Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 9

er annars vegar. Engu! Alls
engu máli! Skilurðu það?
Hún faldi andlitið við öxl
hans og grét sáran. Hann
strauk hárið á henni, meðan
sannleikurinn rann upp fyrir
honum.
— En Thea ... elsku, bezta
Thea ... Þú mátt ekki gráta ...
Rusty stóð og horfði á dauða
fílinn. í ofsalegri bræði hafði

hann gengið nær honum og
látið skotin dynja á honum,
þótt það setti hann sjálfan i
mikla hættu. En nú var sigur-
inn unninn.
Nimrod beygði sig niður og
snerti skepnuna, Mahuli þreif-
aði líka á henni. í kvöld yrði
mikil veizla hérna. Fólk mundi
þyrpast að úr öllum áttum.
Konurnar kæmu með öl og
síðan yrði dansað og bumbur
barðar.
Rusty leit upp og kom auga
á Alice sem nálgaðist. Hann
vissi að hún óttaðist að finna
hann kraminn og limlestan
eftir dýrið og vissan um ótta
hennar veitti honum óblandna
sigurtilfinningu. Hann rétti
Mahuli byssuna og gekk til
Alice.
— Þú ert ómeiddur, Rusty!
sagði hún. Guði sé lof að þú
ert heill á húfi!
— Er heill á húfi! sagði
hann.
Hann tók undir handlegg
hennar og fann að hún hrökk
við þegar hann kom við hana.
Hann fann vissulega mjög til
nærveru hennar og þá rifjuð-
ust beizkar endurminningar
hans upp fyrir honum.
Rusty herti takið utan um
hana og þau gengu hægt upp
eftir hlíðinni.
Þegar þau höfðu etið kvöld-
mat var tunglið komið hátt á
loft og undirbúningur veizl-
unnar niðri í dalnum var í
fulium gangi. Nóttin var svöl
og Rusty rétti Alice jakka.
— Þú ert skrítin stúlka,
sagði hann. — Þú borðaðir fíls-
hjarta með góðri lyst að engu
var líkara en þér smakkaðist
það vel.
Alice hló. — Mér fannst það
mjög gott. Og ég er viss um
að það eru einhverjir galdrar í
því.
— Krókódílshjarta er það
áhrifamesta, því að það vekur
óslökkvandi ást.
— En fílshjörtun hafa engin
slík áhrif?
— Nei, sem betur fer ekki.
Langar þig til að fylgjast með
hátíðahöldunum?
Hún hikaði við og Rusty hló.
— Já að vísu eru ljónin oft
á ferli um þetta leyti sólar-
hringsins, en hávaðinn og
glaumurinn er nóg til að halda
þeim í hæfilegri fjarlægð þessa
stundina.
Þau gengu niður hlíðina.
Rusty fór að hugsa um á leið-
inni, að kannski hefði verið
skynsamlegra að taka með sér
byssuna. En vonandi væri öllu
óhætt.
Þau settust niður alllangt frá
gleðistaðnum. Nimrod birtist
rétt hjá þeim. Og Smokey
hnusaði í kringum þau.
Þetta var töfrandi og villi-
mannlegt í senn og hinir inn-
fæddur börðu bumbur sínar I
föstum ákveðnum takti.
— Þarna sérðu, sagði Rusty.
Dálítið ólíkt því sem þú hefur
kynnzt, býst ég við. Frum-
stætt og framandi...
— Kannski er það frum-
sætt, sagði Alice, en ætli við
höfum ekki öli þessa eiginleika
í okkur, þótt við berjum þá
niður með harðri hendi.
— Það er ég ekki viss um,
sagði Rusty. — Kannski á það
við um mig — ég er frumstæð-
ur villimaður. En hvað snert-
ir bróður minn, Andrew — þá
hefur hann ekkert slíkt í eðli
sínu. Og ég efast um að Andr-
ew gifti sig. Hann er tortrygg-
inn gagnvart kvenfólki yfir-
leitt... En sjálfsagt verður
hann fljótlega ...
— Rusty, það ert ÞÚ sem
ert tortrygginn gagnvart kven-
fólki! Þú! hrópaði hún upp.
— Hvernig fór ítalska eigin-
konan þín að því að særa þig
og gera þig svona einrænan og
mannfælinn, sagði Alice. Rödd
hennar, sem var áköf og hvöss
þrengdi sér inn fyrir þann
vegg, sem hann hafði gert um
sig fyrstu árin eftir að Flora
yfirgaf hann.
— Viltu að ég segi þér um
Floru? spurði Rusty.
— Já, sagði Alice og hún
hugsaði með sér: ef hann segir
mér frá henni, kynnist ég hon-
um — og Andrew líka. Það sem
hefur komið fyrir Rusty hefur
einnig skilið eftir spor hjá
Andrew.
— Það var um vor í Flórens,
sagði hann — Meðan síðasta
heimstyrjöld geisaði. Flóra var
túlkur hjá bandamönnum, en
þeir borguðu henni svo smán-
arlega lítið að hún hafði varla
ráð á að kaupa sér mat. Hún
var af gamalli og stoltri ætt
og hún bjó hjá frænku sinni
í stórri höll við Arnosströnd-
ina ... Þær tóku á móti föng-
um og særðum og leyfðu þeim
að dveljast í höllinni nokkurn
tíma — og þeir borguðu fyrir
það — á sinn hátt...
— Ég skil, sagði Alice.
Hann leit á hana eins og
hann sæi hana í nýju ljósi.
— Já, Andrew hefur rétt
fyrir sér. Þú átt raunverulega
hér heima. Flora felldi sig eklri
við að búa hér. Hann hélt
áfram lágróma: Flóra var mjög
falleg. Og meðan hann talaði
furðaði hann sig á, hvers vegna
hann talaði um hana, eins og
hún væri dáin.
— Við urðum hrifin hvort
af öðru, sagði hann. En við
vorum allt of ung. Við trúðum
á ástina. Flora gat ekki afbor-
ið að horfa upp á land sitt í
sárum. Við giftum okkur og
fórum þaðan og fluttum til
Suður-Afríku. Mér fannst ég
hamingjusamasti maður í öll-
um heiminum.
— Og hvað svo? spurði Alice
þegar hann hafði þagnað
nokkra hríð.
— Sum tré má ekki rífa upp
og planta annars staðar. Og
sama máli gegnir um mörg
dýr. Og ef við hefðum ekki
verið ástfangin og einföld hefð-
um við skilið að þannig var
Flora líka. Hún gat ekki þrif-
ist án þess að umgangast sína
gömlu félaga — og hún gat
ekki lifað án tónlistar og mynd-
listar að því er hún sagði.
— Og þú hefur ekki viljað
flytja héðan? spurði Alice.
— Hvað átti ég að gera á
Ítalíu, svaraði Rusty. Hér á ég
heima — á sama hátt og hún
átti aðeins heima á ítalíu. Og
svo fór hún heim nokkrum ár-
um síðar — og kom aldrei
aftur.
Þau gengu aftur til fyrra
áningarstaðar þeirra uppi í
hlíðinni. Rusty spurði Alice
hvort hún kysi að sofa í jepp-
anum.
— En hvað með þig sjálfan?
— Ég sef við eldinn.
— Þá geri ég það líka. Og
ég vil gjarnan fá vindsæng tii
að liggja á.
Oasis hafði séð um að eldur-
inn logaði glatt, og hún hafði
lagzt niður á mottuna sína og
breitt teppi upp að höku.
Drengurinn lá við brjóst henn-
ar og þegar hann vaknaði og
fór að ambra, gaf hún honum
að drekka.
— Konur öðrum megin við
eldinn — karlmenn hinum
megin sagði Rusty og skipaði
Nimrod að setja vindsæng
Alice við hliðina á Oasis.
Rusty breiddi teppi ofan á
Alice og sagði: — Vertu
óhrædd þótt þú heyrir hundana
gjamma.
— Ég verð ekkert óróleg. Ég
hef aldrei sofið undir berum
himni áður og mér finnst það
yndislegt.
Ósjálfrátt strauk hann létt
yfir hárið á henni.
— Ég heyrði hina innfæddu
tala um þig áðan — þeir hafa
gefið þér nafn. Likwezi. Það
þýðir hin bláa tindrandi
stjarna.
Sofðu rótt, Likwezi.
Tunglið var beint upp yfir
henni — trumbuslátturinn
neðan úr dalnum — augu hans
sem hvíldu á henni í mildri
nóttinni.
— Horfðu ekki svona á mig,
sagði Rusty. Ég heiti Ratau,
Ljónið, og ég er hættulegur.
Morguninn eftir tóku þau
saman pjönkur sínar og óku af
stað meðfram Fulefljótinu.
Alice leit í kringum sig á á
tignarlegt umhverfið og sagði:
— Þetta er hreinasta para-
dís.
— Paradís er orð fyrir hinar
óhræddu og djörfu, sagði Rusty
— Og hina hamingjusömu,
sagði Alice og hristi höfuðið.
— Og ég er hamingjusöm
núna.
— Það er ég líka, sagði
Alice. En þegar við sveigjum
í áttina til Sweet Spruit þá er
ég hræddur um að skapið
breytist.
Alice sneri sér við og réttl
fram hendurnar í átt til barns-
ins, sem var ekki lengur hrætt
við hana og sótti gjarnan til
hennar. En að þessu sinni
þrýsti Oasis barninu fast að sér.
Nimrod hallaði sér fram og
sagði til skýringar: — Oasis
ekki ánægð hér, Nkosikasi.
Hrædd við Tokoloshe.
— Ég ætla að rannsai a
svæðið í kring, sagði Rusty.
— Það er bezt að þau verði
kyrr í bílnum hjá Oasis, Alice.
Framhald á bls. 30.
9 '
FALKINN