Fálkinn - 08.06.1964, Blaðsíða 23

eftir korti. En þess ber að gæta að þarna eru hreinviðri og
stillur, heiðríkja meiri en annars staðar á hnettinum, út-
sýni eins og augað eygir. Það er hvergi betra að fljúga
en þarna nyrðra og hvergi eins skemmtilegt.
— Hefurðu kynnst Grænlendingum að einhverju ráði í
þessum ferðum?
— Ég hef eignast marga ágæta vini og kunningja. Ég
held að gestrisni sé hvergi innilegri en þarna. Nyrsta Eski-
móabyggðin er við Scoresbysund, þangað voru fluttir Eski-
móar milli 1920—1930 og stofnuð nýlenda. Við lendum út
við mynni sundsins skammt frá Tóbín-höfða sem nafntogað-
ur er úr veðurfréttum. Þarna flykkjast allir, sem vettlingi
geta valdið út á ísinn þegar við komum og fagna okkur
eins og aldavinum. Þarna kynntist ég ágætum Eskimóa
sem hét Mads Kunah. Þannig var mál með vexti að fjórir
Eskimóar höfðu farið til bjarndýraveiða norður í Carlsberg-
fjörð. Þeir höfðu hreppt aftaka veður og orðið að grafa
sig í fönn. Þar urðu þeir að hírast í marga sólarhringa og
voru löngu orðnir matarlausir. Þegar veðrinu slotaði leituðu
þeir byggða fótgangandi. Hundana og sleðana urðu þeir að
i skilja eftir, hundarnir voru að niðurlotum komnir vegna
þreytu og hungurs. Þegar fjórmenningarnir náðu loks til
Meistaravíkur höfðu þeir hvorki borðað neitt né sofið
Efst. Flugvélin er væntanleg öðru sinni til Scoresbysunds og
íbúarnir eru farnir að tínast út á „völlinn,“ til að taka á
móti henni.
Næst efst. Og óðum fjölgar. Menn og börn horfa og horfa, en
hundamir eru ekki eins spenntir og teygja makindalega úr sér
a ísnum.
Næst neðst. Hvaða dynur er þetta, segir svipurinn á svarta hund-
inum. Gljáfaxi er í nánd.
Neðst. Og hér er vélin lent.