Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 35

(]fj (i[) [J eftír mort Walkcr
tað er sto
sem ei'tlr
þér að koma
án J>ess
að hxingji
■iða láta
vita aí
Þér.
Augnaráðið frá eiginmann-
inum þaggaði aftur niður í
henni. Rusty tæmdi glasið og
stóð upp. — Nú verðum við að
leggja af stað, sagði hann. Hann
sneri sér að frú Boryslawski
. Qg brosti vingjarnlega: — Þér
, þafið verið mjög vingjarnleg-
, ar og gestrisnar.
— Ég vildi bara óska að þið
hefðuð getað tafið lengur. Við
^rum alltaf glöð að sjá ykkur.
Komið aftur. Hún andvarpaði.
Þau kvöddu hjónin og óku
síðan af stað. Rusty ók greitt.
Áður en klukkustund var liðin
voru þau komin að hæðinni
þar sem Nimrod kom á móti
þeim, eins og hún hefði búizt
við þeim og henni fylgdi sæg-
ur af börnum og gamalmenn-
um. Faðir Amosar var úti í
skóginum. Móðir Amosar heils-
aði stúlkunni virðulega, eins
og við átti á slíkri sorgar-
stundu.
Alice sá strax að Ndlovu-
kasi var drottning staðarins.
þótt hún væri gömul og elli-
leg virtust allir hlýða henni og
virða hana.
Oasis stóð við bílinn og hélt
á barninu í fanginu. Alice rétti
fram hendurnar og Oasis lagði
barnið í fang hennar og brosti
við.
— Vertu sæll — litlí bar-
dagamaður — sagði Alice og
kyssti barnið á vangann. Síðan
rétti hún hann aftur að móður-
inni.
Ndlovukasi steig fram og
rétti Alice smáhlut. Alice gafst
varla tími til að aðgæta hvað
þetta var, því Rusty vildi óður
og uppvægur halda ferðinni
áfram.
Þau höfðu ekið nokkra stund
þegar Alice mundi eftir gjöf-
inni og fór að skoða hana.
— Nei, sérðu, Rusty, þetta
eru ljónsklær — er það ekki
rétt hjá mér?
— Jú, svaraði hann.
— Tókst þú eftir, hvað
gamla konan sagði við mig,
þegar hún gaf mér klóna?
Hann svaraði engu.
— Segðu mér hvað hún
sagði! sagði Alice biðjandi.
En hann svaraði engu.
Þau voru þögul nokkra stund
og Rusty virtist hafa allan hug-
ann við aksturinn. En Alice
gafst ekki upp.
— Gerðu það, segðu mér
það sagði hún enn einu sinni.
Hann leit snöggvast af veg-
inum og á stúlkuna, sem við
hlið hans sat. — Vertu svo
ijúf að biðja mig ekki um að
segja þér það.
Alice var mjög undrandi. Af
hverju hefur hann breytzt
svona skyndilega, hugsaði hún.
Ég þekki hann varla fyrir sama
mann. Það var eitthvað sem
hann vissi og var ákveðinn
að leyna hana því. Rusty hafði
verið vinur hennar á ferðalagi
þeirra, en nú leit ekki út fyrir
að hann kærði sig um það leng-
ur.
Hún setti klóna niður í vesk-
ið sitt og leit af Rusty á lands-
lagið umhverfis. Og áður en
hún vissi af fóru tárin að
renna niður kinnar hennar.
Rusty sá að hún sneri sér
undan og hann sá líka að hún
kingdi í óðaönn til að dylja að
hún gréti. Hann greip fastar
um stýrið og herpti saman var-
irnar.
Eftir langa stund sagði hún
lágt.
— Ég vonaði að þú hefðir
ekki andstyggð á mér lengur.
— Hvaða raus er í þér,
Likwezi, sagði hann 03 stöðv-
aði bílinn fáeinar mínútur.
— Þú hatar mig núna, sagði
hún lágt.
Hann færði höndina af stýr-
inu og lagði hana eitt andar-
tak á hné hennar. Þessi litla
snerting brenndi hana, svo að
hún hrökk við.
— Við hötum það, sem við
hræðumst, sagði hann.
Gamli Saul og bróðursonur
hans stóð og beið við jeppa
Andrew Miller. Þeir voru vopn-
aðir byssum og handsprengj-
um. Nkosi hafði varað þá við
að þeir fengju nóg að gera í
nótt. Þeir sáu nú Andrew koma
í áttina til þeirra.
— Rigningin er að byrja,
sagði James. Halti fóturinn
hans segir mér það.
Andrew haltraði til þeirra,
þegar kunnuglegt hljóð barst
að eyrum þeirra. Gamli skrjóð-
urinn sem trúboðinn átti kom
í ljós. Hvað gat doktor Hurley
verið að vilja hingað núna?
En það var ekki læknirinn,
sem sat við stýrið. Thea stöðv-
aði bilinn, steig út og stökk
t.il Andrews.
Framh. á bls. 38
FÁLKINN 35