Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 28

Íd8
DRAUPNIR.
um á æfinni jjvílíkri yngismey á förnum vegi.
Þegar hún og móðir hennar nálguSust húsiS,
sem við stóðum hjá áðan og sáum ljósið í,
hljóp einn af þrælunum eftirFaleriska strætinu
til að berja að dyrum, þá þóttist ég vita hver
þessi unga stúlka væri.
Smíðameistarinn Xenokles átti húsið, og
stúlkan hlaut því að vera Klytia dóttir hans,
sem er orðlögð fyrir fegurð. Þegar þær komu
að horninu á múrveggnum hvessti svo, að þær
urðu að beita orku til að komast áfram.
Allt í einu losnaði blæja Klytiu og fauk.
Hún nam staðar, hljóðaði upp yfir sig og fól
andlitið í höndum sínum. Eg var sá fyrsti,
sem hljóp til að handsama blæjuna, sem vind-
urinn þeytti til og frá, og náði henni rétt í því
að hún sveif niður og festist á viðarstofni. Þeg-
ar ég færði Klytiu hana tók hún hendurnar fi’á
andlitinu og stóð þarna frammi fyrir mér kaf-
rjóð af feimni, hún var þá svo óútmálanlega
fögur, að eg nærri því óafvitandi í einskonar
gleðivímu tók hönd hennar, sem hún rétti út
eftir blæjunni og hrópaði: „Fagra Klytia, horfðu
á mig“! Því hér í návist móður þinnar sver ég,
að þú og engin önnur skalt verða konan mín!“
Klytia fölnaði og dró að sér höndina en
þó uppfyllti hún þá bæn rnína að lofa mér að
horfa framan í sig, því hún hóf upp höfuðið
og festi á mig stóru, brúnu augun sín, og mér