Fálkinn - 08.06.1964, Blaðsíða 29

Svaraðu mér
Framhald af bls. 17.
— Ég kom til að hjálpa þér,
svaraði ég. — Ég frétti að þú
værir svo slæm af gigt.
— Þvaður! greip hún fram í
fyrir mér. Ég hef fengið gigt
fyrr, og þú ert ekki komin
hingað þess vegna.
Ég var sár og móðguð vegna
orða hennar.
— Ég hjálpa fólki alltaf eins
og ég get, sagði ég.
— Þá hlýturðu að hafa
breytzt mikið. Þú hefur hing-
að til aldrei gert neinum
greiða, nema fá eitthvað í stað-
inn.
— Það er engin furða, þótt
þú hafir ekki gifzt, Emma
frænka. Þú talar ekki svo
fallega um annað fólk!
Frænka hló illgirnislega. —
Mér er alveg sama, þó þú slepp-
ir þér . . . Ég er ekki eins og
Tom Maxwell, sem verður dauð-
hræddur í hvert skipti sem þú
ferð að rífast!
— Og úr því við minnumst á
Tom Maxwell, hélt frænka á-
fram, — hvers vegna ertu ekki
enn gift honum? Hann er ind-
ælis strákur. Ef þú flýtir þér
ekki þá missirðu af honum og
þú stendur ein eftir. Það eru
víst ekki aðrir, sem þora að
liætta sér í klærnar á þér, ann-
að eins skap og þú hefur!
— Nú, svo það er þess vegna,
sem þú ert piparjunka, sagði
ég, víst ekki sérlega kurteisis-
lega. — Þú ættir víst allra
minnst að tala um lundarfar.
Hún hristist af hlátri. — Þess
háttar er arfgengt, sagði hún.
Þar sem myndin af Emmu
frænku, í svarta rammanum,
var enn ofarlega í huga mér,
þorði ég ekki að leiða umræð-
urnar að því, sem var raunveru-
leg orsök til komu minnar, fyrr
en síðar um daginn. Það var
ekki fyrr en skap hennar var
farið að batna, að ég spurði
■hana: — Hittirðu enn Grant-
íjolskylduna?
|— O, já, sagð'i hún. — Við
erum ógætir vinir. Við höfum
vérið góðir grannar síðan þau
keyptu jörðina fyrir fjörutíu
áruip síðan. Við heimsækjum
hvort annað.
— Ég held að ég skreppi yf-
ir til frú Grant og segi henni
hve slæm þú sért af gigtinni,
vogaði ég mér að segja.
Hún leit snöggt upp. — Nú,
svo það er þess vegna, sem þú
komst til að hjálpa mér? Þú
hefur heyrt um lagiega soninn
hans Francie Grants, sem er í
heimsókn hjá frænda sínum og
frænku?
— Hm . . . já, ég hef eitt-
hvað heyrt um að þau hefðu
fengið heimsókn, en ég var nú
alveg búin að gleyma því.
— Ef þú vilt endilega gera
þig að fífli, þá skaltu fara
þangað og þakka frú Grant
fyrir eplakassann, sem hún
sendi mér. Þá hefurðu þó ein-
hverja ástæðu. En ég aðvara
þig . . . ef þú hefur eitthvert
vit í hausnum, þá ferðu strax
heim og segir Tom Maxwell,
að þú viljir giftast honum.
En þegar ég sat skömmu síð-
ar í eldhúsi Grant-fjölskyldunn-
ar og hlustaði á Paul Grant, var
ég fegin því, að ég skyldi ekki
hafa farið að ráðum Emmu
frænku. Það var ekki nóg með
það, að Paul væri laglegur og
vel til fara, hann hafði líka
ferðast mikið og gat talað um
allt milli himins og jarðar. . .
hann talaði sleitulaust, meðan
ég dvaldi þar.
Ég tók raunar eftir því, að
frændi hans aðeins umlaði við,
þegar hann talaði um landbún-
að og að frú Grant horfði upp
í loftið á meðan hann talaði,
en mér fannst hann dásamleg-
ur. Og þegar hann bauð mér á
ball þá svaraði ég strax játandi.
Þetta var byrjunin. Næstu
þrjár vikurnar hringdi Paul
Grant á hverjum degi og við
vorum hreint alltaf saman.
Hann sagði mér mikið frá fram-
tíðaráformum sínum. Hann var
uppfullur af hugmyndum og
var viss um, að einn góðan veð-
urdag yrði hann ríkur og fræg-
ur. Hann var svo sannfærður
og hrifinn, að ég var aldrei í
neinum minnsta vafa um að
þetta allt myndi rætast.
Dagarnir liðu allt of fljótt.
Emmu frænku batnaði og ég
hafði enga afsökun lengur fyr-
ir því að dveljast hjá henni. En
samt fór ég ekki heim og ég
mundi ekkert eftir Tom Max-
well.
Dag einn bauð ég Paul inn,
svo hann gæti hitt Emmu
frænku, og þótt undarlegt megi
virðast kom þeim prýðilega
saman. Hún gleymdi alveg að
vera háðsk og afundin og hlust-
aði á hann með bros í augna-
krókunum og roða í kinnum.
Þegar hann var farinn, sagði
ég: — Þér líkaði vel við hann,
ekki satt?
Hún stundi. — Hann er lif-
andi eftirmynd hans föður síns,
þegar hann var ungur.
— Manst þú eftir föður Pauls,
Emma frænka?
— Auövitað man ég eftir hon-
um. Við erum næstum jafn-
aldrar. Honum var illa við að
eiga heima í sveit. Hann var
alltaf að tala um að fara burt
og hann var uppfullur af hug-
myndum, sem hann ætlaði að
græða á. Nú, sagði hún dálítið
önug, — hann græddi líka að
lokum.
— Hvað gerði hann, Emma
frænka? Rændi hann banka?
— Nei hann kvæntist mjög
ríkri stúlku . . . einu sinni ætl-
aði ég reyndar að giftast hon-
um!
— Ha?! hrópaði ég upp. —
Varst þú að því komin að gift-
ast föður Pauls?! En hvað kom
fyrir? Hví gerðirðu það ekki?
— Hann bað mig ekki um
það, sagði hún hreinskilnislega.
Og mér til undrunar hélt hún
áfram: — Ég man það, eins og
það hefði skeð í gær, þegar
Grant fjölskyldan flutti hing-
að. Þá umgekkst ég ungan
mann héðan úr sveitinni, sem
hefði orðið mér góður maður.
En frá því ég hitti Francie
Grant og heyrði hvaðrið og
grobbið í honum var ég glötuð
umheiminum.
— Og hvað gerðist svo? ég
stóð á öndinni,
—Það gerðist hreint ekkert.
Við fórum að vera saman, og
Francie malaði og malaði, eins
og Paul sonur hans. En þrátt
fyrir allt málæðið kom hann
sér aldrei að því að biðja mín.
Þegar hann fór, var ég viss um
að hann kæmi aftur, og það
leið á löngu þar til það rann
upp fyrir mér, að hann myndi
ekki gera það. Og það næsta,
sem ég frétti frá honum, var aö
hann væri giftur. Já . . . við
erum dálitlir kjánar allar, þeg-
ar við erum ungar.
Emma frænka sat teinrétt í
stólnum.
— Já, sagði hún, — reglulega
aðlaðandi maður, alveg eins og
pabbi hans. Ég naut þess að
hlusta á hann. Það vakti upp
gamlar minningar. Ég nennti
ekki að segja honum það, að ég
hefði heyrt þetta allt saman
áður. En þessir ungu menn, sem
tala of mikið, segja aldrei ein-
mitt það, sem maður bíður eft-
ir að þeir segi! Og maður ætti
aldrei að búast við að þeir segðu
það.
Þrátt fyrir frásögn Emmu,
frænku, hélt ég áfram að um-
Framhald af bls. 29.
gangast Paul Grant. Hann hafði
ekkert minnst á að fara. Ég
vonaði að hann myndi dveljast
hér allt sumai’ið. Svo, dag
nokkurn, þegar við vorum bú-
in að ákveða að baða okkur í
vatninu, kom hann þjótandi til
okkar. Hann var allt of æstur
til að taka nokkuð eftir nýja
kjólnum mínum eða nestiskörf-
unni, sem stóð tilbúin á borðinu.
í stað þess veifaði hann rogg-
inn símskeyti. — Ég fer heim
í dag, tilkynnti hann. — Pabbi
þarfnast hjálpar minnar strax.
Ég kom til að kveðja. Þetta hef-
Framh. á bls. 31.
FÁLIJNN 29