Fálkinn - 21.08.1963, Blaðsíða 35

□TTD □□ BRUDÍ !P SÆ^DMHNil^tfsiq
Á Sigurhæðum, kastalanum á ströndinni, sem íaliið haíði i
hendur Sigurðar Víkings, stóðu tveir menn fyrir framan rauf
á veggnum og horfðu út á sjóinn. Eldur logaði á ströndinni
og brá biarma á varðmennina. „Þú hefur gert Áka að óvini,"
sagði sá minni. „Ég er þreyttur á Áka og þreyttur á biðinni,"
sagði hinn. „Fyrst iofaðirðu mér brúði, Fáfnir. Ég hef beðið
mánuðum saman og nú neitar hún að giftast mér." pu
aðir mér einnig nýiendum á ströndinni, en þú hefur ekki haldið
það loforð heldur.“ Fáfnir reyndi að sefa víkinginn með blíð-
mælum. „En þessum hlutum er ekki hægt að koma í kring í
flýti. Þú veröur að vera þolinmóður." ..VíkinErur biður ekki
bolinmóður, Fáfnir." urraði hinn.
Ari og menn hans fóru gætilega gegnum dimman skóginn.
Þeir höfðu bundið hesta sína nálægt eyðibýli og héldu áíram
íótgangandi. Þeir námu skyndilega staðar er Ari skipaði svo
fyrir í hálfum hlióðum. Nokkur hundruð metrum fyrir framan
þá reis ógnvekjandi skuggi „Sigurhæða". Hér urðu þeir að bíða
eftir Ottó oe Danna. Á bessu augnabliki fóru mennirnir tveir
gegnum skóginn til strandarinnar. Þegar þeir sáu til strandar-
innar, komu þeir auga á lítið ljós, sem blakti í myrkrinu.
„Varðmenn, sem gæta skipsins," hvíslaði Ottó. „Ég reyni að
ginna þá frá eldinum." Hann byrjaði að henda steinvölum í átt
að eldinum. „Ég held að ég hafi heyrt eitthvað “ ’ - !'-1aði
varðmaðurinn . . „Þarna heyrist bað aftm- "
Hermaðurinn hikaði við skógarjaðarinn. Hann rýndi áhyggju-
fullur S myrkrið. Þar var enginn. Ottó og Danni höfðu falið sig
bak við tré. Ottó byrjaði skyndilega að hlaupa fram og aftur
á greinunum í þeirri von, að hermaðurinn héldi, að hrætt dýr
gerði hávaðann. Varðmaðurinn lét ginnast og fór inn í skóginn.
Hann hafði varla gengið nema nokkur skref, þegar hann
hrasaði og datt kylliflatur. Danni réðst á hann strax til að
maðurinn gæfi ekki frá sér hljóð. Félagi hermannsins flýtti
sér brátt eftir félaga sínum og hlaut svipuð örlög. Ottó og Danm
drógu þá inn í skóginn og ílýttu sér því næst tii staðarins. þai
sem limið lá. Þeir óðu út í sjó og hentu liminu á þilfar vikmga-
skipsins. „Og nú kveikium við i skipinu," æpti Danni og þreií
logandi grein úr eidinum.