Fálkinn - 24.01.1966, Blaðsíða 29

göða sögu og áttu óþrjótandi
fdrða af tviræðum skrítlum. Ein
þeirra var Dorris, þrekvaxin,
ljóshærð kona, sem kvaðst vera
skáld og rithöfundur. Hún bar
með sér pyttlu í pilsstrengnum
eins og marghleypu, en hún var
engan veginn ljót. Hún hafði
aðlaðandi andlit með háum kinn-
beinum og líktist töluvert leik-
konunni Jane Russel. Liu kall-
áði hana Jane en hún hélt því
fram að hún væri miklu betur
vaxin en Jane Russel og skoraði
á hvern þann skarf, sem ekki
tryði því, að fara annað hvort
fjandans til eða eyða fimm döl-
um og sannfærast af eigin raun.
Á næstu vikum komst Chiang
i kynni við margskonar mann-
gerðir í Kearnystræti: uppgjafa-
hnefaleikara, veðmangara, skáld,
siðferðispostula, bindindismenn
og betlara og dularfulla menn,
sem áttu Cadillac-bíla og gengu
með hnullungsgimsteina á vísi-
fingrum. Hann hafði mikla
ánægju af að virða fyrir sér
hið margbreytilega líf á „undra-
spölnum". Þegar nærri tveir
mánuðir voru liðnir frá fyrstu
ferð hans með Liu í Kearny-
stræti, var hann á leið heim í
gistihúsið seint eitt kvöld. Nokkr-
ir aukabjórar höfðu svifið tals-
vert á hann og hann vonaði að
sér myndi takast að sofna strax
og hann væri kominn í rúmið.
Litla gistihúsherbergið gerði
hann þunglyndan og hann reyndi
að dveljast þar sem allra minnst.
Hann var háttaður og í þann
veginn að leggjast út af og
sofna þegar ítalski ráðsmaður-
inn barði að dyrum hjá honum
og sagði, að beðið væri um hann
í símann. Chiang fór út á gang-
inn og svaraði í símann og varð
í einu vetfangi allsgáður og skýr
í hugsun, en jafnframt mjög
undrandi, því þetta var Aika.
„Get ég hitt þig?“ spurði hún.
„Hvenær?“
„Núna strax."
Chiang leit á úrið sitt. „En
það er nærri komið miðnætti,"
sagði hann.
„Þetta er eini tíminn, sem ég
get talað við þig,“ sagði Aika
og henni virtist vera mikið niðri
fyrir.
„Ég held ekki að við ættum að
hittast framar," sagði Chiang
eftir augnabliks þögn og reyndi
að ímynda sér, hvað Aika gæti
viljað honum. Þráin eftir að sjá
hana var svo sterk, að hann
fékk ákafan hjartslát, en ein-
hvern veginn höfðu skynsemi
hans og viljastyrkur betur í
þetta skipti. Hann varð sjálfur
undrandi á neitun sinni.
„Þetta er áríðandi, Chiang,
voða áriðandi," sagði Aika biðj-
andi. „Ég verð að hitta þig!“
„Geturðu ekki sagt mér það i
símann?"
„Nei, ég get það ekki. Ein-
hver gæti heyrt til mín.“
Nú fékk löngunin eftir að sjá
hana aukinn styrk í forvitninni.
„Þá það,“ sagði hann eftir
skammvinna innri baráttu. „Ég
bíð eftir þér í herberginu mínu.“
„Nei,“ sagði Aika. „Við skul-
um hittast á St. Mary torgi
eftir hálftíma. Ég kem í leigu-
bíl. Vertu góður að biða mín.“
Hún lagði á.
Chiang sneri aftur til herberg-
is síns, klæddi sig i fötin og
beið í tuttugu mínútur. Síðan
lagði hann af stað til St. Mary
torgsins á horninu á Californiu-
stræti og Grantgötu. Það var
fullt tungl og næturloftið var
svalt og hressandi. Þægilegur
andvari lék um andlit hans.
Hann gekk upp þrepin inn í
snyrtilegan og vel hirtan trjá-
garðinn og forvitni hans magn-
aðist. Hvers vegna þurfti Aika
að finna hann? Hvers vegna var
það svo áríðandi? Hafði hún átt
í deilu við herra Yee eða hafði
hún skipt um skoðun og ákveð-
ið að giftast honum í stað herra
Yee?
Hann fékk sér sæti á bekk og
beið en hafði auga með garðs-
hliðinu og hjartsláttur hans var
ör af geðshræringu. Fimm mín-
útum seinna kom Aika I ljós,
klædd dökkri vorkápu. Hún
gekk hratt í átt til hans. „Ég
get ekki verið lengi," sagði hún
með andköfum. „Ég lét bílinn
bíða eftir mér.“
„Hvað er það, sem þú ætlar
að segja mér?“ spurði Chiang
hálf vonsvikinn.
Hún settist við hlið hans og
þreif um handlegginn á honum.
Rödd hennar var lág og þrung-
in innilegri bæn. „Chiang, ég er
með barni. Ég verð að finna
lækni, sem getur hjálpað mér
svo ég eigi það ekki."
1 fyrstu varð Chiang agndofa,
en strax og honum varð ljóst,
að nú voru nærri tveir mánuðir
liðnir frá því er hún var hjá
honum um nóttina í gistihús-
herberginu, vissi hann, að hann
hefði mátt búast við þessu núna.
Þó gat hann ekki gert að því,
að honum sveið sárt þessi mála-
leitan Aiku við hann, þar sem
þetta var hans barn. Honum
hvarf skyndilega öll miskunn og
hann langaði til að særa hana.
„Hvernig veiztu að það er ekki
Yee, sem á barnið?"
„Herra Yee hefur aldrei kom-
ið nálægt mér,“ sagði Aika.
„Og nú viltu ekki, að hann
komist að þessu," sagði Chiang.
„Þú vilt enn giftast honum og
peningunum hans og ert fús til
að fórna barninu, er það ekki
þannig?"
Aika horfði á hann. Allt í
einu þrýsti hún höndunum að
andlitinu og sneri sér undan;
axlir hennar titruðu eins og
hún berðist við grátinn. Chiang
kenndi aftur í brjósti um hana
og sá eftir að hafa verið svona
harðorður. Hann hafði ekki
minnstu hugmynd um, hvernig
hann gæti hjálpað henni. Þetta
sem hún bað hann um, varðaði
við lög. Hann hryllti við orðinu
og gat jafnvel ekki hugsað það
með sjálfum sér. Maður yrði að
hafa sambönd við undirheima-
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
lýð til þess að komast á réttu
leiðina. Ef til vill gætu þessir
dularfullu menn í Caddilac bíln-
um á Kearnystræti benti honum
á rétta aðila. Að lokum lagði
hann höndina sefandi á öxl Aiku
og sagði: „Gott og vel, Aika, ég
skal reyna það sem ég get.“
Aiku virtist létta stórum. Hún
þurrkaði úr augnakrókunum
með gómnum á vísifingri og
þakkaði honum fyrir.
„Þú veizt að þetta er ólöglegt,
er það ekki?“
Aika kinkaði kolli. Síðan
hleypti hún brúnum eins og hún
fyndi til sársauka. „Við förum
gætilega," sagði hún. „Viltu
reyna að finna lækni eins fljótt
og þú getur?"
„Ég skal reyna."
„Hringdu til min um dagtima,
þegar Yee er á skrifstofunni."
„Ég skal láta þig vita, strax
og ég finn...“ Hann þagnaði.
Hann gat ekki fengið orðið fram
á varir sér. En ást hans til Aiku
var að glæðast á ný. Áður hafði
honum fundist, að ýmsar setn-
ingar sem oft komu fyrir í ástar-
sögum, væru hreinn þvætting-
ur. Setningar eins og: „Ég gæti
gert hvað sem væri fyrir þig,
ég gæti jafnvel fórnað lifinu fyr-
ir þig.“ En nú fannst honum
það ekki lengur. Hann langaði
mest til að segja þetta sjálfur.
„Ég verð að fara núna,“ sagði
Aika.
„Geturðu ekki verið ofurlitið
lengur?"
„Nei, ég verð að fara. Gamla
frú Yee vaknar oft um þetta
leyti. Vertu sæll Chiang." Þau
stóðu kyrr og horfðu hvort á
annað. Skyndilega fleygði Aika
sér um háls honum og kyssti
hann á munninn. Þetta var í
fyrsta skipti, sem hún kyssti
hann þannig, koss, sem var
þrunginn ástriðu og þrá. En rétt
í því, að Chiang hafði náð sér
eftir undrun sína og ætlaði að
fara að endurgjalda kossinn með
allri þeirri ást og blíðu, sem
hann átti til, reif Aika sig úr
faðmi hans og hljóp út úr garð-
inum til bílsins, sem beið. Chi-
ang elti hana, ruglaður eftir
kossinn. Þegar hann kom niður
tröppurnar, var leigubíllinn far-
inn af stað. Hann stóð þarna
og horfði á eftir honum út í
myrkrið, unz rauð afturljósin
hurfu fyrir horn.
Framh. á bls. 41.
FALKINN
29