Fálkinn - 24.01.1966, Blaðsíða 33

Þessi mynd birtist í Fálkanum í marzmánuði 1941, og
undir henni stóð: Guðmundur E. Guðmundsson sem stýrði
Fróða í Höfn. Hann stendur í brúnni þar sem sprengjan
tætti hana í sundur. Framhlið og veggurinn til vinstri
hafa molazt burt, og að framan liggur vélsíminn sundur-
skotinn.
brauð. En venjulega borðar
maður í skipinu.“
„Verðurðu aldrei leiður á
fína matnum?“
„Maður verður kannski leið-
ur á að þurfa alltaf að vera að
smakka til súpur og sósur, að
ekki sé nú talað um hvað það
er slæmt fyrir 'mittismálið. En
ég verð að segja, að mér finnst
hvergi eins gott að borða og
heima.“
„Býrðu þá sjálfur til mat-
inn?“
„Nei, nei, það gerir konan
mín.“
Það er allt skemmtilegt.
Stefanía Jakobsdóttir hefur
verið þerna á Lagarfossi í átta
ár, og umhyggjusemi hennar
við farþegana virðist engin tak-
mörk sett. Hún er eins og bezta
ungamamma og svo hjálpfús og
viljug, að maður hefur á til-
finningunni, að það væri sér-
stakur greiði við hana að vekja
hana upp nokkrum sinnum á
nóttu til að hlaupa í aukasnún-
inga fyrir mann. „Ertu viss um,
að ég geti ekki gert eitthvað
fyrir þig?“ spyr hún nánast
biðjandi. „Það er alls engin
fyrirhöfn, mér finnst það bara
gaman.“
Og hún er fjarska ánægð
með starfið. „Ég get ekki sagt,
að mér þyki eitt betra og ann-
að verra; það er allt skemmti-
legt,“ segir hún. „Það á mjög
vel við mig, og ég gæti varla
hugsað til þess núna að binda
mig í fastri vinnu í landi. Mér
finnst alltaf gaman að koma
heim, en ég hlakka ekki síður
til að fara út aftur í hvert
sinn.“
„Hvernig stóð á, að þú fói-st
í þetta?“
„Það var nú hrein tilviljun
eða ég veit ekki hvað á að kalla
það. Ég vann þá í búð. hjá
Ragnari H. Blöndal, og einn
dag lítur vinkona mín inn og
segir, að það vanti þernu á
Lagarfoss og hann sé að fara
svo skemmtilegan túr. ’Taktu
bara sumarfríið þitt í þetta, og
ég skal vinna fyrir þig hérna
á meðan*. sagði hún. Ég hafði
farið kringum land sem farþegi
á Esju og Heklu, og þá var ég
ViII helzt borða hjá
konunni sinni.
í þessari ferð er það Karl
Finnbogason aðalmatsveinn
Hressingarskálans sem sér um
matreiðsluna. Og sjóhraustum
farþegum sem þurfa að hugsa
um línurnar er ekki ráðlagt að
taka sér ferð á hendur með
skipi þar sem hann er kokkur;
kræsingarnar hans eru háska-
lega freistandi. „Ég var fimm
ár kokkur á skipum,“ segir
hgnn, „byrjaði hérna á Lagar-
foási, skrapp eina ferð með
Gúllfossi að gamni mínu, en
var lengst af á Goðafossi. Síðan
ég[ hætti hef ég notað sumar-
fi$ið til að fara einn túr og
leýst þá af sem bryti, en í þessa
feþð vantaði kokk, svo að ég
féjlst á að taka að mér mat-
roiðsluna."
‘„Hvað finnst konunni þinni
um að missa þig úr landi í
spmar f r íunum ? “
v,Hún hefur alltaf farið með
néma í þetta sinn. Og líka dótt-
ir.pkkar sem er þrettán ára.“
,„Þú hefur ekki viljað halda
áfram á sjónum og verða fast-
ur bryti?“
„Nei, ég hef það svo gott í
lahdi, að mig langaði ekki að
festa mig á sjónum, þó að mér
líkaði ágætlega."
,,Hvað finnst þér skemmtileg-
ast við sjómennskuna eða öllu
heldur eldamennskuna á sjón-
um?“
„Ja, ferðalögin, ég hef gam-
an af að sjá mig um í heimin-
um og vil helzt koma sem víð-
ast. New York er einn af mín-
um mestu uppáhaldsstöðum, og
þangað langar mig alltaf að
fara.“
„En hvernig fellur þér starf-
ið?“
„Ákaflega vel. Ég fór fyrst á
sjóinn þegar ég var fjórtán ára
og þá sem hjálparkokkur á tog-
ara. Ég fékk strax áhuga á mat-
reiðslu og fór að langa til að
læra hana. Og það varð úr, að
ég lagði þetta fyrir mig, lærði
matreiðslu á Borginni og tók
Iðnskólann með. Nú er þetta
miklu hægara þegar allt er
kennt í Sjómannaskólanum, en
áður var það svona. Eftir að ég
útskrifaðist byrjaði ég sem að-
alkokkur á Naustinu þegar það
opnaði og var þar eitthvað á
annað ár þangað til ég fór á
sjóinn. Þetta er fjórða árið
mitt á Hressingarskálanum, og
mér líkar prýðilega, enda er
vinnutíminn mjög þæeilegur:
frá klukkan átta á morgnana
til tvö-þrjú á daginn og frí um
helgar.“
„Hvað er þinn uppáhaldsmat-
ur?“
„Önd. Hún finnst mér alltaf
góð; það er varla hægt að evði-
leggja hana hvernig sem hún
er matreidd. Ég borða sjaldan
úti þegar við erum í höfnum,
en ítalski maturinn í New Yr>rk
féll mér vel. og í Danmörku fæ
ég mér stundum öl og smurt
Kræsingar sem Karl Fknnbogason matsveinn úthýr eru
stórháskalegar fyrir lmurnar.
FALKINN
33