Ljósberinn - 01.04.1947, Qupperneq 18

LJÓSBERINN
„Kæri kóngur!“ sagði hún. „Ég óska
þess að fá að sjá þig heilbrigðan aftur.
Þess vegna bið ég þig að taka við þessrnn
vökva og bera á þinn veika fót. Það eru
daggardropar, sem ég bef safnað samn
f vissum blómakrónum. Og þeir munu
gera þig fullkomlega heilbrigðan“.
Hirðmenn konungs hlóu og sögðu:
„Heldur bún, þessi einfalda gæsastelpa,
að bún geti læknað kónginn, þar sem
enginn af binum lærðustu læknum eða
vitrustu spekingum liefur megnað að veita
bonum nokkra bjálp“.
En kóngurinn ávítaði þá harðlega.
Hann tók gullskóinn af veika fætinum
og rétti hann að litlu gæsastúlkunni
Valgerður nuddaði vökvanum um fót-
inn og á sömu stundu fann kóngurinn,
að verkurinn bvarf. Hann reyndi svo að
stíga í fótinn. Og til mikillar gleði fyrir
Valgerði sá hún, að hann stóð stöðugur
og styrkur eins og hann hefði aldrei fund-
ið til neins krankleika.
Þá vék kóngur sér að Valgerði, tók
hana og setti við hlið sér í hásætið og
sagði svo hátt, að öll hirðin lieyrði:
„Elskulega litla brúður!“
Svo lét liann hana segja sér, hvernig
hún liefði fundið þetta ágæta undrameðal.
Og hún sagði honurn alla söguna, eins og
hún var, og dró ekki eitt einasta atvil^
undan.
Þá skipaði kóngurinn mönnum sínum
að rannsaka dýrgripa safnið, og það kom
í Ijós, að Ijónið var farið og kistan var tóm.
Þá urðu hinir vantrúuðustu hirðmenn
að viðurkenna, að gæsastúlkan hafði sagt
satt.
Auðvitað var fólkið óánægt með það,
að þessi fátæka gæsastúlka yrði drottn-
ing þeirra, en það varð að sætta sig við
það. Og seinna voru menn mjög glaðir
og óskuðu þeirri manneskju alls góðs, sem
hafði frelsað kónginn úr álögum, kóng-
inn, sem allir í landinu elskuðu.
Og svo var haldið veglegt brúðkaup,
og fátæka gæsastúlkan varð drottning
landsins. Og fólk varð að viðurkenna það,
að aldrei liafði verið svona góð drottning
í landinu.
En það var eitt sem allir undruðust.
Það var auðvitað ræktað eins og áður,
feiknin öll af melónum og greskeri í
jurtagarði kóngsins. En það var látið
standa engum til gagns. Og melónur og
grasker sást aldrei á liinu konunglega mat-
borði.
Drottningin vildi ekki, að sínir kæru
litlu vinir þyrftu að flytja úr bústöðum
sínrnn að nauðsynjalausu. En hvort þeir
gerðu það sín vegna, að flytja inn í hlýj-
una í vermihúsinu, vissi hún ekki. Hún sá
þá aldrei framar.
Of sein á biblíulestur.
Alltaf tíminn áfram fer,
afsakiS, hva'ö sein ég er,
Jesús bíöur jafnan hér.
Ég var nú aö þjóna mér.
M. J.