Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 30

Uver eri’ir . . .
Franihaid a- bis. 21.
þeir saman til hins þekkta læknis, Paul
Niehans. Hann starfar í Lausanne í Sviss
og sjúklingar hans eru margir velkunnir,
þeirra á meðal Konrad Adenauer.
Beztu setninguna í þessum spaugi-
lega harmleik hefur Maugham sjálfur
eflaust sagt. Þegar Sothebymálið var
á döfinni, komst hinn 89 ára gamli rit-
höfundur í svo mikla geðshræringu, að
hann varð að liggja í rúminu nokkra
daga á hótelinu í London. Dag nokk-
urn hringdi gömul vinkona, sem hafði
fregnað þetta og spurði Searle, hvort
hún mætti senda rithöfundinum blóm
eða ávexti.
Maugham svaraði:
Segðu henni, að það sé of seint að
senda ávexti og of snemmt að senda
blóm.
Nú liggur málið þannig fyrir. Maug-
ham og kjörsonur hans, einkaritarinn
eru um borð í skemmtisnekkju og ætla
að verja þar sumrinu.
Lady Elizabeth ráðgast við lögfræð-
inga sína og Hops lávarður málar skilti
— það er tómstundagaman hans. Hann
málar hressileg skilti fyrir hiallaeigend-
ur, sem verða að sýna heimili sín fyrir
fé og reka gistihús í sambandi við það.
Og enginn veit, hver erfir Maugham-
milljónirnar. Hér er aðeins um litlar
200 milljónir króna að ræða. Slík upp-
hæð nægir til að setja ólgu í blóðið. Sú
er líka raunin.
Síðasii Iilekkuriiin
.■ anUirild af bls. 17.
ið þér, má ekki bjóða yður glas með
mér? Hvað heitið þér?
— Barney. Amanda Barney... en
þér?
— James Munro.
— Ég vil gjarna þiggja drykk, sagði
hún.
Munro kallaði á þjón og pantaði
drykk. — Jæja, fröken Barney, sagði
hann svo. — Það lítur út fyrir, að ég
neyðist til að trúa yður fyrir leyndar-
máli mínu. Ég hef engan klefa.
— Engan klefa?
— Nei, og ég hef ekki borgað neinn
íarmiða.
Dökku augu Amöndu urðu kringlótt
af undrun. — Þér eigið þó ekki við, að
þér séuð laumufarþegi?
— Jú, það er víst óhætt að segja
það.
Hún setti glasið á borðið, og það var
auðséð, að henni ofbauð.
— En þetta er alveg hræðilegt.
Hvernig getið þér verið svona rólegur?
Hvers vegna gerið þér þetta? Þér lítið
alls ekki út fyrir að vera sú mann-
gerð ..
— Þetta er allt mjög einfalt, sagði
Munro. — Ég er hérna í hæfnisprófi.
— Hvað er það?
— Ég er í hernum — upplýsingaþjón-
30 FÁLKINN
ustunni. Stundum fáum við verkefni,
sem eiga að sanna hæfni okkar. Þau
eru venjulega ekki svo erfið, þetta er
það erfiðasta, sem ég hef lent í. Við
vorum skildir eftir í New York og skip-
að að kornast heim án þess að kaupa
farmiða eða sýna passa, hvort sem við
vildum heldur sjóleiðis eða loftleiðis.
Það er það, sem ég er að framkvæma.
— Er þetta satt?
— Fullkomlega . .. svo þér getið ver-
ið alveg rólegar. Þetta er allt í lagi. Ég
er á vegum hermálaráðuneytisins. Nú
eru örlög mín í yðar höndum. Spurn-
ingin er — viljið þér hjálpa mér. Ef
þér svíkið mig, stenst ég ekki prófið.
Annars held ég að mér takist þetta.
— Það er naumast! Ég hef aldrei
heyrt annað eins ... Hvernig komust
þér um borð?
Munro sagði henni frá því. — Það
eru áreiðanlega til aðrar aðferðir. En
þessi reyndist mér vel.
— Hvernig ætlið þér að komast í
land í Southampton? Það tekst yður
aldrei, nema þér sýnið passa. Annað er
alveg vonlaust.
Munro brosti drýldinn. — Ég fer ekki
til Southampton. Ég stekk fyrir borð,
áður en við náum þangað.
— Stökkvið fyrir borð?
— Já, þegar við förum framhjá
Spithead. Ég býst við að það verði rétt
fyrir dögun. Ég er með gúmmíbát.
— Almáttugur.
— Hann er geymdur í einum af
björgunarbátunum — þ. e. a. s. ég vona
að hann sé þar ennþá. Það er einn af
þessum bátum, sem blása sig upp sjálf-
krafa um leið og þeir snerta vatnið.
Ég stekk fyrir borð með hann og ræ
svo í land. Árarnar eru innan í honum.
Amanda hristi höfuðið. — Þetta er
brjálæðislegt. Þér drukknið áreiðan-
lega.
— Ég hugsa ekki.
— Vonandi eruð þér afbragðs sund-
maður.
— Satt að segja er ég lélegur sund-
maður, sagði Munro, en ég get treyst
bátnum fullkomlega. Þér megið heldur
ekki gleyma, að skipið siglir mjög hægt
framhjá Spithead. Það verður ekki
erfitt að stökkva fyrir borð. Ég get
með góðu móti verið kominn í land og
búinn að skýra frá þessum glæsilega
árangri mínum áður en skipið leggst
að bryggju .. Það er að segja, ef þér
svíkið mig ekki.
Amanda horfði hikandi á hann.
— En er það ekki brot á reglunum
i hæfnisprófinu að þiggja aðstoð mína?
— Nei, nei, við megum þiggja hjálp
frá hverjum sem er. Og ef þér viljið
hjálpa mér. mynduð þér gera það bezt
með því að fela bátinn undir rúminu
yðar, þangað til ég þarf að nota hann.
Ég er dauðhræddur um að einhver af
hásetunum rekist á hann
— Það er ekki svo lítið, sem þér
ætlist til, sagði Amanda. Ég verð ábyggi-
lega rekin, ef það kemst upp að .. .
— Ég er viss um, að það kemst ekki
upp. Annars má þá alltaf leita til her-
málaráðuneytisins.
— Ég ætla að minnsta kosti að hugsa
mig um. Ég verð búin. að ákveða mig
á morgun.
Þegar Munro kom inn í verzlunina
morguninn eftir, brosti Amanda glað-
lega við honum. Hún sagðist hafa hugs-
að sig um og ákveðið að svíkja hann
ekki, og geyma bátinn fyrir hann.
— Þér eruð dásamleg, sagði Munro.
Þá fer ég niður á þilfar á mínútunni
níu, og legg bátinn á bekkinn fyrir
framan dyrnar á forsalnum. Svo komið
þér og takið hann. Hentar það yður? ...
Kærar þakkir.
Flutningurinn á bátnum gekk vel.
Það sá enginn, þegar Munro dró pakk-
ann upp úr björgunarbátnum, og held-
ur ekki þegar hann tíu mínútum síðar,
lagði hann á bekkinn.
Skömmu síðar hitti Amanda hann í
salnum. Hún var mjög leyndardóms-
full á svipinn. — Allt í lagi, sagði hún.
Munro pantaði drykk og þau sátu lengi
og spjölluðu saman. Munro talaði mest
um herinn. Amanda sagði honum frá
ýmsu skemmtilegu, sem komið hafði
fyrir hana síðan hún hóf vinnu á skip-
inu. Hún var greinilega mjög skynsöm
stúlka. Svo fóru þau að dansa, og döns-
uðu til miðnættis. Þau skemmtu sér
bæði mjög vel þetta kvöld.
Síðasti dagur ferðarinnar rann upp.
Skipið náði eynni Wight á tilskildum
tíma. Veðrið var gott, sjórinn lygn.
Munro hafði ákveðið að stökkva fyrir
borð klukkan fimm um morguninn.
Amanda átti að koma með bátinn upp
á þilfar rétt eftir tvö, þegar dansinn
væri á enda. Þar ætlaði Munro að hitta
hana og taka við bátnum.
Klukkan tíu mínútur gengin í þrjú
kom hún og settist á bekkinn hjá hon-
um, bekkinn, sem hann hafði setið á
á hverjum morgni. Rödd hennar skalf
lítið eitt.
— Hvað er að, spurði hann. Ertu
taugaóstyrk?
— Já, ég vildi óska, að þú gerðir
þetta ekki, James. Mér finnst þetta
algjört brjálæði.
— Vitleysa, sagði Munro. Þetta tekst
ágætlega.
— En það er svo langt niður, sagði
hún. Og ef til vill lendir þú í skrúfun-
um. Mér finnst kjánalegt að hætta lífi
sínu svona bara vegna einhvers hæfnis-
prófs. Hún andvarpaði. — En mér tekst
áreiðanlega ekki að tala um fyrir þér.
— Því miður, sagði Munro. Það varð
andartaks þögn. — En ég verð víst að
játa dálítið fyrir þér núna. Satt að segja
er ekki um neitt hæfnispróf að ræða.
Það er bara tilbúningur. Ég er lögreglu-
maður, leynilögreglumaður, og ég vinn
við...
Amanda starði á hann. — Ég skil víst
ekki...
— Þetta er allt mjög einfalt. Ég er
að vinna að morðmáli, — morð, sem
var framið hér á skipinu fyrir þremur
mánuðum. Þú manst áreiðanlega eftir
því?
— Þú átt við .. fröken Everett.
— Einmitt — konuna, sem var kyrkt
í klefa sínum á heimleið frá New York,