Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 12

12
DEAUPNIR.
og sumir báru á sér. Á fætinum á þessu stóð
á latnesku máli: „Hinn heilagi Jóhannes skír-
ari“. Það var spegilfagurt og auðséð að það
hafði skamma stund legið þarna, henni fannst
að einhver óljós æðri hugsjón grípa sig sterku
laki, svo að hún fór að spá fram í ókomna
tímann, og eins og oft á sér stað þegar líkt
stendur á og hér, féllu spárnar henni í vil.
Presturinn á Skinnastöðum hafði ekki tekið sér
ráðskonu eða konu, eftir því, sem þá tíðkaðist,
]>ví þótt þeir væru ekki vígðir saman við konu,
höfðu fylgikonur þeirra flest þau réttindi sem
eiginkonan bar, sáttmáli var gerður vottanleg-
ur í millum þeirra og alt af þá haldin veizla
stundum eingu lélegri en þegar ríkir menn
héldu brúðkaup sitt, og þótti heldur upphefð
en niðurlæging að ganga að slíkum kosti jafn-
vel þó tiginna manna dætur ættu hlut að máli.
Á þessum tímum máttu prestar ekki kvongast
öðruvísi. Elín var ánægð með slíkan ráða-
hag og hugur hennar stóð til prestsins á Skinna-
stöðum, hann var eins og hún nokkuð roskinn
og hafði stundum gert sér, að henni fannst, óþarf-
legar ferðir að Ási að eins til að tala við hana
því þótt hún væri komin á fimmta tuginn voru
ekki æskuvonirnar til fullnustu útkulnaðar lijá
henni, nei langt frá, þær skinu nú sem skær-
ast, svo hvorki lífsreynzlan né lífs skoðanir, sem
stjórna eiga hyggilegum áformum komust að.