Fálkinn - 20.06.1966, Blaðsíða 16

LÍF OG HEILSA
Hvað er hægt að gera
tíl hess að öll börn
hafi sumarvinnu?
Eftir
ófeig J. ófeigsson lœkni
AUK þeirrar suniarvinnu,
sem börn eru almennt
látin vinna væri ekkert eðli-
lesra en að þau ynnu að því
að jfræða upp lanrtið. Næstu
1—200 árin a. m. k. ætti að
vera nóp verkefni fyrir elðri
börn og ungiinga við ræktun
meia og sanda, gTÓðursetn-
ingu trjáa og blóma, hirðingu
skóga o. s. frv. Ekkert er eins
þýðingarmikið fyrir Ianrtið
og það að jarðvegur þess sé
bundinn en fjúki ekki út í
veður og viml. „Það opin-
bera“, sem allt er heimtað af
Á og VERÐUR að greiða
þennan kostnað. Börnin gætu
t. d. unnið við ræktun þeirra
skjólbelta, seni alþingi liefur
samþykkt að kostuð verði af
almanna fé. Ekki get ég hugs-
að mér öruggari fjárfestingu
en að láta æskuna græða upp
og fegra lanilið. Börnin þurfa
að fá sanngjarnt kaup eins
og aðrir þjóðfélagsþegnar.
Það er allt of algeng skoðun
margra fullorðinna, að börn-
um beri ekki sú greiðsla,
sem þau eiga skilið miðað við
afköst þeirra og oft kemur
það fyrir að börn eru blátt
áfram svikin að noí'kru eða
öllu leyti um þá þóknun, sem
þeim hefur verið lofuð í upp-
hafi. Þetta er alvarlegt brot
á velsæmi og mjög óheppi-
leg uppelilisaðferð. Börn ættu
ekki að fá nema hluta af
kaupi sínu sein eyðslueyri
(vasapeninga) heldur þarf að
finna einhverja örugga leið
til þess að fjármunir þeirra
komi að sem mestu gagni.
Mjög heppilegt væri, að
svéitabörn, sem venjulega
Kvekarar eru heimsins
hjartabeztu menn, eins og
allir vita. svo bar við að
kvekari vaknaði um miðja
nótt, og varð þess var að
innbrotsþjófur var kominn
í húsið. Hann fór á stjá, tók
byssuna sína og fór inn í
stofuna, þar sem þjófurinn
var að tína saman silfur-
borðbúnaðinn.
hafa meir en nóg að gera á
eigin heimilum fengju samt
að vinna tíma úr hverju sumri
með börnum frá sjávarsíð-
unni. Þetta gæti m. a. þrosk-
að sameiginlega þjóðernis-
kennd æskunnar.
í siðustu grein minni stakk
ég upp á að dvöl barna og
unglinga í skólum yrði lengd
verulega dag hvern og hvern-
ig hægt væri að verja þeim
tima til gagns fyrir þau. Þar
minntist ég ekki á verklega
kennslu við ræktun jarðar,
sem væri liægt að kenna að
verulegu leyti í skólunum. í
stað blautrar moldar og gróð-
urs væri hægt að nota hrein-
leg gerviefni t. d. smá plast-
tré með rót, stofni og grein-
um, sag í stað nioldar og
svo framvegis. Þarna væri
hægt að velja bestu nemend-
urna sem flokksforingja og
kenna þeim stjórn smáhópa.
Að kunna til verka gerir af-
köstin meiri og betri. Að
glæða vinnugleði barns verð-
ur því ómetanlegt veganesti.
Þessar tillögur mínar munu
mörgum virðast loftkastala-
kenndur. Þær eru þó þær stað-
rayndir, sem við verðum að
horfast í augu við og þau
vandamál, sem ef til vill eru
þýðingarmestar fyrir þjóðina.
„Að hugsa ekki í árum, en
öldum, að alheimta ei dag-
laun að kvöldum, þvi svo
lengist mannsævin mest“,
sagði Stephan G. Stephanson.
(Eftirprentun bönnuð)
SÍÐASTA GREIN.
— Kæri vinur, sagði kvek-
arinn, — ekki langra mig
að meiða þig eða nokkurn
annan mann í heiminum, en
þú stendur einmitt á þeim
stað, sem ég ætlaði mér að
skjóta á.
Þjófurinn var fljótur að
hverfa — með allt borðsilfr-
ið.
AGA
KHAINI
Framhald
sem þér fáizt við samtímis
þar sem þér eruð trúar-
leiðtogi, stjórnmálaleiðtogi,
ræktið veðreiðahesta og eruð
að breyta Sardiníu í túrista-
stað. Hvernig komizt þér
yfir allt sem þér þurfið að
gera?
Veðreiðahestarnir og Sar-
diníuævintýrið eru nú auð-
vitað aukaatriði. Staða mín
sem trúarleiðtogi er aðalatr-
iðið, og allt annað verður að
víkja fyrir kröfum hennar.
En ég hef tíma til að sinna
fleiru. Ég fer á fætur klukk-
an sex á hverjum morgni,
og mér verður mikið úr deg-
inum.
Verðið þér aldrei ringla'ð-
ur í höfðinu þegar þér þurf-
ið að tala á víxl við knapa
og austræna kennimenn,
ítalska kaupsýslumenn og
stjórnmálamenn úr ýmsum
áttum?
Jú, það kemur fyrir. En
um hádegið fer ég oftast í
tveggja tíma útreiðartúr eða
á ströndina til að synda í
sjónum. Eftir það byrja ég
aftur að vinna og held áfram
til níu á kvöldin. Hálftíu
borða ég kvöldmat.
Farið þér ekkert út eftir
það?
Nei, þá er ég of þreyttur.
Karim Aga Khan á veðreið-
um í Englandi. Hann er eig-
andi rúmlega 200 veðreiða-
hesta sem hann fékk í arf
eftir föður sinn, AIi Khan.
Síðastliðið ár fór ég einu
sinni í bíó og aldrei í leik-
hús, ég hafði aldrei tíma til
þess.
Iðkið þér mikið íþróttir?
Nei, ekki annað en sund
og útreiðar. Einstöku sinn-
um get ég skroppið á skíði.
Um helgar fer ég í göngu;
ferðir hvenær sem ég get,
Maður verður að fá hreyf-
ingu.
Ég lærði að vinna þegar
ég var í Harvard. Þegar afi
minn dó varð ég Imam, og
þá átti ég eftir átján mán:
uði til að ljúka námi. Ég
varð að fleygja öllu frá mér
til að fara og hitta Ismailíta
víða um heiminn. Smám
saman fór mig að langa
meira og meira til að ljúka
prófi frá Harvard — ég vissi,
að það var annað hvort að
gera það strax eða aldrei.
Ég hugsaði með mér, að ég
skyldi bara hætta á það; ef
ég félli yrði ég að taka því
skynsamlega. Ég varð að
ljúka átján mánaða námi á
níu mánuðum. Og að sjálf-
sögðu varð ég jafnframt að
rækja skyldur mínar sem
Aga Khan. Ég verð að viður-
kenna, að lokaárið mitt í
Harvard var afskaplega
erfitt. Ég náði prófinu, en
16
FALKINN
—v—