Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 12

Nemendur Landakots-
skóla árið 1926. Aftari
röð frá vinstri til hægri:
Theodór Mortensen,
látinn, Einar Pálsson,
kvæntur Guðlaugu
Valdemars, Laufey Lofts-
dóttir, gift Sigurði Guð-
mundssyni, vélstjóra,
Gerd Miiller, gift
Sigurjóni Hallvarðssyni,
skrifstofustjóra, Ásta
Benjaminsson, gift
Murray verkfræðingi
USA, Sigríður Jónsdóttir,
frú, Agnar Guðmundsson,
skipstjóri, kvæntur
Birnu Petersen.
Miðröð frá vinstri til
hægri: Hanna Ingvars-
dóttir, gift Ásmundi
Ólafssyni, byggingam.,'
Jóna Ingvarsdóttir, gift
Haraldi Sæmundssyni,
rafvirkja, Esther Poulsen,
gift Linde, admiral,
Liselotte Schuinn
Gunnarsson, frú.
Fremsta röð frá vinstri
til hægri: Dagný Elling-
sen, látin, Lilja Þórarins-
dóttir, gift Halldóri
Matthíassyni skrfstofustj.
endur skólans og urðum þeim samferða vestur í Landakot á fornar
slóðir. Þá stóðu einmitt löngu frímínúturnar. Þær frú Hansína Gunn-
arsdóttir og Rósa Þórarinsdóttir hófu nám í skólanum haustið 1897.
Þá hafði strauborðið verið lagt til hliðar en kennslan fór fram við
stórt og viðamikið eikarborð. Nemendurnir voru fimm, Rósa og Hans-
ína, Friðrik bróðir hennar og tvær systur, þær Ingibjörg og Stefanía
Eiríksen sem nú eru giftar og búsettar vestan hafs. Hansína var af
kaþólsku foreldri, faðir hennar var Gunnar Einarsson frá Hjalteyri
við Eyjafjörð Ásmundssonar í Nesi. Bróðir Hansínu er Jóhannes Hóla-
biskup. Því var ekki nema eðlilegt að Hansína væri látin ganga í hinn
nýja kaþólska skóla í Reykjavík. Um Rósu gegndi öðru máli.
— Faðir minn var Þórarinn Jónsson utanbúðarmaður hjá Ziem-
sen, sagði Rósa, ég gekk fyrst í barnaskólann í Reykjavík þar sem nú
er lögreglustöðin til húsa. En við bjuggum rétt í túngarðinum á
Landakoti og þar var ég oft að leik með börnum. En Systir Clementia
sem var fyrsti skólastjórinn í Landakoti gekk þar eitt sinn að mér og
leiddi mig rakleitt inn í skólann. Svo fór ég að tala við foreldra mína
og þau samþykktu að ég gengi í skólann.
— Og alltaf var hún efst, skaut frú Hansína inn í, og seinna fór
hún á Handelskademíið í Kaupmannahöfn og þar var hún líka efst
á burtfararprófi í sínum bekk. Hún var efst í dönsku.
— Og hvað var kennt í Landakoti fyrstu árin?
Þær stöllur sögðu mér að allar námsgreinar hefðu verið kenndar á
dönsku, náttúrufræði, mannkynssaga, landafræði. Og danska var auk
þess aðalnámsgreinin. Kennararnir voru allir danskir, prestar og nunn-
ur. Þó voru tvær stundir á viku kennd íslenzka, franska var kennd
jafn marga tíma.
— Maður var orðinn hálf danskur, segir Hansína, síðasta árið í
skólanum var ég farin að hugsa á dönsku. Bærinn var hálf danskur.
Amvars voru ýmsar sveiflur á því. Fransmenn settu líka svip á bæinn
á tímabili.
— Já, svarar Rósa, þá kom maður varla svo inn í búð í Reykja-
vík að ekki væri sagt adjö þegar maður kvaddi. Maður sagði adjö án
þess að skammast sin.
— Fyrir norðan var svo mikið um farvel, bætir Hansína við.
Farvel sögðu Norðlendingar. Og nú segir fólkið bæ-bæ og sólong.
Ég spurði þær hvort þær hefðu haldið við frönskunni. Frönsku-