Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 24

Það liðu tveir dagar, áður en
Hugh gaí mér leyfi til þess að
tala um það, sem gerzt hafði.
Þessa tvo daga svaf ég næstum
því stanzlaust. Ég vissi aðeins
af mér stutta stund i einu, og
sá þá að Joanna eða frú Hale
sátu við rúmið mitt, eða Hugh
stóð og laut yfir mig. Annað
slagið fann ég til i hægri hand-
leggnum, en ég fann til án þess
þó að hafa mátt til þess að
gera nokkuð.
Mér tókst aldrei að gera mér
fullkomlega ljóst, hvar ég væri
niður komin nema hvað ég
vissi, að ég lá í svefnherber.gi.
Stundum skein sólin dauft inn
um gluggann, þegar ég vakn-
aði og stundum var Ijós á lamp-
anum, sem stóð á borðinu við
rúmið mitt. En ég fann að ég
var ðrugg, og mér lá alls ekki
á, að vakna úr þessum dvala.
En að morgni þriðja dagsins,
þegar mér fannst ég hafa sofið
í heila eilífð leið ég ekki inn
í meðvitundarleysið aftur eftir
að ég hafði opnað augun. Hugh
sat við rúmið mitt. Það var
fyrst nú, sem hann leyfði mér
að tala. Þegar frú Hale kom
inn og vildi laga til í rúminu
mínu, sendi hann hana út aftur
því ég átti að fá að tala um
allt, sem gerzt hafði í ró og
næði og við hann einan. Mér
fannst höfuðíð á mér vera orð-
ið skýrt aftur, og ég var róleg,
en biturleikinn var enn ekki
horfinn, og ég sá það á Hugh,
að hann hafði tekið eftir því,
en hann sagði ekkert við þessu.
Hann hlustaðí steinþegjandi. Ef
ég hafði búizt við, að hann
myndi láta í ljós reiðí eða fyrir-
litningu, þá varð ég fyrir von-
brigðum.
Þegar ég hætti að tala, sagði
hann róandi: — Ef þetta hefði
gerzt aðeins nokkrum klukku-
stundum síðar, hefði það reynd-
ar aldrei þurft að koma fyrir.
Ég leit spyrjandi á hann. og
hann hélt áfram: Ég trúði því
aldrei, að þú værir í þann
veginn að verða geðveik. Það
gat vel verið eitthvað að þér,
en geðveik varstu ekki. Það
var samt erfitt að mynda sér
nokkrar ákveðnar skoðanir, án
þess að vita meira en það, sem
þú hafðir sjálf að segja, svo ég
hyrjaði að rannsaka málið.
Ég vildi £á að vita af hvers
konar geðveiki móðir þín hafði
þjáðst, og hvort vitað væri um
fleiri geðsjúkdómstilfelli í ætt-
inni. Þar af leiðandi lét ég
spyrjast fyrir um þetta fyrir
mig í Kanada. Og þegar mér
barst skeyti, þar sem stóð, að
móðir þín — Elisabeth Mary
F^'i-r.ÍQ. _ ekki látizt
24
á geðveikrahæli heldur í bíl-
slysi byrjaði ég fyrir alvöru að
rannsaka málið. Og niðurstaðan
var furðuleg. Það kom í ljós,
að Elisa Constance Landry,
fædd Fournier hafði dáið í
Montreal árið 1940. Ég fékk
skeytið um þetta á þriðja í
jólum. Ég hafði mjög mikið að
gera þennan dag, en ég reyndi
að hringja til þín tvisvar sinn-
um. Satt bezt að segja var ég
berginu, en þið höfðuð ekki
sofið þar. Joanna hringdi mörg-
um sinnum um daginn, en hún
fékk aldrei neitt svar. Þetta
gerði hana heldur ekki mjög
órólega, en henni fór fyrst ekki
að standa á sama, þegar hún
einu sinni heyrði tólinu lyft
upp, en fékk samt ekkert svar.
Þá tók hún bílinn og ók til
ykkar, því hún vissi að einhver
hlaut að vera í húsinu.
farið að loga. Joanna dró þig
inn í baðherbergið og tróð
blautum handklæðum í rifum-
ar undir hurðinni tii þess að
halda burtu eldinum. Þegar
brunabílamir komu hékk hún
hálf út úr baðherbergisgluggan*
um og hrópaði á hjálp eins hátt
og hún gat svo að þeir tækju
samstundis eftir enni. Hún er
hérna núna. Hún vill fá að tala
við þig.
EFTIR MARGARET LYIMIM
SOGULOK
farinn að verða mjög órólegur
þín vegna. Annað hvort hlauzt
þú að vera Lisa Landry eða
Dorcas Mallory — og báðar
voru þær dánar! Þegar enginn
svaraði í símann hugsaði ég,
að Landry hefði ef til vill kom-
ið og náð í þig og farið með
þig tíl London aftur, en ég ók
heim til þín um leið og við-
talstíma mínum lauk til þess
að fá að vita fyrir víst, hvort
þú værir heima eða ekki. Ég
kom í tæka tíð til þess að sjá
þá lyfta þér út um baðher-
bergisgluggann. Eða réttara
sagt: Ég sá ykkur Joanna.
— Joanna? ég glennti upp
augun af undrun.
— Þú manst víst ekki eftir
því, að Joanna bjargaði lífi
þínu. Hún var líka óróleg út
af þér þennan dag. Þið Landry
höfðuð átt að koma til hennar
á annan í jólum, en hún varð
ekkert sérlcga hissa, þegar þið
komuð ekki — þú hafðir kom-
ið mjög undarlega fram í seinni
tíð. En næsta morgun reyndi
hún að hringja í þig á hótelið,
og þá voru hvorki þú né Lan-
dry þar lengur. Hvorugt ykkar
hafði tilkynnt brottförina til
hótelsins og farangurinn var
enn á sínum stað í hótelher-
— Ég hélt það hefði verið
þú, sagði ég. Þegar síminn
hringdi og mér tókst að ná í
heymartólið, en gat ekki komið
upp nokkru orði.
— Það var heppni, að þú
skyldir ná í tólið, þvx hefðir
þú ekki gert það hefði Joanna
ekki skilið, að eitthvað var að.
Það var ekki hægt að sjá eld-
inn frá aðalveginum, því að
herbergið þitt snýr í hina átt-
ina — enginn hefði séð neitt
frá veginum, fyrr en það var
orðið um seinan. En hún sá
eldinn um leið og hún beygði
inn á heimkeyrsluna. Hún kall-
aði á brunaliðið í Hardleigt og
síðan leitaði hún í húsinu til
þess að fullvissa sig um, hvort
einhver væri þar inni eða ekki.
Hún hélt þú hefðir læst að þér,
og þegar þú svaraðir ekki hljóp
hún niður í eldhúsið og náði í
varalykilinn. Hún getur auðvit-
að sagt þér sjálf, hvað kom
fyrir, en ég get bara lýst því
í stórum dráttum. Herbergið
stóð í ljórum logum, og guð má
vita, hvernig henni tókst að
finna þig i eldhafinu. En til
allrar hamingju hafðir þú
skriðið fram að baðherbergis-
dyrunum og þar var enn ekki
Ég grúfði mig niður í kodd-
ann. — Nei, það get ég ekki!
Ekki ennþá! Hann — hann
reyndi að myrða mig. Hann
viídi að ég færist í eldinum.
Hann hélt ég væri meðvitund-
arlaus og kveikti í rúminu ...
Hann var búinn 'að gefa mér
svefnpillur, og hann hellti yfir
mig úr whiskyglasi og stakk
sígarettu milli fingra minna ...
Það átti að líta svo út, sem ég
hefði sofnað út frá sígarettunni
og sjálf kveikt í rúminu! Ég
skalf, þarna sem ég lá í rúminu.
Hann vildi að ég dæi — á
þennan hræðilega hátt.
— Charles er dáinn, sagði
Hugh, svo rólega og svo blátt
áfram, að ég gat varla truað
mínum eigin eyrum.
— Charles — dáinn?
Hann kinkaði kolli. — Hann
fórst í eldsvoðanum. Joanna
getur sagt þér betur frá því
en ég.
— Nei! stundi ég. Nei — hun
er dóttir hans... Ég get ekki
séð hana ennþá!
— Það er Joanna að þakka,
að þú lifir, sagði Hugh alvar-
legur. Hún bjargaði lífi þínu.
Jafnvel þótt faðir hennar hafi
reynt að myrða þig, finnst mér
hún hafi bætt fyrir brot hans..
FALK.INN