Fálkinn - 24.01.1966, Blaðsíða 6

8. HLUTI
Framhaldssaga eftir Frances og Richard Lockridge. Myndskreyting:
Peter Schiirmann.
Fyrir nærri ári síðan hafði frú Angela Piermont komið
til prestsins. Hún hafði með sér stutta handskrifaða erfða-
skrá. Hún bað hr. Higby að vera vitni að undirskrift henn-
ar, og hann hafði kallað á Margaret Kellems, þjónustustúlk-
una, til þess að vera hitt vitnið.
„Julie átti að erfa allt. Það var alls ekki gert ráð fyrir
að Julie dæi á undan gömlu konunni. Ég benti Angelu á
þétta.“
Og hún hafði sagt þetta: „Hvaða dæmalaus vitleysa er
þetta. Julie er ung og hraust. Ég er gömul kona.“ Hún hafði
bætt því við, að ef Julie dæi á undan henni, þá væri henni
alveg sama. Hinir gætu þá rifizt um peningana.
„Hinir hverjir?“ spurði Barbara.
„Ættingjarnir," sagði Higby. „Allir eiga ættingja, og auð-
kýfingar eiga yfirleitt fleiri en hinir. Það má fara að búast
við þeim núna.“
„Hverjir eru þessir ættingjar, hr. Higby?“ spurði Barbara.
„Hverjir fá þessa þehinga?“
„Ég þekki ekki þessa ættingja og veit ekki hver er erfing-
inn. Tíminn sker úr því. Ég get fullvissað þig um það, vina
mín, að tíminn einn mun skera úr því.“
Hún horfði á hann. Hann kinkaði kolli.
„Þetta eru allt fjarskyldir ættingjar. Ég hefði áreiðanlega
heyrt minnzt á, ef hún hefði átt einhverja nákomna. En einn
verður nákomnari en annar. Peningalyktin mun laða þá fram.
„Fólk drepur vegna peninga," sagði Barbara. Þeir eru lík-
legast algengasta ástæðan."
„Því miður,“ sagði Higby prestur.
Svo þau eru þarna, hugsaði Shapiro leynilögreglumaður
með sér, og stöðvaði svarta bílinn spölkorn frá prestssetrinu.
Hann gat talað við prestinn seinna. En það var undarlegt
að þeir skyldu ekki hafa fundið bílinn ennþá. Nú beið hann
óséður í yfirlætislausa bílnum sínum.
Þegar stúlkan kom út frá prestinum, var Hayward ekki
með henni. Kannski er hann í felum, hugsaði Shapiro með
sér. Hann elti Corvettuna. Stúlkan virtist ekkert vera að flýta
sér. Jagúar fór fram úr bíl Shapiros, og síðan fram úr Cor-
vettunni. Hann var að flýta sér. Jæja, ég læt hann róa. Ég
er engin umferðarlögregla. Hann skrifaði samt niður bilnúm-
erið.
Milier hafði verið þolinmóður í heila klukkustund. Hann
6 FÁLKINN
viðurkenndi að kannski hefði það ekki verið gert til þess
að hindra frú Piermont í að votta, að stúlkan væri Julie
Titus. Kannski gætu þeir fundið upp betri ástæðu. Gerum
ráð fyrir, hafði hann sagt, að John hafi ekki reiknað með
græna kjólnum. Hann hafði tekið merkin úr hinum kjólun-
um. Hann hafði tekið eftir að merkið hafði þegar verið tek-
ið úr græna kjólnum. „Það höfðum við líka gert,“ sagði
Miller. „Svo að við gátum sjálfir ekki haft upp á hvar hann
hafði verið keyptur.“ Hann hafði ekki reiknað með að Bar-
bara Phillips hefði munað eftir þessum kjól í einhverri búð.
En þegar hún hafði verið búin að finna búðina, þá hefði hann
orðið að leika leikinn til enda — alveg út í búðina í Danbury.
„Þú hefur látið einhvern elta okkur,“ sagði John. „Hverju
í ósköpunum hafði hann búizt við? Auðvitað voru þau elt.
Og þeir höfðu líka samband við alla, sem þau töluðu við.
Svo höfðu John og Barbara farið til Piermont-hússins, og
John hefði bara tekizt leikurinn vel. Það virtist ekki vera,
að hann hefði rekizt á Ebenezer fyrr. Að minnsta kosti hafði
herra Hayward ekki búizt við að komast svona langt. Þegar
hann og Phillips-stúlkan höfðu náð til Piermont-hússins, jaín-
vel þótt þau hittu ekki frú Piermont, þá höfðu þau gefizt upp
á því að halda nafni stúlkunnar leyndu.
„Var þetta ekki svona, herra Hayward?"
„Nei,“ sagði John. „Ég hef aldrei heyrt minnzt á neina
frú Piermont“ — né neitt af. þessu öllu.“
Miller var aðeins að reyna að fá botn í þetta. Upphaflega
áætlunin hlaut að vera sú, að frú Piermont kæmist aldrei
inn í málið. Þar eð John og Barbara höfðu haft uppi á
henni, þá varð eitthvað að gera í málinu. „Þá,“ segir Miller,
„ókst þú Barböru heim til hennar. Keyrðir svo aftur heim
til frú Piermont. Þú hélzt að hún væri enn í Florida, en vegna
Ebenezar tókstu byssuna með þér. Áður en þetta skeður, ferð
þú samt heim og ferð í sportjakkann og ...“
„Af hverju?" spyr John. „Af hverju skyldi ég vilja vera í
þessum áberandi jakka?“
„Við höfum einmitt verið að hugsa um það,“ segir Miller.
„Af hverju fórst þú í hann? Var þpð af því að hann er dökkur
í myrkri — dekkri en Ijósu fötin, sem þú varst í í gær?“
„Þetta er ykkar saga,“ sagði John. „Hún er uppspuni frá
rótum.“
Þéttvaxinn maður, borgaralega klæddur kom inn i her-
bergið. Hann heilsaði Miller og settist niður og hlustaði. Mill-