Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 10

10
DRAUPNIR.
Iega af ]»ví aS hann var nýkominn í héraðiS.
„Hún er stórhreinleg“, hugsaði hann. „EnniS
er hátt og flatt meS djúpum bogadregnum
hrukkum yfir augabrúnunum“ —hún rumskaSi
og hnyklaði brýrnar og við ]mð mættust þær í
hrukkuvef sem dreifðu sér upp á ennið. „Satt
mun ]iað vera, að hún hafi úfna skapsmuni“,
hugsaði hann, „enn i enninu býr þó mikið vit.
Nefið er stórt hjúgt að framan og kjálkarnir
breiðir og afturj>ykkir munnurinn nokkuð víður
og varirnar jumnar. Konan er ekki fríð og
heldur ekki ólagleg en skaphörð mun hún vera“.
Augunum hafði svefnengillinn lukt, svo um
þau gat hann ekki dæmt, hann sá stúlkuna
því að eins til hálfs, því hvílíkt hinmaríki og
helvíti getur ekki speglað sig í mannlegu auga
eftir því, hvort góður eða illur andi býr i mann-
inum þar sem augað er spegill sálarinnar. Hann
gat hcldur ekki getið sér til hvílíka breytingu
að lífið og meðvitundin mundi geta lagt í þess-
ar djúpu línur og þenna mikilúðuga og dular-
fulla svip.
„Ég staðræð þá við mig, að leita ráðahags
við þessa konu, hún er roskin og ráðsett, en
hún jmrna í bænum er barn að aldri“. Þessu
var hann að velta fyrir sér á ýmsa vegu, þeg-
ar Elín tók viðbragð, umlaði og fórnaði upp
höndunum eins og hún ætlaði að henda eitt-
hvað á lofti. Hann var í rælni að skcða í