Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 9

LJÓSBERINN
49
sem leyndarmál með sjálfri sér. Og nú,
þegar liún vissi, að kóngurinn þjáðist svo
mikið, gat hún ekki látið það vera að
gráta. En þó reyndi hún að bera sorg sína
í liljóði.
Valgerði langaði svo ákaflega mikið
til að hjálpa kónginum. Og hún liugsaði
og hugsaði, því hana minnti að gamli afi
hennar liefði sagt, á meðan Iiann lifði,
að það væri til meðal, sem læknað gæti
alla sjúkdóma og grætt öll sár. En henni
var ómögulegt að muna hvað það var.
Svo var það eina nótt, þegar hún lá
andvaka í rúmi sínu, að hún mundi allt
í einu hvað það var. Afi gamli hafði sagt,
að það væri til eitt undrablóm, sem lækn-
aði alla sjúkdóma og græddi öll sár. En
það blómstraði ekki nema einu sinni á
ári. Og það óx ekki annars staðar en í
skjóli við gömul reiniberjatré, ogþað væri
fullþroskað um miðnætti. En hvaða nótt
á árinu það var, mundi hún ekki.
I hallargarðinum stóðu nokkur gömul
feinitré og voru þau fallegustu, sem til
voru þar í landi. Þar lilaut hún að finna
þetta blóm. Og svo ákvað Valgerður, að
bún skyldi sofa úti hjá reiniberjatrján-
urn á hverri einustu nóttu, þar til að
undrablómið sprytti upp úr jörðinni. Hún
fann það á sér, að undir eins og blómið
sprytti, mundi hún vakna. Svo sat hún
Undir trjánmn, nótt eftir nótt, án þess
að verða nokkur vör. Og eftir miðnætti
^agði hún sig til svefns.
Svo var það tíundu nóttina sem hún
var þar. Hallarklukkan var nýbúin að slá
Uiiðnæturslagið, og hún var að búast til
að leggjast til svefns. Þá heyrði hún ein-
hverja hreyfingu rétt hjá sér. Það virt-
l8t koma frá melónu og graskersbeðum,
sem voru þar. Þegar hún leit þangað, sá
hún, að allar melónurnar og graskerin
liöfðu opnað sig, og út úr þeim kom f jöldi
af ósköp litlum manneskjum. Ut úr gras-
kerunum komu litlir, gamlir menn, litlir,
ungir menn og litlir drengir. Allir voru
þeir klæddir í gul flauelsföt með grænar
húfur á höfðinu.
En út úr melónunum komu litlar, gaml-
ar og virðulegar konur í síðum, gulum
flauelskjólum, litlar, ungar stúlkur í stutt-
um silkikjólum og mjög litlar og indælar
telpur í gulum og gagnsæjum kjólum. Allt
þetta litla fólk hneigði sig hvert fyrir
öðru og lét í Ijós gleði sína yfir því að
hittast.
Svo raðaði allt þetta litla fólk sér í
hring og tók sér sæti á fíflum og sóleyj-
um. Og þá sá Valgerður að einn maður-
inn og ein konan voru í gulum flauelskáp-
um og með lýsandi gullkórónur. Þetta
lilaut að vera kóngur og drottning þessa
einkennilega fólks.
Kóngux-inn leiddi nú drottninguna að
litlu gulu smjörblómi og hún settist á það
eins og það væri bezti hægindastóll. Svo
gaf hann merki með hendinni. Og þá spil-
uðu nokkrir agnarsmáir drengir á agnar-
smá horn. Það var merki um að allir ættu
að þegja, þyí nú ætlaði kóngurinn að tala.
Það varð undir eins þögn og allir hlust-
uðu á, livað kóngurinn vildi segja:
„Kæru ríkisþegnar mínir“, sagði hann.
„I nótt er tunglið fullt, og-þá höfum við
tunglsfyllingardans. En áður en við byrj-
um að dansa, vil ég minna ykkur á, að
nú nálgast sá tími, sem mennirnir taka
híbýli okkar til að sjóða úr þeim sykur
og annað góðgæti, eins og þeir eru vanir
að gera á hverju ári. Þið vitið, að ég vil