Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 30

30
DRAUPNIR.
í síðasta skiftið, sem ég reið |)ar fram hjá,
komst ég fast upp að búrinu og smeygði ])á
lárviðarrós inn í gluggakistuna. Þegar ég kom
])ar aftur var rósin horfin, en í hennar stað
var þar Narkissos hlómstur, sem var lagt
]>annig að auðvelt var að ná því.
Þá sendi ég Monodoros, — sem ])ú þekkir,
hann er hinn djarfasti og ráðsnjallasti af þeim
þrœlum, sem hafa fæðst og alist upp heima
hjá mér, — í Falerisku götuna. Hann kom
sér fljótt í mjúkinn hjá Doris, yngstu ambátt-
inni í húsinu, ó hvað ég var glaður ])egar hann
sagði þetta við mig eitt kveld: „Allter i góðu
lagi, Dóris hefir trúað mér fyrir því, að Klytia
sé ekki mönnum sinnandi síðan hún sá þig,
hún grætur, hún situr í þaunkum, og stagast
sí og æ á nafninu þínu. En manninn semhún
er heitin, — hann kvað mera mesti ræðumað-
ur og sorgleikaskáld, — hatar hún eins ogsjálf-
an dauðann. Dórís stendur á því fastara en
fótunum, að þú hafir töfrað Klytíu með ein-
hverju undralyfi". Gamli Myrmax hristi höf*
uðið og sagði:
„Ó, að það yrði þér allt saman til gæfu og
ánægju!“ Þeir gengu nú til Kerameikos, það
svæði sem þeir fóru um var hrjóstrugasti hlut-
inh af Aþenuborg. Alstaðar mætti auganu
hin tignarlegu smáhækkandi fjöll, til hægri Ak-
ropolis, litlu fjær til vinstri lá Museionhæðin,