Fálkinn - 20.01.1964, Síða 37

Eitt mál á dagskrá
Framh. af bls. 31.
Ég hafði eignast sérlega
góðan vin meðal þeirra, háseta
á aldur við mig og sú vinátta
átti eftir að verða varanlegri
eftir að ég kynntist systur hans.
Jæja, það er nú kannski auka-
atriði, og þó. Þessi vinur minn
var einmitt nýtrúlofaður um
þetta leyti, og fannst hann því
ekki eiga samleið með félögum
okkar, sem sóttust ákaft eftir
kynnum við lausakonur staðar-
ins. Þar sem mér var hans
félagsskapur kærari en annarra
fórum við að brjóta heilann
um hvernig við gætum eytt
tímanum meðan á viðgerðinni
stæði. Eftir stuttan tíma kom-
umst við að því að stuttan spöl
frá þorpinu, svona 15— 20 km
í burtu væri vatn nokkurt,
sem í væri mikið af silungi.
Eftir nokkrar umræður kom
okkur saman um að gaman
væri að skreppa þangað, hafa
tjald og nesti, og veiða, svo
sem í einn eða tvo daga. Er nú
ekki að orðlengja það að eftir
nokkrar bollaleggingar létum
við einskis ófreistað að hrinda
þessu í framkvæmd. Veiðileyfi
var auðfengið, sömuleiðis nesti,
prímus, veiðistengur og svefn-
pokar. En illa ætlaði að ganga
með tjaldið. Tjöld fengust ekki
keypt á staðnum, og fáir virt-
ust eiga tjald. Þar til loks við
rákumst á karl nokkurn sem
kvaðst jú eiga eitt, en var
ákaflega tregur til að lána það.
Lengi þaufuðum við í honum
og loks lét hann undan, en
bað okkur lengstra orða að fara
vel með það, því sér væri
annt um gripinn. Auðvitað lof-
uðum við því, og brostum í
kampinn að karli. Svo lögðum
við upp seint á laugardag.
Fengum við jeppa til að flytja
okkur eins nálægt vatninu og
bílfært var, borguðum bílstjór-
anum og báðum hann að sækja
okkur um miðjan mánudag, og
lofaði hann því. Við tókum þá
dót okkar og roguðumst með
það til vatnsins. Völdum okk-
ur þar góðan stað og reistum
tjaldið. Þetta var nokkuð stórt
tjald, svona þrír metrar á
lengd, úr þykkari tjalddúk en
venja er í tjöldum, og ákaf-
lega vandað að allri gerð. Þegar
við höfðum komið okkur fyrir
og fengið okkur bita var orðið
þó nokkuð framorðið, samt
kom ekki annað til mála en að
fara að reyna að veiða, svo
við tókum stengurnar og fórum
að kasta. Vatnið var ekki mjög
stórt, en langt og mjótt í lag-
inu, svona á að gizka þrjú til
fjögur hundruð metrar frá
enda til enda, og um hundrað
til hundrað og fimmtíu metra
breitt, þar sem það var breiðast.
Margir smálækir runnu í
vatnið úr fjallahlíðunum sunn-
an og vestan. í norður voru
gróðurlítil holt og melar, en í
austurátt rann frekar vatns-
lítil á úr vatninu, milli kletta.
Við höfðum tjaldað á sléttri
og fallegri flöt sunnan við vatn-
ið.
Ekki virtumst við ætla að
verða fisknir, því tímunum
saman dorguðum við án þess
að verða varir. Við gengum
sinn hvors vegar kringum vatn-
ið þar til við mættumst við
ána að austan, og hafði þá
hvorugur fengið neitt.
Við hlógum bara að þessu
þvi auðvitað var sjálf veiðin
ekkert aðalatriði.
Nú var orðið nokkuð áliðið
kvöldsins og farið lítilsháttar
að skyggja, eða eins og um
þetta leyti sumars komið hálf-
gagnsætt húm. Veðrið var ein-
staklega gott, blæjalogn og
hlýtt, himininn skafheiður og
blár og lofaði sólskini að
morgni.
Ég var orðinn latur á veiði-
skapnum og stakk upp á því
að við færum að stinga okkur
í bólið. En vinur minn var ekki
aldeilis á því, þóttist finna það
á sér að sá stóri ætlaði að bíta
á hjá sér í kvöld, en hélt að
sumir silungar væru svo miklir
nátthrafnar að þeir tækju ekki
fyrr en í myrkri. Það varð því
úr að ég labbaði heim til tjalds-
ins, en hann varð eftir.
Mitt fyrsta verk var að
kveikja á prímusnum og hita
okkur kaffi. Bjóst ég fastlega
við að vinurinn nennti ekki að
dorga lengi ef ekkert biti á.
Þegar kaffið var orðið heitt
fór ég út úr tjaldinu og ætlaði
að kalla á hann, en sá að hann
var enn á sama stað, fyrir
austan vatnið og myndi því
ekki heyra þó ég kallaði, fyrir
niðnum í ánni. Ég fékk mér
því kaffi sjálfur og slökkti á
prímusnum. Strákurinn yrði þá
að hita aftur ef kaffið yrði orð-
ið kalt þegar hann loksins
kæmi. Svo skreið ég í annan
svefnpokann og sofnaði von
bráðar.
Ég var aðeins ný sofnaður
þegar ég hrökk upp með and-
fælum án sýnilegrar ástæðu.
Vinur minn var enn ókominn
en samt fannst mér sem ég
væri ekki einn í tjaldinu.
Fannst eins og einhver væri
eitthvað að bauka fremst i því.
Ég lá kyrr og hlustaði, en
heyrði ekkert. Það var meira
en hálfrokkið í tjaldinu og ég
sá ekkert. Þá hugsaði ég að
þetta hefði bara verið mús eða
hundur, sem komið hafði inn
um opnar tjalddyrnar, og væri
að snuðra í dótinu okkar. Ég
tók eldspýtustokk hljóðlega úr
vasa mínum og kveikti, en sá
ekki neitt.
Jæja, hugsaði ég. Þetta hefur
bara verið mús, sem lagt hef-
ur á flótta þegar hún heyrði
til mín. Og ég lagðist aftur
fyrir og hélt áfram að sofa.
Þegar ég var rétt að festa
svefninn hrökk ég upp aftur,
og enn fann ég til þess sama,
að ég væri ekki einn í tjald-
inu. Og nú heyrði ég auk þess
greinilega suð í prímus og fann
lykt af steiktum fiski með
miklum lauk. Mér varð undar-
lega við, þó ekki væri ég
hræddur, hafði aldrei myrkfæl-
inn verið né trúað á drauga.
Ég lá grafkyrr og braut heil-
ann af alefli um þetta undar-
lega fyrirbæri, en fann enga
skýringu.
Þá fannst mér allt í einu að
ég vissi að inni í tjaldinu hjá
mér væri unglingspiltur að
steikja fisk á pönnu. Hvernig
ég vissi það, get ég ekki útskýrt
því ég sá hann ekki. Það var
svipað og að snúa baki í mann
sem maður var að enda við að
horfa á, og sér hann í hugan-
um af því maður veit að hann
er þar, hvernig hann er og
hvað hann er að gera. Þannig
var þetta. Ég var alveg laus
við hræðslu, fannst miklu
frekar nálægð þessa unglings
þægilegur félagsskapur.
Svona leið drykklöng stund,
eða á að gizka korter. Þá fann
ég að inn í tjaldið komu tveir
menn aðrir. Og nú heyrði ég
óm af mannamáli. Orðaskil
heyrði ég ekki. Það var líkt og
truflanir í útvarpi þegar aðeins
heyrist slitrótt rödd, sem ó-
mögulegt er að skilja. En samt
með sömu tilfinningunni og
ég skynjaði nálægð þeirra,
vissi ég að þeir töluðu þýzku.
Nú vitið þið kannski báðir
að ég skil ekki orð í því máli.
Þessir nýkomnu menn gengu
inn eftir tjaldinu og um leið
og þeir komu til móts við mig,
þar sem ég lá, fannst mér ís-
kuldi leggja frá þeim, og það
var eins og ég yrði allur dof-
inn. Annar þeirra kom alveg
fast að mér og eins og laut
alveg yfir mig.
Og nú varð ég hræddur, ekki
bara smáskelkaður, heldur
dauð- logandi hræddur mig
langaði til að öskra upp eða
þjóta út, en kom ekki upp
nokkru hljóði, né heldur gat
ég hreyft mig, svo yfirkominn
var ég af skelfingu. Ég hef
aldrei orðið neitt svipað þvi
eins hræddur á ævi minni.
Þá gengu mennirnir aftur
framar í tjaldið og héldu sam-
ræðum sínum áfram. Nú fann
ég að þeir fóru að borða. Tal
þeirra varð stöðugt háværara
og mér virtust þeir ósáttir.
Unglingurinn gaf stöku sinn-
um orð í en það virtist espa
hina um helming. Svo skipti
það engum togum að allt í einu
voru þeir komnir í hörku slags-
mál. Ég heyrði hvernig þeir
blésu, stundu og slógu hvor
annan og veltust að ég held,
allir þrír, fram og aftur um
tjaldið. Síðan barst leikurinn
út úr því. Allt í einu heyrði
ég skerandi sársaukavein og ég
vissi að það var unglingurinn
sem æpti. Þá spratt ég á fætur
og æddi fram í tjalddyrnar vit-
stola af skelfingu. Úti var
dauðaþögn en samt fann ég
návist mannanna fyrir utan.
svo heyrði ég sagt á þýzku:
Er ist tod.
Þið vitið kannski hvað það
þýðir?
— Já, skaut ég inn í. Það
þýðir: Hann er dauður.
— Jæja, hélt Grímur áfram,
en í þetta skipti skildi ég það
alveg þó ég hefði aldrei heyrt
þessi orð fyrr, jafn greinilega
og þau hefðu verið sögð á
hreinni íslenzku. Og í sama
bili fann ég að annar maðurinn
gekk framan að mér og ætlaði
víst inn í tjaldið. Ég hörfaði
undan en rak hælana í eitt-
hvað og skall endilangur aftur
yfir mig og missti meðvitund,
sjálfsagt af hræðslu. Þar lá ég
svo þegar vinur minn kom
nokkru seinna og varð auðvitað
undrandi og dauðhræddur að
sjá mig liggja svona. Ég rakn-
aði fljótt við og tautaði ein-
hverja afsökun, sagðist bara
hafa dottið svona klaufalega og
komið hart niður á hnakkann.
Af einhverjum ástæðum vildi
Framhald á bls. 39.
FÁLKINN 37