Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 11

DEUPNIE.
11
kampung sinn, en varS svo hverft við þessi um-
brot, og ef hún skyldi vakna og sjá sig þarna
— livað mætti hún hugsa, datt honum í hug,
— að hann spratt upp forviða og missti niður
það, sem var í kampungnum, en þar eð hún
við og við rumskaði og bylti sér, týndi hann
munina upp í mesta snatri og tautaði fyrir
munni sér um leið og hann hraðaði sér í burtu
„Það væri fróðlegt að vita, hvað hana er að
dreyma um“.
Það var farið að roða fyrir degi, fuglarnir,
þessar glöðu og áhyggjulausu skepnur, ílugu
hver úr sínu hreiðri, mættust oft á flnginu en
■enginn truflaði annan eða gleymdi þörfum dags-
ins. Blómin voru farin að opna sig í eftir-
væntingu sólargeislanna og skógarlaufin þunguð
af næturdögginni biðu eftir sinni lausnarstund.
Elín vaknaði nú og reis upp og horfði forviða
í kringum sig, hún mundi naumlega eftir hvar
hún var, prjónarnir, sem hún hafði gengið með
lágu við hliðina á henni og hnoðann hafð ihún
enn þá i handarkríkanum. „Hvílík skelfileg
vitrun!" hrópaði hún er hún rankaði við sér:
„Hvílíkir voða draumar! Heilaga móðir María
veri mér náðug og snúi þeim á hetri veg“ hún
spratt upp signdi sig á móti austri og las morg-
unbænirnar sínar. Só hún ]>á glitra á eitthvað
í grasinu hún laut niður og tók það upp og
sá, að það var ofur lítið líkneski úr kopar eins