aðist allar skipulagðar skemmtanir, svo sem þil-
farsleikina. Hann gerði sér far um að líta sem
bezt og virðulegast út. Hann hafði uppgötvað lítið
notað salerni á sólþilfarinu, þar sem hann gat
þvegið sér og rakað í friði, hann var með öll nauð-
synleg áhöld í skjalatöskunni. Hann var jafnvel
með aðra gráa skyrtu í töskunni, sem hann fór í
þegar ferðalagið var hálfnað.
Hann sá fljótt, að mesta hættan var fólgin í því
að kynnast samferðamönnum sínum. Á svona ferða-
lagi er fólk alltaf vingjarnlegt, ræðið og forvitið.
Munro gerði allt, sem hann gat, til að halda því
í hæfilegri fjarlægð. Hann var fráhrindandi, forð-
aðist að tala við aðra og svaraði aðeins einsat-
kvæðisorðum, ef á hann var yrt. Samt sem áður
átti hann oft í erfiðleikum. Sérstaklega með sölu-
mann einn frá Lancashire, sem ferðaðist einn, og
gat króað Munro í horni og hóf að segja honum
ævisögu sína, þrátt fyrir kuldalega framkomu
Munros. Þetta skeði á öðrum degi ferðarinnar og
Munro ætlaði aldrei að losna við hann. Síðan var
hann alltaf á verði. Einu sinni slapp hann naum-
lega undan honum með því að smeygja sér inn í
gjafa- og minjagripaverzlunina á aðalþilfarinu.
Hann ræddi við afgreiðslustúlkuna, þar til hættan
var liðin hjá.
Annars gekk þetta allt furðanlega vel.
En fjórða daginn komst Munro í alvarlega örðug-
leika. Veðrið hafði versnað og skipið hjó ölduna.
Hann var á sinni vénjulegu kvöldgöngu á þilfarinu
ásamt mörgum öðrum farþegum. Allt í einu kom
mikill hnykkur á skipið og kona ein, sem stóð rétt
hjá honum greip í hann sér til stuðnings. Hann
missti jafnvægið, datt og meiddi sig á hnénu.
Hann stóð þyngslalega á fætur, og þá sá hann
að konan var engin önnur en stúlkan í gjafaverzl-
uninni.
— Þér verðið að fyrirgefa mér, sagði hún. —
Meidduð þér yður mikið?
— Nei, sagði Munro, og nuddaði hnéð.
— Þetta var mér að kenna, ég hefði heldur átt
að grípa í borðstokkinn . . . Almáttugur, þér eruð
haltur.
— Þetta er ekki neitt, sagði Munro. Nokkrir far-
þeganna höfðu safnast saman í kringum þau, og
hann var hræddur um að vekja athygli. Hann
haltraði af stað, en hún fylgdi honum.
— Þér eruð náfölur... Haldið þér ekki að þér
ættuð að tala við hjúkrunarkonuna?
— Nei, nei, það er ekkert að mér. Munro haltr-
aði áfram.
Hún horfði efablandin á hann. — Ég ætla að
minnsta kosti að hringja til yðar í fyrramálið og
athuga hvernig ...
— Ég fullvissa yður um, að það er alls ekki
nauðsynlegt.
— En það er það minnsta, sem ég get gert.
Hvað er klefanúmerið yðar?
Munro hikaði andartak en sagði svo: Númer
575. Hann lét kylfu ráða kasti, kastaði kveðju á
stúlkuna og haltraði í áttina að lyftunni.
Það var satt, að hann hafði ekki meitt sig að
ráði, en þessi atburður gat haft hættulegar afleið-
ingar. Eins og hann bjóst við, leitaði stúlkan hann
uppi næsta kvöld og fann hann í setustofunni. Hún
brosti til hans.
— Hvernig líður yður í hnénu?
— Vel, þakka yður fyrir.
— Ég hringdi til yðar, en ég hef víst ruglast í
klefanúmerinu. Mér heyrðist þér segja 575?
Munro fór undan í flæmingi. — Ég ... uhu . . .
byrjaði hann. Svo brosti hann skyndilega. — Heyr-
Framh. á bls. 30.
Smásaga
eltir
Andrew
Garna
FALKINN