Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 13

DRAUPNIR.
13
Hún mundi ekkert eftir áratugunum eða að hún
var bláfátæk. Hún hvarf nú frá draumunum
sínum og fór að litast um, sá hún þá að kom-
ið var allnærri fótaferðartíma og vildi fyrir
hvern mun komast heirn í rúmið sitt áður menn
risu úr rekkjum. I sömu andránni heyrði hún
hóað svo bergmálið endurhljómaði frá einum
hamrinum í annan rétt eins og vættirnar hefðu
tekið undir með öflugum róm lil að reka hana
burtu úr helgidómi sínum. Henni fannst
bergmálið hafa aldrei látið eins gegnum þrengj-
andi napurt í eyrum sínum og nú, þó hún
hefði, svo að segja, verið daglegur gestur í
Byrginu. Hún fór því að hvetja sporið og
komst beim i rúmið sitt rétt áður en móðir
hennar fór að klæða sig, breiddi glitvefsábreið-
una upp yfir höfuðið á sér og sofnaöi skjótt
með líkneski hins heilaga Jóhannesar í lófa sín-
um, sem hún hugði vera náðargjöf frá Maríu meyju.
„Þér vitið eigi hverr ætthringr bak
við þessa stúlku standa kann“.
Stadarhóls l'áll.
Allir miklir menn oss kenna,
Mestu tign er fært að ná.
Eigum þegar aldir renna.
Eitthvert spor við tímuns sjá.
(Longfellmr. M. J.).
Sólin var komin hátt á loft og geislar henn-
ar skinu inn um skálann í Ási í gegnum kringl-