Fálkinn - 31.01.1966, Blaðsíða 17

svo mikið af bókum á öllum
heimilum. Ég held að lestrar-
löngunin hafi ekkert minnkað.
— Og þér finnst vænt um
skruddurnar?
— Ójá, ekki er því að leyna,
það er ábyggilegt að mér þykir
vænt um bækur og að hafa þær
nærri sér er eins gott og að
hafa marga manneskjuna hjá
sér. En það er nú svona, ég get
ekki verið hjálparlaus við þetta
lengur.
Ég hef alltaf vitað það, en
nú fæ ég enn sterkari staðfest-
ingu á þessari rótgrónu umönn-
un, þegar gamla konan sýnir
mér í skápana og strýkur kilina
hrukkóttri hendi, eilítið skjálf-
hent, en blítt eins og móðir
gæli við barn.
Löngum hefur það verið sið-
ur Jóhönnu að lána aldrei ó-
bundna bók. Þó mun hún ein-
staka sinnum hafa lánað nán-
ustu vinkonum sínum hefti af
Eimreiðinni eða nýútkominn
Morgunn. Það taldi húij að
vissu leyti nokkurt trúnaðar-
brot, en þó sæla synd, þess
vegna dirfist ég að segja frá því.
Utan um hverja nýja bók lét
hún venjulega sterkan, brúnan
pappír svo bókin skitnaði síð-
ur í meðförum, og þeim sið hef-
ur hún ávallt haldið. En ný at-
höfn hefur bætzt við: Fyrst tek-
ur hún hlífðarkápuna utan af,
síðan setur hún utan um bókina
sterkan umbúðapappír, og hlífð-
arkápan frá prentsmiðjunni
kemur svo yzt fata.
— Hvers vegna?
— Það er sjónin. Ég þekki
bókina strax af kápunni. Þegar
ég lána bók tek ég hlífðarkáp-
una af og geymi hana. Þegar
bókin kemur inn aftur læt ég
kápuna aftur á. Á lausu kápun-
um sé ég strax hvaða bækur eru
úti, ef ég man það ekki. Annars
get ég vel lesið stóra letrið, en
það er bezt og fljótlegast að
þekkja kápurnar, sérstaklega ef
það eru myndir á þeim.
Dagurinn hafði liðið allt of
hratt. Og nú þarf ég að fá meira
að borða. Jóhanna nær í ávaxta-
dós og skálar. Það duga engin
mótmæli frá minni hálfu.
— Þau senda mér þetta börn-
in, segir hún, þau eru ósköp
hugulsöm.
Stuttu síðar kveð ég þennan
elzta bókavörð landsins, trú-
lega þann elzta frá upphafi
vega.
— Vertu blessaður, Bjössi
minn, og þakka þér fyrir kom-
una. En það er orðið svo ósköp
dimmt og þú sem varst alltaf
svo myrkfælinn.
Og á heimleiðinni gegnum
þykkt haustmyrkrið, þar sem
ég gat fundið vofur og skottur
æsku minnar þrengja sér gegn-
um rúður bílsins, starandi stór-
um tómlátum augum, datt mér
í hug dásamlega erindið hans
frænda míns, sem mamma
kenndi mér og sagði aB ég
skyldi hafa yfir, ef mér fynd-
ist eitthvað óhreint vera á
sveimi, sem mér fannst oft og
tíðum, þegar ég varð að pauf«
ast einn yfir holt og mýrat
milli Valdaráss og Víðidals*
tungu.
Og eins og ósjálfrátt las ég
hægt tvisvar — þrisvar —
Drottinn vakir, drottinn vakir.
daga og nætur yfir þér,
blíðlynd eins og bezta móðir
ber hann þig í skauti sér.
Allir þó þér aðrir bregðist 1
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, drottinn vaki?
daga og nætur yfir þér.
Og það er greinilegt aðí
myrkrið er ekki eins þykkt*
Bjarmi nýrrar og gamallar vin*
semdar lýsir það upp.
Og ég þakka sjálfum mér fyr>
ir að hafa eytt þessum degi bet>
ur en hefði getað orðið.
Það var verið að tala um
afkvæmi frægs kvikmynda-
leikara í Hollywood, og viðtal-
ið átti að koma i barnablaði.
— Áttu nokkur systkini?
— Nei, en ég á þrjá pabba
með henni mömmu og fjórar
mæður með honum pabba.
~K
— Mamma, hvað er stat-
isti?
— Það er maður sem stend-
ur bakatil á' leiksviðinu og
fær ekki að segja neitt.
— Nú, alveg eins og hann
pabbi.
— Er ég sá fyrsti sem hef
beðið þig um koss?
— Já, það get ég svarið.
Hinum datt ekki í hug að
spyrja.
&et~
Og svo var það hann Púlli
sem sagði: Kona getur oft
verið manninum stoð og
stytta í áhyggjum og and-
streymi sem ókvæntu menn-
irnir verða aldrei fyrir.
Maður nokkur, sem var
fljótfær og átti til að mis-
mæla sig herfilega auglýsti
eftir ráðskonu, enda var hann
orðinn ekkill. Tók hann fram
að ráðskonan yrði að vera
barngóð og lagin að búa til
mat. Ung og myndarleg
stúlka kom og sótti um stöð-
una.
Og maðurinn spurði:
— Eruð þér matgóð og lag-
in að búa til börn?
Svo bar til í Englandi að
stórbruni varð í smábæ ein-
um. Slökkviiiðið réði ekki
við neitt af þvi að það var
frosið í öllum vatnskrönum.
Málið var tekið fyrir í bæj-
arstjórn, og gekk illa að
finna nokkurt ráð við að af-
stýra því að slikt kæmi fyrir
aftur. Loks bar einn snilling-
urinn fram svohljóðandi til-
lögu:
— Ég legg til að vatnskran-
arnir séu athugaðir þrem
dögum fyrir hvern eldsvoða.
-K
FALKINN
17