Fálkinn - 05.04.1965, Blaðsíða 29

Framh. á bls. 37.
FALKINN
mönnum og engum mega
• treysta. Um langt skeið hafði
hún verið á stöðugum flótta
undan Blifil unga; nú var
annar veiðimaður kominn í
skóginn, sem leit jafnvel út
fyrir að vera honum hættu-
legri.
Þjónar höfðu varla lokið við
að bera af borðum eftir kvöld-
verðinn, þegar jómfrú Western
sneri sér að frænku sinni, ung-
frú Soffíu, og sagði, að hún
ætti von á gesti og ætlaðist til
að Soffía tæki honum í alla
staði vel. Nefndi hún hann
síðan, og þegar ungfrú Soffía
heyrði að það væri lávarður-
inn, mælti hún og heldur
kuldalega, að hún skyldi taka
honum eins og hann hefði til
unnið — hverfa til herbergis
síns og lofa honum að híma
einum í stofunni eins lengi og
hann vildi. Varð jómfrú West-
ern þá í senn undrandi og reið;
lýsti yfir því, að sér gengi ein-
ungis göfugt til, að hún vildi
koma á þessum ráðahag, því
að það væri ekki einungis
að Soffía fengi þar hinn auð-
ugasta og glæsilegasta mann,
sem völ væri á, heldur hæfi
hjónaband hennar og lávarðar-
ins alla ættina til vegs og virð-
ingar, og þætti sér það sannar-
lega nokkurs virði. Ekki kvaðst
Soffía fá séð, að ættinni væri
það neinn vegsauki, og ekki
lézt hún heldur vera svo viss
um glæsimennsku hans; hann
hefði að minnsta kosti hagað
sér þannig við sig, að ekki gæti
hún kallað slíkt bera vitni
neinni fyrirmennsku.
Jómfrú Western gekk þá á
hana og krafðist þess, að hún
færði fram einhverja gilda
ástæðu fyrir þessum orðum.
Ungfrú Soffía kvaðst geta gert
það; fyrst jómfrúin vildi endi-
lega vita það, þá hefði hann
veizt að sér, er þau voru ein
orðin í stofunni forðum, vafið
sig örmum og fleygt sér út af
á hægindið, þar sem hann hefði
þrýst andlitinu að brjóstum
hennar svo ákaflega að hún
bæri enn marbletti eftir kossa
hans, og væri ekki víst hvers
hann hefði freistað — eða þó
öllu heldur að það lægi í aug-
um uppi, hvers hann mundi
hafa freistað, sá ættgöfugi mað-
ur, ef föður sinn hefði ekki
borið að í sömu svifum.
Þá reis jómfrúin úr sæti
sínu, og var svipur á henni.
„Ekki veit ég til þess,“ mælti
hún af þunga, „að nokkur mað-
ur hafi nokkru sinni vogað sér
að sýna konu af minni ætt
slíka vanvirðu, og hefði ég
verið nálæg og vitað þetta,
mundi ég ekki hafa hikað and-
artak við að leggja hann i
hjartað með hvaða eggvopni,
sem væri hendi næst. En hvað
um það, þetta hefur verið eitt-
hvert stundaræði hjá honum,
sem hann vill nú líka bæta fyr-
ir með heilbrigðu bónorði,“ og
margt fleira mælti hún.
En nú beitti ungfrú Soffía
fyrir sig kænsku, sem hún átti
að sjálfsögðu til eins og allar
konur, þó að hún gripi yfir-
leitt ekki til hennar nema í
nauðvörn. Hún minnti jóm-
frúna á það, að allur heimur-
inn vissi, að sjálf hefði hún átt
marga biðla — þó enginn vissi
tölu þeirra — en hafnað þeim
öllum, og hefðu þó sumir þeirra
ekki verið lávarðinum ótign-
ari. Gæti hún því svo sannar-
lega ekki láð neinni stúlku það,
sem komin væri af góðu fólki,
þó að hún hlypi ekki í fang-
ið á hverjum þeim sem vekti
máls á eiginorði við hana, og
væru þær sennilega ekki ólíkar,
hvað þetta snerti, frænkurnar,
báðar dálítið mannvandar, „og
þar að auki þykist ég ekki
vera komin á örvæntingarárin,
frænka mín,“ bætti Soffía við.
Jómfrú Western hirti ekki um
að andmæla því, að margur
glæsilegur maður, göfugur og
auðugur, hefði leitað eiginorðs
við sig, kvaðst líka hafa verið
talin heldur fríð sýnum í eina
tið, þó að það væri nú kannski
ekki á að sjá. Þótti henni hrós-
ið svo gott og hafði um leið
svo mikið gaman af að segja
frænku sinni frá því, hve grátt
hún hefði leikið margan karl-
manninn um dagana, að hún
var, án þess hún gerði sér eigin-
lega sjálf grein fyrir því, allt
í einu orðin bandamaður henn-
ar gegn öllum biðlum, þar á
meðal lávarðinum. Og þegar
svo lávarðurinn kom í um-
rædda heimsókn, lét jómfrú
Western sér ekki til hugar
koma að yfirgefa stofuna, svo
að hann gæti rætt við ungfrúna
eina, heldur sat sem fastast og
var ekki laust við, að hún
hefði nokkurt gaman af aug-
ljósri gremju lávarðarins.
Þannig tókst ungfrú Soffíu
að snúa hlutunum við, sér í
hag, með dálítilli kænsku, og
þarf víst ekki að lá henni það.
Var hún nú að vissu leyti betur
á vegi stödd en nokkru sinni
áður um langt skeið, og ætti
okkur því að vera óhætt að
kveðja hana um hríð og for-
vitnast nokkuð um hagi sögu-
hetju vora, Tom Jones, sem við
yfirgáfum í hinum mesta
vanda , sem hugsast getur.