Fálkinn - 08.06.1964, Blaðsíða 8

telja stundirnar þar til hans
hátign snýr heim aftur og
brennur af löngun að sýna í
verki ást sína, hollustu og
hlýju.“
Áður en keisarinn sneri heim-
leiðis tók hann á móti Ashraff
systur sinni, sem hafði hraðað
sér frá Sviss, og síðasta verk
hans í Róm var að leysa Nouri
ambassador frá störfum sínum.
Á miðnætti tók hann flugvél til
Bagdad og hinn 23. ágúst, ná-
kvæmlega viku eftir flótta okk-
ar lenti hann í höfuðborginni
á ný. Spádómur minn hafði
reynst réttur, að minnsta kosti
hvað keisaranum viðvék.
Til allrar hamingju var ég
ekki ein eftir. Fyrir utan
Ashraff kom móðir mín einnig
til Rómar og fáeinum dögum
síðar kom þjónustustúlka mín
frá Teheran með hundinn minn.
Hirðmarskálkurinn Garagozlou
og frú hans flugu einnig til
Rómar til að vera hjá mér.
Hinn 7. sept. var ástandið
talið nægilega tryggt og ég fékk
að snúa heim. Keisarinn og
Og þar með var vegurinn
ruddur. Fagnandi mannfjöld-
inn þusti að Zahedi og lög-
reglan snerist einnig á sveif
með honum. Skömmu síðar
gafst Riahi, einnig upp.
Dr. Mossadeq var nú orðinn
einn eftir, að halda baráttunni
áfram. Hann lokaði sig inni i
húsi sinu og þegar lögreglu-
imenn umkringdu það leitaði
hann skjóls i kjallara á nær-
liggjandi húsi. Það var ekki
fyrr en daginn eftir að hann ók
á fund Zahedis og kastaði sér
íyrir fætur honum.
Síðan hefur margt fólk eign-
að sér heiðurinn af þessum
áhrifaríku og sögulegu atburð-
um. En hvorki hugrekki Zahe-
dis hershöfðingja né banda-
rískir dollarar né heldur stuðn-
ingur Mullah Bebahani hefði
getað áorkað þessu ef keisar-
inn hefði ekki verið elskaður
og dáður meðal þegna sinna.
Hugboð mitt, sem ég hafði
fengið á leiðinni til Bagdad
hafði ekki verið eins fjarstæðu-
kennt og þá virtist. Hann var
miklu vinsælli hjá alþýðu
manna en hann grunaði. Fólk-
ið fann ósjálfrátt að hann gerði
allt sem hann gat fyrir það,
og það skildi að metorðagjarnir
og valdagráðugir ofstækismenn
höfðu rægt hann.
Mohammed Reza beið nú á-
tekta í Róm unz opinber til-
kynning bærist um að hann
sneri heim aftur. Meðan við
vorum að snæða kvöldverð
þetta miðvikudagskvöld, sagði
hann allt í einu:
„Það væri ef til vill betra,
Soraya, ef þér kæmuð ekki
heim með mér strax. Ég kysi
heldur að þér væruð um kyrrt
í Róm nokkra daga.“
Vonbrigði mín voru mikil og
bitur. Ég hafði deilt með hon-
um hinum erfiðu stundum.
Hvers vegna mátti ég þá ekki
vera við hlið hans á mestu
sigurstundum lífs hans?
„Ég er aðeins að hugsa um
öryggi yðar,“ sagði keisarinn.
„Sem stendur höfum við yfir-
höndina, en það gæti breyzt
fyrirvaralaust. Gerið svo vel
og verið hér þangað til ástand-
ið í íran er orðið nokkru trygg-
ara.“
Það var þýðingarlaust fyrir
mig að malda í móinn. Þetta
var beinlínis skipun, sem ég
hlaut að hlýða. Ég var mjög
vonsvikin en ég sá að í þetta
sinn tækist mér ekki að telja
honum hughvarf, þar eð
ákvörðun hans var byggð á
skynsemi og tillitssemi.
Á fimmtudag kom skeytið frá
Zahedi. Það hljóðaði svo:
„íranska þjóðin og herinn
ráðherrarnir voru á flugvellin-
um að taka á móti mér, og ég
komst ekki hjá að hneigingarn-
ar og beygingarnar voru nú
ólíkt dýpri og hátíðlegri en
áður en við flúðum úr landi.
Hinn 18. nóvember var
Mossadeq leiddur fyrir réttinn.
Við fylgdumst með réttarhöld-
unum í útvarpi. Það tók nokkr-
ar vikur, en hinn 21. desember
var hann dæmdur til dauða.
Þar sem ég er yfirleitt andvíg
dauðadómum spurði ég Moham-
med Reza:
„Ætlið þér að láta framfylgja
dómnum?“
„Nei. Ég hata ekki Mossa-
deq,“ sagði hann. „Ef hann
hefði ekki verið væru olíulind-
irnar okkar enn nýttar af út-
lendingum. Og það er engin
þörf að gera píslarvott úr hon-
um.“
Keisarinn breytti dómnum í
8
FALKINN