Fálkinn - 20.01.1964, Síða 17

þá karlmenn of snemma, sem
geta svikið ástmeyjar sinar á
hátindi ástar sinnar né ætti að
skilgreina þá sem léttúðuga.
Undanbragð er þeim ógeðfellt
og þeir myndu ekki láta sig
dreyma að rugla hamingju
sinni saman við ánægjrma.
Marta beið eftir að ég
hreinsaði mig. Svo grátbað hún
mig að fyrirgefa sér ásakanir
hennar. Það gerði ég, en ekki
án nokkurrar fyrirhafnar. Hún
skrifaði húseigandanum, og bað
hann kaldhæðnislega að vera
svo góðan að lofa mér í fjar-
veru hennar að opna dyrnar
fyrir einni vinkonu hennar.
XXIV
mjúkar og meyrar og heitar af
sól. Föður mínum hafði aldrei
tekizt að fá mig til að annast
garðinn eins og bræður mínir
gerðu, en hér annaðist ég garð
Mörtu. Eg rakaði og reytti arfa.
Þegar heitur dagur var kominn
að kveldi, fann ég til sama
höfga stoltsins við að vökva
þyrsta jörðina og blómin eins
og að metta þrá konu. Mér hafði
alltaf fundizt góðmennska dá-
lítið fíflaleg, en nú skildi ég
mátt hennar. Blómin blómstr-
uðu vegna þess, að ég hugsaði
um þau, hænsin sváfu í skugg-
anum eftir að ég hafði gefið
þeim kornið. Hvað annað en
góðmennska? Hvað annað en
eigingirni? Visnuð blóm og
sveltandi hænsni hefðu dreift
sorg um eyju ástar okkar. Kom-
ið og vatnið úr hendi minni
var öllu fremur handa mér en
hænsnunum og blómunum.
Á þessu vori hjarta míns
gleymdi ég eða fyrirleit síðustu
uppgötvanir mínar. Ég sam-
þykkti þetta óstýriláta líf eins
og það væri endir alls gáska.
Þessi síðasta vika ágústmánað-
ar og septembermánaðar voru
auk þess eini raunverulegi
hamingjutími minn. Ég hafði
ekki rangt við og særði hvorki
mig né Mörtu. Ég sá engar
hindranir framundan. Sextán
ára dreymdi mig það líf, sem
maður vonast eftir síðar. Við
myndum búa upp í sveit, við
myndum eiga eilífa æsku.
Ég lá við hlið hennar á gras-
flötinni og gældi við andlit
hennar með grasstrái. Ég út-
skýrði hægt og rólega fyrir
Mörtu, hvernig líf okkar myn, i
verða. Frá því hún kom aftur
hafði Marta verið að leita ; 3
íbúð handa okkur í París.
Augu hennar myrkvuðust,
þegar ég sagði henni, að ég
vildi búa upp í sveit: „Ég hefði
aldrei þorað að biðja þig um
það,“ sagði hún. „Ég hélt þú
yrðir of leiður á að vera einn
með mér og að þú kysir borg-
ina fremur.“ „En hvað þú þekk-
ir mig lítið,“ svaraði ég.
Ég hefði viljað búa nálægt
Mandres, þar sem rósir eru
ræktaðar. Við höfðum farið
þangað í gönguferð dag nokk-
urn og þegar ég hafði borðað
með Mörtu í París og var kom-
inn upp í síðustu lest, hafði ég
áf tilviljun fundið ilminn af
Framhald í næsta blaði.
Marta kom aftur í ágúst-
lok, hún fór ekki aftur til
J .... en bjó í húsi foreldra
sinna, meðan þau framlengdu
orlof sitt. Þetta nýja baksvið,
þar sem Marta hafði eytt allri
ævi sinni, fyllti mig losta.
Þreytan og hin leynda þrá að
sofa einn var nú gleymt. Ég
eyddi ekki einni einustu nótt
undir þaki foreldra hennar. Ég
logaði af ástríðu, mér lá mikið
á. Ég lét kertið brenna í báða
enda eins og fólk, sem verður
að deyja ungt.
Þessi meyjarskemma, sem
hún hafði bannað Jacques að
koma í, var núna svefnherbergi
okkar. Mér þótti gaman að
horfa í hin alvarlegu augu henn
ar bak við síðustu-kvöldmál-
tíðarskikkju hennar yfir hið
hið mjóa rúm. Ég lét hana
stara á aðra mynd af sér, þeg-
ar hún var ung, svo að barn
okkar líktist henni. Ég gekk
glaður um þetta hús, sem hafði
séð hana fæðast og horft á hana
þroskast í konu. í geymsluher-
berginu þreifaði ég á vöggu
hennar og óskaði þess að sjá
hana aftur í notkun og lét hana
taka fram hinar litlu blússur
sínar.
Ég saknaði ekkert íbúðarinn-
ar í J.....þar sem húsgögnin
skorti töfra heimilslegra hluta.
Þau kenndu mér ekki neitt. En
hér aftur á móti hver hlutur
frá Mörtu lilu.
Og hér bjuggum við líka eins
langt frá bæjarstjórnarfulltrú-
um og húseigendum. Við fórum
ekki frekar út en við værum
villimenn og gengum sem sagt
nakin um eyðimerkureyju
garðs okkar. Við lágum saman
á grasflötinni og átum. Munn
við munn ræddum við um
plómumar, sem ég hafði tínt,
FALKINN
17